ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 432
Jezik: Engleski
Autor: Strani
Vrsta: Teorija književnosti

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!



Raymond Boudon (27. siječnja 1934. - 10. travnja 2013.) bio je sociolog, filozof i profesor na Sveučilištu Paris-Sorbonne.

Karijera
Uz Alaina Tourainea, Michela Croziera i Pierrea Bourdieua, Raymond Boudon jedan je od vodećih francuskih sociologa posljednje četvrtine 20. stoljeća.[1] Poznat je po svojim istraživanjima društvene mobilnosti i nejednakosti mogućnosti kao i po obrani metodološkog individualizma.

Bio je član mnogih važnih institucija. Académie des Sciences morales et politiques, Academia Europaea, Britanska akademija, Američka akademija znanosti i umjetnosti, Međunarodna akademija humanističkih znanosti iz Sankt Peterburga, Srednjoeuropska akademija znanosti i umjetnosti.[2] I suradnik u Centru za napredne studije bihevioralnih znanosti i pozvani profesor na Harvardu, Oxfordskom sveučilištu i sveučilištima u Ženevi, Chicagu i Stockholmu.

O njemu je 2006. godine objavljena biografska studija Jean-Michela Morina.





Strukturalizam (lat. structura — sastav, sklop, građa) metodološki je pristup i istraživački postupak u društvenim naukama,[1] koji se razvio 60-ih godina XX veka u Evropi. Proistekao je iz lingvističkih teorija Ferdinanda de Sosira i kulturnih teorija Klod Levi-Strosa[2] i služi kao osnova za istraživanje lingvističkih, socijalnih, etičkih i kulturnih celina.[3]

Strukturalisti u sociologiji kritikovali su prenaglašenu ulogu čoveka u društvenim događanjima.

Do kasnih 1960-ih, mnoga osnovna načela strukturalizma našla su se na udaru novog talasa pretežno francuskih intelektualaca/filozofa kao što su istoričar Mišel Fuko, Žak Derida, marksistički filozof Luj Altiser i književni kritičar Rolan Bart.[4] Iako se elementi njihovog rada nužno odnose na strukturalizam i na osnovu njega se zasnivaju, ovi teoretičari su na kraju počeli da se nazivaju poststrukturalistima. Mnogi zagovornici strukturalizma, poput Lakana, nastavljaju da utiču na kontinentalnu filozofiju i mnoge od osnovnih pretpostavki nekih od poststrukturalističkih kritičara strukturalizma su nastavak strukturalističkog mišljenja.



Strukturalizam je dvosmislen termin koji se odnosi na različite škole mišljenja u različitim kontekstima. Kao takav, pokret u humanističkim i društvenim naukama koji se zove strukturalizam odnosi se na sociologiju. Emil Dirkem je zasnovao svoj sociološki koncept na `strukturi` i `funkciji`, a iz njegovog rada je proizašao sociološki pristup strukturalnog funkcionalizma.[9]

Osim Dirkemove upotrebe termina struktura, semiološki koncept Ferdinanda de Sosira[10] postao je fundamentalan za strukturalizam. Sosir je zamišljao jezik i društvo kao sistem odnosa. Njegov lingvistički pristup bio je i opovrgavanje evolucione lingvistike.

Tokom 1940-ih i 1950-ih, egzistencijalizam, kakav je zastupao Žan-Pol Sartr, bio je dominantni evropski intelektualni pokret. Strukturalizam je postao istaknut u Francuskoj u jeku egzistencijalizma, posebno 1960-ih. Početna popularnost strukturalizma u Francuskoj dovela je do njegovog širenja širom sveta. Do ranih 1960-ih, strukturalizam kao pokret je postajao sam po sebi, a neki su verovali da nudi jedinstven pristup ljudskom životu koji će obuhvatiti sve discipline.

Ruski funkcionalni lingvista Roman Jakobson bio je ključna figura u prilagođavanju strukturalne analize disciplinama izvan lingvistike, uključujući filozofiju, antropologiju i teoriju književnosti. Jakobson je presudno uticao na antropologa Kloda Levi-Strosa, čijim se radom prvi put pojavio termin strukturalizam u odnosu na društvene nauke. Levi-Strosov rad je zauzvrat doveo do strukturalističkog pokreta u Francuskoj, koji se takođe naziva francuski strukturalizam, koji je uticao na razmišljanje drugih pisaca, od kojih se većina odrekla da su deo ovog pokreta. Ovo je uključivalo pisce kao što su Luj Altiser i psihoanalitičar Žak Lakan, kao i strukturalni marksizam Nikosa Pulancasa. Rolan Bart i Žak Derida su se fokusirali na to kako bi strukturalizam mogao da se primeni na književnost.[11]

Shodno tome, takozvanom „bandom četvorice“ strukturalizma smatraju se Levi-Stros, Lakan, Bart i Mišel Fuko.