ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K7
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju!

Hauard Zin (engl. Howard Zinn; 24. avgust 1922 — 27. januar 2010.[1]) bio je američki akademski istoričar, pisac, dramaturg i društveni aktivista. Pre i tokom karijere profesora političkih nauka na Univerzitetu u Bostonu od 1964 do 1988, napisao je više od 20 knjiga, uključujući i najprodavaniju i najuticajniju Narodnu istoriju Sjedinjenih država.[2] Najviše je pisao o Afroameričkom pokretu za građanska prava (1955-1968) i mirovnim pokretima, kao i o istoriji radničkog pokreta Sjedinjenih država. Njegova autobiografija, Ne možeš biti neutralan u zahuktalom vozu, ujedno je i naslov dokumentarnog filma iz 2004. koji govori o Zinovom životu i radu

Rani život
Zin je rođen u jevrejskoj imigrantskoj porodici u Bruklinu. Njegov otac, Edi Zin, rođen u Austrougarskoj, emigrirao je u SAD sa svojim bratom Semjuelom pre početka Prvog svetskog rata. Hauardova majka, Dženi Zin, emigrirala je iz Irkutska, grada na istoku Sibira.

Oboje su bili radnici u fabrici i ograničenog obrazovanja kada su se upoznali i venčali, te nije bilo knjiga niti magazina ni u jednom od stanova gde su podizali svoju decu. Zina su roditelji upoznali sa književnošću tako što su slali kupon i 10 centi u Njujork post za svaku od 20 knjiga sabranih dela Čarlsa Dikensa.[4] Takođe je učio kreativno pisanje u srednjoj školi Tomas Džeferson u Bruklinu u okviru posebnog programa koji je pokrenuo pesnik Elijas Libermen.[5]

Drugi svetski rat
Željan da se bori protiv fašizma, Zin se priključio Američkom ratnom vazduhoplovstvu tokom Drugog svetskog rata i bila mu je dodeljena dužnost bombardera u 490-om bombarderskom odredu,[6] pa je direktno učestvovao u bombaškim napadima na Berlin, Čehoslovačku, i Mađarsku.[7] Kao bombarder SAD-a, Zin je u aprilu 1945. bacio napalm bombe na Rojan, letovalište na jugozapadnoj obali Francuske.[8] Svoj anti-ratni stav, koji je kasnije izgradio, Zin je delom zasnovao upravo na ovakvim iskustvima.

Na post-doktorskoj istraživačkoj misiji, devet godina kasnije, Zin je posetio letovalište u blizini Bordoa gde je razgovarao sa meštanima, pregledao opštinska dokumenta, i čitao isečke iz novina iz ratnog perioda u lokalnoj biblioteci. Zin se vratio u Rojan 1966, nakon čega je detaljno opisao svoje istraživanje u knjizi Politika istorije. Gledajući „sa zemlje“, Zin je naučio da su bombaški vazdušni napadi u kojima je i sam učestvovao ubili više od 1000 francuskih civila, pored nekoliko nemačkih vojnika koji su se krili blizu Rojana da dočekaju kraj rata. Ovo su događaji koji su u svim dokumentima koje je pronašao opisani kao „tragična greška“ koja je sravnila jedan mali, ali drevni grad i „svo njegovo stanovništvo koje je, makar zvanično, bilo mnogo više prijateljsko, nego neprijateljsko“. U Politici istorije, Zin je opisao način na koji je napad bio naređen - tri nedelje pre nego što se rat u Evropi završio - od strane vojnih oficira koje je više motivisala želja za ličnim napretkom u karijeri, nego legitimni vojni objekti. On citira kratku referencu zvanične istorije Američke vojne jedinice koja se odnosi na Osmi vazdušni napad na Rojan, i u istom poglavlju govori o bombardovanju Pilzena koji je tada bio deo Čehoslovačke. Zvanična istorija tvrdi da je poznata kompanija Škoda iz Pilzena „primila 500 dobro usmerenih tona“ i da su „zahvaljujući upozorenju koje je poslato unapred radnici bili u mogućnosti da pobegnu, svi sem pet osoba“.

Zin je napisao, „Sećam se leta na tu misiju, bio sam pomoćnik glavnog bombardera, i sećam se da nismo ciljali tačno na Škodu, (što bih zapamtio, jer je to bila jedina meta u Čehoslovačkoj o kojoj sam čitao) već smo bacili bombe, bez velike preciznosti, na grad Pilzen. Dva češka građanina koja su živela u Pilzenu u to vreme, skoro su mi rekli da je nekoliko stotina ljudi bilo ubijeno u tom napadu (dakle, Čeha) - a ne pet.“[9]

Zin je izjavio da je njegovo iskustvo ratnog bombardera, zajedno sa istraživanjem koje je kasnije sproveo, a koje se odnosi na posledice po Rojan i Pilzen, dovelo do stvaranja moralnih dilema usmerenih ka vojsci SAD-a.[10] Zin je preispitivao obrazloženja za vojne operacije koje su rezultovale masovnim civilnim žrtvama tokom bombardovanja gradova poput Drezdena, Rojana, Tokija i Hirošime i Nagasakija od strane savezničkih snaga tokom Drugog svetskog rata, zatim Hanoija tokom rata u Vijetnamu i Bagdada tokom rata u Iraku, kao i civilnim žrtvama u Avganistanu tokom trenutnog i skoro deceniju dugog rata na tom prostoru. U svom pamfletu, Hirošima: Prekid tišine`[11] napisanom 1995, izneo je dokaze o gađanju civila iz vazduha.

Šest godina kasnije, napisao je: „Podsetimo da su u jeku Zalivskog rata, američke vojne snage bombardovale jedno sklonište od vazdušnih napada, usmrtivši 400 do 500 ljudi, žena, i dece koji su se tu zbili da izbegnu bombe. Tvrdilo se da je to bila vojna meta, stambena jedinica komunikacijskog centra, ali reporteri koji su prošli kroz ruine neposredno nakon bombardovanja rekli su da nisu videli ni znaka nečemu sličnom. Navodim da je istorija bombardovanja - a niko nije bombardovao više od ove nacije - u stvari istorija neprekidnih zverstava, svih mirne savesti obrazloženih kroz obmanljiv i smrtonosan jezik rečima poput `nesrećan slučaj`, `vojna meta` i `kolateralna šteta`“