ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2011
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Pisati istoriju jedne porodice, može biti motivisano dvojakim razlozima: subjektivnim i profesionalnim. Prvi razlog je ucestaliji jer su slicne teme uglavnom obradivane od neposrednih srodnika i potomaka i motivisane željom da se o svojim precima ostavi zapis koji bi potomcima bio putokaz i izvor cinjenica koje bi pojasnile kontinuitet, porijeklo i status porodice. Takvih zapisa, posebno u crnogorskoj istoriografiji, ima sijaset. Skoro da u Crnoj Gori nema znacajnijeg bratstva, a da ne govorimo o plemenu, koje nama svoju monografiju. Uopšteno gledano, kvalitet tih zapisa je šarolik i oni se krecu od pamfleta i babalogija nastalih na nepouzdanim kazivanjima do pokušaja ekspertskog i naucnog utemeljenja iskaza sazdanog na modernim postulatima metodologije istorijske nauke. Prihvatanjem obrade naznacene teme motivisani smo prevashodno profesionalnim izazovom ciji je dio i saznanje da u postojecoj istoriografiji skoro da nema primjera da je predmet istoriografske obrade bila neka porodica, bratstvo ili pleme, koje ne pripada hrišcanskom korpusu u vjerskom smislu, odnosno bošnjackom u nacionalnom smislu. Težina izazova i velicina zahvata shvati se tek kada se suocite sa konkretnim istraživackim problemima. Prvi je uobicajeno pitanje hronoloških granica jer u intervalu dužem od cetiri vijeka trebalo je pratiti kretanje i razvoj jednog bratstva (porodice) koja je egzistirala u razlicitim sredinama, državama, sistemima. Takav izazov ne samo da podrazumijeva izvrsno poznavanje razlicitih istorijskih sistema i društava, vec zahtijeva uspostavljanje hronološkog kontinuiteta price objedinjene jednim pojmom (Resulbegovici), odnosno uskom grupacijom ljudi u dalekim istorijskim vremenima. Pri tome, precizno treba naznaciti gdje pocinje i gdje se završava prica. Dok nam je pocetak naznacen sam po sebi, prvim pomenom imena, završetak smo svjesno naznacili i situirali u pocetak XX vijeka, jer je to vrijeme dramaticnog i radikalnog mijenjanja socijalne i politicke pozicije predmeta istraživanja. Naravno, time je ostavljen prostor nadolazecim generacijama za stalno dopisivanje ove porodicne hronike, njeno prervrednovanje, cinjenicno i ekspozicijsko obogacivanje saglasno uvjerenju da se istorija ne može napisati jednom za svagda – ona se piše. Koliko je to izazovan zahvat može pretpostaviti svako ko pokuša da unazad pet vjekova bar oznaci generacijski kontinuitet svoje uže ili šire porodice....

Kompozicija slicnog rada sama po sebi predstavlja problem. Dajuci prednost naraciji kroz koju se provlaci samo jedan problem (Resulbegovici) svjesno smo željeli uspostaviti kontinuitet price u kojoj se prepoznaju najpoznatiji, najdjelatniji i najzaslužniji, odnosno oni, ciji je život i rad proizvodio znacajne društvene posljedice. To ne znaci da medu Resulbegovicima nije bilo onih obicnih i u svakodnevnom životu primjerenih ljudi koji nijesu pomenuti, što ne znaci da i oni nijesu dio ove „istorije“, ali istorijska nauka je takva, u njoj ima mjesta samo za one koji ostavljaju „tragove“ o svom bitisanju. Pocevši od Herceg Novog i 1575. godine, odnosno pojave i pomena, pa do Ulcinja i prvih decenija XX vijeka provlaci se kontinuirana prica, koja, po prirodi stvari nije do kraja salivena niti logicno u kontinuitetu iskazana, ali i kategoricki zatvorena „apriornim sudovima“, svjesni da uvijek postoji prostor za novi istorijski izvor koji bi promijenio istorijski iskaz u formi u kojoj ga mi prezentiramo. Za nas je jednako bitan pomak u kvalitetu ekspozicije koliko nijesmo spremni da apstrahujemo i mogucnost njenog drugacijeg pozicioniranja.
Autor

odlicno stanje

k202+