Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Vrsta: Eseji i kritike
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Lepo očuvano

prvo srpsko izdanje

Narodna knjiga



U dnevničkim beleškama jednog od najznačajnijih mislilaca našeg doba, neprevaziđeni Eko deli sa nama svoj zabavan osećaj za apsurdno u savremenom životu, kroz duhovite eseje o književnosti, modernoj tehnologiji, bibliotekarkama, semiotici i mnogim drugim zanimljivim temama.


Umberto Eko (ital. Umberto Eco; Alesandrija, Pijemont, 5. januar 1932 — 19. februar 2016)[5] bio je italijanski pisac, filozof, estetičar, semiolog, teoretičar književnosti, esejist i istoričar srednjeg veka. Poznat je po svojim romanima i esejističkim delima.[6]

Eko je plodno pisao tokom svog života, sa svojim radovima obuhvatajući knjige za decu, prevode sa francuskog i engleskog, kao i novinsku rubriku „La Bustina di Minerva“ (Minervina šibica) objavljivanu da puta mesečno u časopisu L`Espresso počev od 1985. Njegov poslednji doprinos (kritička ocena romantičnih slika Frančeska Hajeza) se pojavio 27. januara 2016.[7][8] U vreme svoje smrti, bio je profesor emeritus na Univerzitetu u Bolonji, gde je predavao tokom većeg dela svog života.[9] U 21. veku, nastavio je da stiče priznanje za svoj esej iz 1995. godine „Ur-fašizam“, gde Eko navodi četrnaest opštih svojstava za koje veruje da čine fašističke ideologije.

Rani život i obrazovanje[uredi | uredi izvor]
Eko je rođen 5. januara 1932. u gradu Alesandrija, u Pijemontu u severnoj Italiji. Širenje italijanskog fašizma širom regiona uticalo je na njegovo detinjstvo. Sa deset godina dobio je Prvu pokrajinsku nagradu Ludi Juveniles nakon što je pozitivno reagovao na podsticaj mladog italijanskog fašiste koji je napisao „Da li treba da umremo za slavu Musolinija i za besmrtnu sudbinu Italije?“.[10] Njegov otac, Đulio, jedno od trinaestoro dece, bio je računovođa pre nego što ga je vlada mobilisala da učestvuje u tri rata.Tokom Drugog svetskog rata, Umberto i njegova majka, Đovana (Bizio), preselili su se u malo selo na padinama planine Pijemont.[11] Njegovo selo je oslobođeno 1945. godine, i nakon toga je bio izložen američkim stripovima, evropskom otporu i Holokaustu.[10] Eko je stekao salezijansko obrazovanje i upućivao se na red i njegovog osnivača u svojim radovima i intervjuima.[12]

Pred kraj života Eko je verovao da je njegovo porodično ime skraćenica od ex caelis oblatus (od latinskog: dar s neba). Kao što je u to vreme bio običaj, ime je njegovom dedi (siročetu) dao zvaničnik u gradskoj skupštini. U jednom intervjuu iz 2011, Eko je objasnio da je prijatelj slučajno naišao na akronim na listi jezuitskih akronima u Vatikanskoj biblioteci, informišući ga o verovatnom poreklu imena.[13]

Biografija[uredi | uredi izvor]
Tokom 1960-ih bavio se estetikom i istakao se kao jedan od najznačajnijih predstavnika avangarde u italijanskoj kulturi. Pripadao je književnom pokretu Grupa 63. Bio je osnivač književnih časopisa Il Marcatre i Il Quindici. U svom istraživačkom radu bavio se proučavanjem sredstava masovnog informisanja u okviru semiologije i estetike primenom strukturalističkog metoda. Estetika televizijskog iskustva, estetske strukture direktnog prenošenja, sloboda događaja i determinacija, analiza poetskog jezika, otvorenost i teorija informacija, teme su kojima se bavio.

Radio je pet godina kao urednik u redakciji za kulturu u Radiotelevisione Italiana (RAI) RAI od 1954. do 1959. godine.[14]

Pomno je pratio i lucidno analizirao savremenu kulturu, komunikacije, univerzum informacija i informacionu estetiku. Pored opšte semiologije, bavio se semiologijom vizuelnih poruka, semiologijom arhitekture, epistemologijom strukturalnih modela i semiološkom granicom. U okviru hermeneutike i teorije književnosti bavio se semiologijom teksta, tumačenjem metafora, problemom krivotvorenja i falsifikata i granicama tumačenja.

Od 1971. bio je redovni profesor estetike vizuelnih komunikacija i semiologije na Univerzitetima u Torinu, Milanu, Firenci, Univerzitetu Kolumbija u Njujorku, Jejlu i gostujući profesor na mnogim fakultetima.

Godine 1980. objavio je filozofsko-detektivski roman Ime ruže[14] koji je postao jedan od najčitanijih i najprevođenijih romana. Ekov drugi roman, Fukoovo klatno takođe je doživeo veliki uspeh.

Bavio se pisanjem, živio u Milanu i Riminiju sa suprugom Renatom koja je istoričar umetnosti. Na Univerzitetu u Bolonji vodio program iz komunikologije. Pisao je kolumnu za L’Espresso nazvanu La bustina di Minerva (Minervina svaštara).

