ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K69 / Ms
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju!

General Giulio Douhet (30. maja 1869. - 15. februara 1930.) bio je italijanski teoretičar generala i vazdušne snage. Bio je ključni zagovornik strateškog bombardovanja u vazdušnim ratovima. Bio je savremenik zagovornika vazduhoplovnih ratova 1920-ih, Valtera Vevera, Billija Mitchela i Hju-a Trencharda.

Rođen je u Caserti u Kampaniji u Italiji iz porodice prognaničkih vođara koji su se tamo preselili nakon cesije Savoje u Francusku. Pohađao je Vojnu akademiju u Modeni, a 1882. je angažovan u artiljeriji italijanske vojske. [1] ] Kasnije je pohađao Politehnički institut u Torinu, gde je studirao nauku i inženjerstvo. [2]

Dodeljen Generalštabu ubrzo nakon početka novog veka, Douhet je objavio predavanja o vojnoj mehanizaciji. [3]: 2 Dolaskom dirigibala, a potom i aviona fiksnog krila u Italiju, brzo je prepoznao vojni potencijal nove tehnologije. Douhet je vidio zamke koje dozvoljavaju vazdušnoj snazi da komanduju zemaljskim zapovjednicima i počeo se zalagati za stvaranje posebne zračne ruke kojom zapovijedaju avioni. Udružio se s mladim inženjerom aviona Giannijem Capronijem kako bi u narednim godinama uzvisio vrline vazdušne snage. [3]: 3

1911. Italija je započela rat protiv Osmanskog carstva radi kontrole nad Libijom. Tokom tog ratnog aviona, prvi put je delovao u izviđačkim, transportnim, artiljerijskim uočavanjima, pa čak i ograničenim ulogama u bombardovanju. Douhet je napisao izveštaj o naučenim lekcijama u vazduhu, u kojem je sugerisao da bi bombardovanje na visini trebalo da bude glavna uloga aviona. [3]: 3 1912. Douhet je preuzeo komandu nad italijanskim vazduhoplovnim bataljonom u Torinu, gde je napisao set pravila za Upotreba aviona u ratu (Regole per l`uso degli aeroplani in guerra) - jedan od prvih priručnika ove nauke. [3]: 4 Međutim, Douhetovo propovedanje o vazdušnoj snazi označilo ga je kao `radikalnog`. Nakon incidenta u kome je bez odobrenja naredio izgradnju bombardera Caproni, prognan je u pešadiju.

Kada je počeo Prvi svetski rat, Douhet je počeo da poziva Italiju da pokrene veliku vojnu izgradnju - posebno u avionima. `Steći komandu nad vazduhom`, rekao je, trebalo je da neprijatelja učini `bezopasnim`. [3]: 4 Kada je Italija ušla u rat 1915. godine, Douheta je šokirala nesposobnost i nepripremljenost vojske. [3]: 5 Predložio je sila od 500 bombardera [1] koja je mogla bacati 125 tona bombi dnevno [3]: 4–5 da bi razbila krvavi zastoj s Austrijom, ali je ignorisana. [1] Dopisivao se sa svojim nadređenim i vladinim zvaničnicima, kritikujući vođenje rata i zalažući se za rešenje vazdušne moći. [3]: 5 Douhet je bio osuđen na sudu i zatvoren je jednu godinu zbog kritiziranja italijanskih vojnih vođa u memorandumu kabinetu. [1]

Douhet je nastavio pisati o zračnoj snazi iz svoje ćelije, dovršavajući roman o zračnoj snazi i predlažući ogromnu savezničku flotu aviona u komunikaciji s ministrima. [3]: 6 Pušten je i vraćen na dužnost ubrzo nakon katastrofalne bitke kod Caporetta u 1917. [3]: 6 Douheta je pozvan na službu 1918. godine i obavljao funkciju šefa italijanskog Centralnog vazduhoplovnog biroa. [1]

Oslobođen je 1920. i unaprijeđen u general-oficira 1921. Iste godine je dovršio ogroman uticaj o strateškom bombardovanju pod nazivom Komanda vazduha (Il dominio dell`aria) i ubrzo se povukao iz vojne službe. Osim nekoliko meseci kao šef avijacije u Mussolinijevoj vladi 1922., Douhet je veći deo ostatka svog života proveo teoretski o uticaju vojne vazdušne snage. [1]

Douhet je umro 1930. u Rimu u Italiji.


Douhet je u svojoj knjizi tvrdio da je vazdušna snaga bila revolucionarna jer je delovala u trećoj dimenziji. Avioni su mogli leteti nad površinskim silama, pridajući im sekundarni značaj. Prostranost neba učinila je odbranu gotovo nemogućom, tako da je suština vazdušne snage bila ofanziva. Jedina odbrana je bila dobra povreda. Vazduhoplovne snage koje bi mogle postići komandu nad vazduhom bombardovanjem neprijateljske vazdušne ruke u gašenju bi dovele neprijatelja na stalno bombardovanje. Komanda vazduha značila je pobedu.

Douhet je vjerovao u moralne efekte bombardiranja. Vazdušna energija mogla bi razbiti volju ljudi uništavanjem `vitalnih centara` zemlje. Armije su postale suvišne jer bi ih avioni mogli nadletati i nekažnjeno napadati te centre vlade, vojske i industrije, princip kasnije nazvan „Bomba će uvek proći“. Ciljano je ciljanje bilo centralno u ovoj strategiji i verovao je da će se vazdušni zapovjednici dokazati svojim izborom ciljeva. Oni bi se razlikovali od situacije do situacije, ali Douhet je identifikovao pet osnovnih ciljnih vrsta kao što su: industrija, saobraćajna infrastruktura, komunikacije, vlada i `volja ljudi`.

