ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K30
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Opis
Srbi su se „rodili” u istočnoj Evropi, pod Karpatima, u njihovoj pradomovini Bojki. Tamo su se oni odvojili od utrobe drugih Slovena, tamo su oni nikli i rasli, tamo je izvor njihove samosvojnosti.

Tadanji propovednici hrišćanstva učili su Srbina, da mirno pati i strada na zemlji, a obećavali su mu za to nagradu na nebu. Oni propovednici hrišćanstva hteli su da pomire Srbina sa onim novim ekonomskim redom, koji je postojao u Rimu i Vizantiji. Da Srbin bude rob na spahinskoj zemlji, a Srbin je naučio, da živi u zemljišnjoj zajednici slobodan.

Izgleda da je ceo svet protiv rata. Ugledni političari sklopiše međunarodni savez za mir. Evropske države sklopiše međunarodni sud u Hagu, da bar neke sporove rešavaju mirnim putem. Ali baš u onim državama, gde su najviše govorili o miru, najviše se spremahu za rat. To je siguran znak, da nije sve u redu i da države nisu verovale u ono što su govorile.

– Jaša Tomić, 1913. godine


Jakov „Jaša” Tomić (Vršac, 23. oktobar 1856 — Novi Sad, 22. oktobar 1922) je bio novinar, političar i književnik.

Studirao je medicinu i književnost u Beču i Pragu, ali ga je politička borba odvukla sa studija. Osnivač je grupe tzv. vršačkih socijalista. Tomićeva porodica je 1881. godine prešla iz Vršca u Beograd, a Jaša postao stalni saradnik radikalskog lista `Samouprava`. Kada se vraćao iz Nemačke 1884. godine krenuo je u Veliki Bečkerek, gde je nameravao da pokrene jedan politički list; prvi srpski u tom gradu, koji bi se zvao `Rodoljub`. Ali do toga nije došlo, ostao je taj list samo kao zamisao.[1] Jaša je otišao u Novi Sad, gde je nakon ženidbe sa Miletićevom kćerkom Milicom, preuzeo list `Zastavu`. Godine 1884. postaje urednik „Zastave“ i Miletićev naslednik u Srpskoj narodnoj slobodoumnoj stranci, koja će uskoro dobiti naziv Srpska Radikalna stranka (1891). Jaša je bio uvek samo `vođ`, koji nije imao nikakvu zvaničnu funkciju u radikalnoj stranci.[2] Književni istoričari navode da njegova literarna dela predstavljaju pokušaj obrade političkih teza, koje su u prvom periodu imale socijalističku, a kasnije građansko-radikalnu sadržinu. Oštro se suprotstavljao Ilarionu Ruvarcu i drugim zastupnicima tzv. Bečke istoriografske škole.


Za vreme prvog i Drugog balkanskom rata bio je vojni izveštač za časopis Zastava, a kasnije je iz tih izveštaja napisao tri odlično prihvaćene knjige.

Jaša Tomić je 23. decembra 1889. (4. januara 1890. po novom kalendaru) ubio političara Mišu Dimitrijevića, zbog novinarskih polemika koje su dobile lični karakter. Jaša je počinio zločin, štiteći svoju porodicu od kleveta, zbog čega je stekao simpatije ženskog sveta. Jaša i Miša su se posle samo godinu dana saradnje, novinarske i političke, razišli 1885. godine, kada je Dimitrijević pokrenuo liberalni list `Branik`. Tomić je robijao šest godina u zloglasnoj kaznioni u tvrđavi Vac (1891-1896). Godine 1892. potpisalo je peticiju za njegovo oslobađanje 3000 Novosađanki, jer je branio čast svoje supruge Milice.[3] Pre ubistva Dimitrijevića, osuđivan je `zbog štamparskog prestupa na tri meseca državnog zatvora`.[4]

Bio je jedan od najuglednijih Srba na Narodnoj skupštini, koja je u novembru 1918. donela odluku da se Banat, Bačka i Baranja priključe Kraljevini Srbiji. Umro je u Novom Sadu 1922. godine.

Tokom svog rada u skupštini u Novom Sadu 25. novembra 1918. godine zalagao se za direktno ujedinjenje Vojvodine sa Kraljevinom Srbijom, što je bilo suprotno idejama pojedinih političara da ujedinjenje Vojvodine u Kraljevinu SHS ide preko Zagreba i države Slovenaca, Hrvata i Srba. Na ovoj skupštini učestvovala je i njegova žena Milica Tomić (1859—1944), ćerka Svetozara Miletića. [5]

U knjizi `Reč našoj braći u Srbiji`, 1907., zamera Srbima u Srbiji što nedovoljno prate srpske i hrvatske novine i generalno, političko stanje Srba izvan Srbije, pa dolaze u zabludu po mnogim političkim pitanjima. Opravdava istupanje radikalne stranke iz hrvatsko srpske koalicije, jer su Srbi diskriminisani, traži im se da se pretope u Hrvate, što Srpska samostalna stranka i čini, ne pominjući Hrvatsku i Slavoniju već samo hrvatsku domovinu. Zamera što su u Baniji već neki Srbi, postali politički Hrvati. Njih pak, koalicija optužuje da su pangermani i da raskidaju jedinstvo zbog veće narodno crkveno autonomije. Tomić to odbacuje kao klevetu, uz argumente da radikali već imaju većinu u crkvenom odboru i da baš braća Pribićević žele eparhiju u Zagrebu i čak da Valerijan Pribićević bude i patrijarh.

U knjizi `Jevrejsko pitanje` ima, za razliku od ranijeg perioda, negativan stav o njima, nakon što je dobro proučio to pitanje. Optužuje ih da preko 11 od 13 bečkih dnevnih novina seju razdor među narodima, po principu zavadi pa vladaj. Zbog takvih stavova Jevrejska zajednica se protivila postojanju njegovog spomenika u Novom Sadu, ali branioci njegovog lika i dela iznose pozitivne strane koje je imao u sjedinjenju Vojvodine Srbije sa Kraljevinom Srbijom, kao i celokupno očuvanje nacionalnog identiteta Srba u Ugarskoj, Hrvatskoj i Slavoniji. Tomićev antisemitizam nije verske ili nacionalne prirode već etičke. Zamera Jevrejima što imaju drugu vrstu morala od većine drugih naroda, tj. talmudizmu koji kao i Kuran, koji po Talmudu i nastaje (po Tomiću), nameće misao da treba biti dobar prema Jevrejinu ili muslimanu a nečovečan prema ostalima. On tako objašnjava antisemitizam kroz čitavu istoriju od faraona do njegovog vremena, da je uzok upravo u duplim standardima i varanju onih koji bi trgovinom i traženjem rupa u zakonu ostavrivali materijalnu dobit. Kritikuje i pravo koje nema dovoljno paragrafa da često osudi krivce, koji se dobro snalaze da učine bezakonje ali da se formalno o njega ne ogreše, iako je sam proveo samo sedam godina u zatvoru za ubistvo sa predumišljajem.