Za roman Ime ruže dobio je Premio Strega 1981. godine.[15]

U braku sa profesorkom nemačke umetnosti Renatom Ramž imao je sina i ćerku.[14][16]

Kritička recepcija i nasleđe[uredi | uredi izvor]
Kao akademik sa fokusom filozofiju, semiotiku i kulturu, Eko je podelio kritičare u pogledu toga da li njegovo teoretisanje treba posmatrati kao briljantan ili kao bespotreban projekat sujete opsednut sitnicama, dok je njegovo pisanje fikcije zapanjilo kritičare svojom istovremenom složenošću i popularnošću. U svom osvrtu na Ulogu čitaoca iz 1980. godine, filozof Rodžer Skruton, napadajući Ekove ezoterične tendencije, piše da, „[Eko traži] retoriku tehnikalnosti, sredstva za stvaranje toliko dima toliko dugo da će čitalac početi da krivi njegov sopstveni nedostatak percepcije, a ne nedostatak prosvetljenja autora, zbog činjenice da je on prestao da vidi.`[17] U svom pregledu Vere u krivotvorine i Umetnost i lepota u srednjem veku, istoričar umetnosti Nikola Peni, iz 1986. u međuvremenu, optužuje Eka za podmetanje, pišući „Sumnjam da je Eko možda prvo bio zaveden intelektualnim oprezom, ako ne i skromnošću, pravednim uzrokom `relevantnosti` (reč koja ide u prilog kada se pojavio raniji od ovih eseja) – uzrok koji srednjovekovci mogu biti skloni da prihvate sa posebno očajničkim odbacivanjem.`[18]

Na drugom kraju spektra, Eko je hvaljen zbog svoje nestalnosti i enciklopedijskog znanja, što mu je omogućilo da nedokučive akademske predmete učini dostupnim i zanimljivim. U recenziji Imena ruže iz 1980. godine, književni kritičar i naučnik Frank Kermod naziva Teoriju semiotike, „snažnom, ali teškom raspravom“, smatrajući da je Ekov roman „neverovatno zanimljiva knjiga – veoma čudna stvar koja se može roditi iz strasti prema srednjem veku i semiotici, i veoma moderno zadovoljstvo.`[19] Žil Delez citira Ekovu knjigu Otvoreno delo iz 1962. godine sa odobravanjem u svom seminalnom tekstu Razlika i ponavljanje iz 1968, knjizi za koju se kaže da je iz nje poststrukturalistički filozof Žak Derida takođe crpeo inspiriciju.[20][21] U nekrologu filozofa i književnog kritičara Karlina Romana, za Eka se kaže da je „[postao], tokom vremena, kritička savest u centru italijanske humanističke kulture, ujedinjujući manje svetove kao niko pre njega“.[21]

Nagrade i počasti[uredi | uredi izvor]
Eko je dobio preko 30 počasnih doktorata na mnogim uglednim univerzitetima širom sveta.[14]
Dela[uredi | uredi izvor]
Teorijska dela[uredi | uredi izvor]
Estetski problem u sv. Tome Akvinskog 1956. (Il problema estetico in San Tommaso)
Umetnost i lepo u estetici srednjeg veka 1959, (srp. izd.1994)
Otvoreno djelo 1962, (Opera Aperta 1962, srp. izd.1965)
Džojsove poetike, (srp. izd. 1965)
Kultura, informacija, komunikacija 1968, (La struttura assente 1968, srp. izd. 1973)
Napomene uz Ime ruže, 1983 (Postille al `Nome della rosa` 1983)
Minervina svaštara, (La Bustine di Minerva 2000, antologija novinskih kolumni i komentara 1994)
Kant i kljunar (Kant e l`omitorinco 1997, 1997)
Spisi o moralu
Kako se piše diplomski rad (srp. izd. 2000)
Granice tumačenja 1995, (I limiti dell`interpretazione, srp. izd.2001)
O književnosti, (Sulla letteratura, srp. izd. 2002)
Minimalni dnevnik (Diario Minimo1963, Il secondo Diario Minimo 1990)
Kazati gotovo istu stvar 2003, (Dire quasi la stessa cosa, srp. izd. 2011)
Istorija lepote 2004, (srp. izd. 2008)
Istorija ružnoće 2008.
Beskrajni spiskovi, 2009.[22]
Ispovesti mladog romanopisca 2013.
Romani[uredi | uredi izvor]
Ime ruže (Il nome della rosa, 1980)
Fukoovo klatno (Il pendolo di Foucault, 1988)
Ostrvo dana pređašnjeg (1994) (L`isola del giorno prima, 1994)
Baudolino (Baudolino, 2000)
Tajanstveni plamen kraljice Loane (La misteriosa fiamma della regina Loana (2004))
Praško groblje (Il cimitero di Praga, 2010)
Nulti broj (Numero zero, 2015)
Knjige za decu[uredi | uredi izvor]
Bomba i general (La bomba e il generale, 1966, Rev. 1988)
Tri kosmonauta (I tre cosmonauti, 1966)
Gli gnomi di Gnu, 1992