Poslednja kategorija je bila posebno važna za Douheta, koji je verovao u princip totalnog rata.

Glavna strategija izneta u njegovim spisima, Douhetov model, presudna je u raspravama o upotrebi vazdušne snage i kampanjama bombardovanja. Douhetov model počiva na uverenju da u konfliktu nanošenje visokih troškova vazduhoplovnog bombardovanja može razbiti civilni moral. To bi otkinulo socijalnu osnovu otpora i pritiskalo građane da traže od svojih vlada da se predaju. Logika ovog modela je da bi izlaganje velikog dela civilnog stanovništva teroru uništavanja ili nedostatku robe široke potrošnje moglo naštetiti civilnom moralu. Gušeći neprijateljske civilne centre bombama, Douhet je tvrdio da će rat postati toliko užasan da će se obični ljudi dignuti protiv njihove vlade, svrgnuti s revolucijom, a zatim podnijeti tužbu za mir.

Ovaj naglasak na strateškoj ofanzivi zaslepio bi Douheta mogućnostima protivvazdušne odbrane ili taktičke podrške vojskama. U svom drugom izdanju Komande vazduhoplovstva tvrdio je da je takva avijacija `beskorisna, suvišna i štetna`. Predložio je nezavisnu vazduhoplovnu silu sastavljenu prevashodno od bombardiranja dugog dometa. Vjerovao je da je presretanje tih bombardera malo vjerovatno, ali dozvolio je silu letjelice za pratnju da ukloni presretače. Napadi ne bi zahtevali veliku tačnost. Na taktičkom nivou, on se zalagao za brzu upotrebu tri vrste bombi; eksplozivima za uništavanje cilja, zapaljivima za paljenje oštećenih struktura i otrovnim gasom kako bi se vatrogasci i spasilačke ekipe držali dalje.

Čitavo stanovništvo bilo je u prvoj liniji vazdušnog rata i terorisali su ga urbanim bombardovanjem. U svojoj knjizi Rat iz 19-ih opisao je izmišljeni rat između Nemačke i francusko-belgijske alijanse, u kojem su Nemci pokrenuli masovne terorističke racije na stanovništvo, svodeći svoje gradove na pepeo pre nego što se njihove vojske mobilizovale. Budući da bi bombardovanje bilo tako strašno, Douhet je vjerovao da će ratovi biti kratki. Čim bi jedna strana izgubila komandu nad vazduhom ona će kapitulirati, a ne suočiti se sa strahotama vazdušnog napada. Drugim rečima, neprijateljske vazduhoplovne snage bile su glavna meta. Odlučna pobeda ovde bi ubrzala kraj rata.

Međutim, kasniji sukobi bi u velikoj mjeri diskreditovali Douhetovu teoriju. Vazdušni maršal Arthur `Bomber` Harris krenuo je 1942. godine da bi dokazao Douhetove teorije validne tokom Drugog svetskog rata. Kroz četiri godine pod njegovom komandom, Komanda RAF-a za bombe pokušala je da uništi glavne nemačke gradove. Do 1944. do 1945., delimično u skladu sa USAAF, oni su u velikoj meri postigli ovaj cilj; ali nijedna revolucija nije srušila Treći rajh. Teški bombarderi koji su bili upleteni u ofanzivu kombinovane bombe nisu pobedili u ratu sami, kao što je Harris tvrdio da hoće. Douhetove teorije o prisiljavanju stanovništva na revoluciju, kada se podvrgnu praktičnoj primjeni, pokazale su se neefikasnim. U stvari, postoje značajni dokazi koji pokazuju da bombardovanje nije učinilo ništa drugo nego da je antagoniziralo nemački narod, galvanizirajući ih da teže rade na svojoj zemlji, a konačni poraz Nemačke nije postignut sve dok gotovo čitavu zemlju nisu okupirale savezničke kopnene snage.

Kritički prijem
Iako je početni odgovor na Komandu vazduha bio prigušen, drugo izdanje je izazvalo burne napade njegovih vojnih vršnjaka, posebno onih iz mornarice i vojske. Douhetova je apokaliptična vizija koja je zahvatila popularnu maštu. Ali njegove teorije bile bi nedokazane i stoga neosporne još 20 godina. U mnogim slučajevima on je silno preuveličavao efekte bombardovanja. Njegove kalkulacije o količini bombi i otrovnog gasa potrebnih da se uništi grad bili su smešno optimistični. Drugi svetski rat pokazao bi da su mnoga njegova predviđanja bila pogrešna, posebno na temu ranjivost javnog morala na bombardovanje.

U „Rivista Aeuronautica“ u julu 1928. godine napisao je da veruje da će 300 tona bombi preko najvažnijih gradova završiti rat za manje od mesec dana. Za vreme Drugog svetskog rata, saveznici su bacili preko 2,5 miliona tona bombi na Evropu, bez odlučujućeg efekta. [5]

Izvan Italije, Douhetov je prijem bio pomešan. O njegovim teorijama se razgovaralo i širilo u Francuskoj, Nemačkoj i Americi koje su bile veoma prijemčive; U Americi je Billi Mitchell bio snažan zagovornik. U Britaniji, međutim, Komandi vazduhoplovstva nije bilo neophodno čitanje na fakultetskom fakultetu RAF-a.

Zagovornik Musolinija, Douhet je postavljen za komesara za vazduhoplovstvo kada su fašisti preuzeli vlast, ali je ubrzo odustao od ovog birokratskog posla da nastavi sa pisanjem, što je uradio i do smrti od srčanog udara 1930. godine. Više od 70 godina njegova predviđanja nisu se ostvarila, ali neki od njegovih koncepata (sticanje komande u vazduhu, terorističko bombardovanje i napad na vitalne centre) i dan-danas podležu teoriji vazdušne moći.