ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K25
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Manastir Manasija ili Resava, je jedan od najznačajnijih spomenika srpske srednjovekovne kulture i najznačajnija građevina koja pripada takozvanoj „Moravskoj školi“. Nalazi se na oko 30 kilometara od auto-puta Beograd–Niš, blizu Despotovca.

Manastir je podigao despot Stefan Lazarević, poznat i kao Visoki Stefan, čije se mošti, po mišljenju nekih stručnjaka, nalaze u južnom delu crkve, ispod bele mermerne ploče. Gradnja je trajala između 1407. i 1418. godine. Odmah posle osnivanja, Manasija je postala kulturni centar despotovine. Njena „Resavska škola“ bila je prepisivačka radionica i bila je izvor pisanih dela i prevoda i posle pada despotovine (sr), kroz ceo 15. i 16. vek.


Mermerna ploča, ispod koje se, po mišljenju dela stručnjaka, nalaze mošti Stefana Lazarevića
Manastirski kompleks sastoji se iz:

crkve Svete Trojice,
velike trpezarije ili takozvane „škole“ (koja se, teško oštećena, nalazi južno od crkve)
tvrđave sa 11 kula od kojih je najveća „Despotova kula“ (severno od crkve).
U toku viševekovne turske okupacije, manastir je više puta pustošen i razaran. Sa crkve je bio skinut olovni krov, pa je više od jednog veka crkvena građevina prokišnjavala i dve trećine fresaka je nepovratno propalo.

Zapadni deo crkve, takozvana „priprata“, prilikom jedne eksplozije u 18. veku teško je oštećena, pa je današnja priprata većim delom naknadno dozidana. Srećom, u tom delu crkve očuvan je pod u mozaiku, koji je rađen od krupnog raznobojnog kamena.

Freske
Iako teško oštećen, živopis Manasije spada u red najvećih dometa srednjovekovnog slikarstva. Od očuvanih fresaka najzanimljivija je kritorska kompozicija na zapadnom zidu glavnog dela crkve na kojoj despot Stefan drži u jednoj ruci povelju a u drugoj model manastira. Na toj fresci je on u vladarskim odorama sa vladarskim insignijama.

Na južnom i severnom zidu - u pevnicama - očuvani su veličanstveni likovi svetih ratnika. U gornjim zonama pevnica naslikane su scene iz života Gospoda Hrista i ilustrovane Njegove priče iz Jevanđelja. U glavnom kubetu su predstavljeni starozavetni proroci. U oltaru je naslikano Pričešće apostola i Povorka svetih otaca, među kojima je (poslednji u redu prema severu) prvi srpski arhiepiskop - sveti Sava. Na stubovima su dobro očuvani medaljoni sa poprsjima svetitelja, kao lik svetog arhanđela Mihaila (na južnom) i svetog Petra Aleksandrijskog (na severnom stubu).

Manasija je rušena i pustošena mnogo puta. Ostalo je zabeleženo da je stradala 1439, 1456, 1476, i 1734, ali je i obnavljana 1735, 1806, 1810, i 1845. godine. Zavod za zaštitu spomenika kulture SR Srbije je 1956. godine uradio obimne konzervatorsko-restauratorske radove uključujući i čišćenje i konzervaciju fresaka.

Svetislav Mandić (Mostar, 8. mart 1921 — Beograd, 4. oktobar 2003) je bio srpski pesnik, konzervator i slikar kopista fresaka.[1]

U rodnom mestu završio je osnovnu školu i gimnaziju (1939) a Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu 1950. Svoj radni vek proveo je u Zavodu za zaštitu spomenika kulture Srbije i u Galeriji fresaka u Beogradu. Bio je član Saveta Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda od njegovog osnivanja 1960. godine.[2] Bio je i urednik u izdavačkim kućama „Novo pokoljenje“, „Jugoslavija“ i „Turistička štampa“.

Poezijom je počeo da se bavi još u gimnazijskim danima, potom kao student, objavljujući u listovima i časopisima. U vreme dok je radio na konzervaciji i kopijama fresaka intenzivno se bavio proučavanjem srpske srednjovekovne kulture i prošlosti, ostavivši za sobom niz stručnih radova iz ove oblasti.

Dvojica (zajedno sa Velimirom Kovačevićem (poginulim 1941), Mostar, 1940) ,
Kad mlidijah živeti, mladalačka elegija, „Novo pokolenje“, Beograd, 1952 ,
Milosno doba, „Prosveta“, Beograd 1960 ,
Pesme“, izbor, „Veselin Masleša“, Sarajevo, 1990 ,
Zvezdara i druge pesme, Srpska književna zadruga, Beograd, 1995.
Knjige studija
Drevnik“, zapisi konzervatora, „Slovo ljubve“, Beograd, 1975 ,
Crte i reze, fragmenti starog imenika,`Slovo ljubve“, Beograd, 1981 ,
Rozeta na Resavi, pletenije slovesa o Ravanici i Manasiji, „Bagdala“, Kruševac, 1986 ,
Velika gospoda sve srpske zemlje i drugi prosopografski prilozi, Srpska književna zadruga, Beograd ,1986 ,
Carski čin Stefana Nemanje, činjenice i pretpostavke o srpskom srednjovekovlju, Srpska književna zadruga, Beograd, 1990,
Nagrade i odlikovanja
Orden Svetog Save prvog reda
Nagrada „Milorad Panić Surep“