ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

KNEZ MIHAILO i zajednička radnja balkanskih naroda- Milan S.Piroćanac
Mihailo Obrenović (1860-1868)- Za razliku od svog oca, on je jedan elegantni, prosvećeni, evropski gospodin. Njegova vladavina je raskid sa tzv. PATRIJARHALNIM DESPOTIZMOM.

On uvodi tzv. centralizovani režim, a spoljna politika mu je revolucionarna, kao rekonstrukcija političke karte na novom revolucionarnom principu- principu Napoleona ili principu nacionalnosti. Za Mihaila Obrenovića preobražaj nije demokratski nego odozgo jer je narod po njemu nezero, nespreman. Zbog toga treba uvesti stegu odnosno opravdanje za veliki cilj, a taj cilj je ujedinjenje svih Srba u ratu protiv Turske.
Mihailo stvara BALKANSKI SAVEZ ( 1866-1868). Za ovaj savez je važan njegov prvi ministar ILIJA GARAŠANIN , nacrta srpskog nacionalnog programa. Glavni cilj ovo saveza je da BiH pripadne Srbiji dok se nije umešala Austrougarska. Otud savez Srbije sa Grčkom, sa Crnom Gorom (u doba kneza Nikole), zatim prijateljstvo sa Rumunijom, pa čak i jedan sporazum sa Bugarima, odnosno bugarskom političkom emigracijom. Tu je čak i jedan sporazum sa Zagrebom, tačnije sa biskupom Josipom Jurajem Strosmajerom. Oni hoće saveznu državu Srba i Hrvata i Strosmajer pristaje na prvi korak- dati BiH Srbiji, a Mihailo Obrenović mu nudi pomoć da hrvatske zemlje izadju iz Austrougarske (1867).

Mihailo je najviše ostao zapamćen po oslobođenju gradova, gdje je neizbježno napomenuti incident na Cukur česmi, kada je jedan turski vojnik ubio srpskog dečaka (1862). Turci su se povukli na Kalemegdan i bombardovali varoš te nastaje diplomatska kriza. U tom periodu je važna delatnost srpskih poslanika- Jovana Ristića i Vladimira Jovanovića.

6. aprila 1867. godine knez Mihailo Obrenović prima ključeve gradova Beograda, Smedereva, Užica, Šapca i `tvrdog grada` Soko. Samo je simolično ostala turska zastava na Kalemegdanu da se naglasi sultanova vlast nad suverenitetom.

Mihailo Obrenović ubijen je na Topčideru, a nažalost atentatori su odmah streljenjani na Karaburmi, a optuženi su neki liberali i pristalice Karađordjevića.

O autoru:
Milan Piroćanac je bio jedna od vodećih intelektualnih ličnosti druge polovine XIX veka u Srbiji, glavni politički teoretičar tzv. mladokonzervativne grupe koja je predvodila Naprednu stranku.
Piroćanac je, kao i njegovi najbliži stranački drugovi Čedomilj Mijatović, Stojan Novaković i Milutin Garašanin, zastupao jednu političku koncepciju koja je predstavljala kombinaciju naglašenog liberalizma i umerenog konzervativizma.
Njihov liberalizam se ogledao u težnji da se u tadašnjoj Srbiji prošire i zaštite građanska prava i političke slobode prema zapadnoevropskim uzorima. Umereni konzervativizam ispoljavao se u sklonosti nepotpunoj demokratiji, tj. u zalaganju za dvodomni sistem uprave, gde bi gornji dom parlamenta, uglavnom sastavljen od inteligencije, kočio preteranosti donjeg doma, izabranog na demokratski način. Piroćanac je verovao da autokratiji, kakva je bila ona kneza Mihaila, više nema mesta jer ’u današnje doba duva opšti vetar u korist narodne predstavničke vladavine’. Ali, nije bio za punu demokratiju jer nije verovao u sposobnost jednog priprostog, neobrazovanog i nepismenog naroda da vodi državu. Taj posao, po Piroćancu, trebalo je rade kruna i inteligencija.
U svoje vreme, Piroćanac je smatran oštroumnim misliocem, ali i neuspešnim državnikom. Njegove rasprave bile su vrlo cenjene, ali u praktičnoj politici nije uspeo sa svojim programom, jer se razišao i sa kraljem Milanom, koji je samo donekle podržavao program Piroćanca .
Reprint izdanja iz 1895 god
Br.strana: 91
Povez: mek
Format: 13x20 cm