ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1981
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Vrsta: Teorija književnosti

Izdavač: Nolit, Beograd
Biblioteka Književnost i civilizacija
Predgovor: Mirjana Miočinović
Povez: tvrd sa omotom
Broj strana: 510
Sadržaj priložen na slici.
Sitna flekica na obodu, veoma dobro očuvana.

Ovaj zbornik treba da prikaže nove pristupe drami koji su nastali i razvili se u našem vremenu. Dva su osnovna podsticaja koje kritičko mišljenje o drami danas ima. Prvi je u nizu novih kritičkih metoda istraživanja književnosti koje nalazimo u savremenoj kritici i koji su morali biti primenjeni i na dramu. Drugi je neslučeno cvetanje drame u razdoblju koje možemo nazvati razdobljem od Ibzena do Beketa. U tom razdoblju koegzistiraju klasična realistička drama i čitav niz nerealističkih dramskih postupaka među kojima se izdvajaju Pirandelovo „pozorište u pozorištu“, Brehtov, „epski teatar“ i „pozorište apsurda“ Beketa i Joneska. Tako je pitanje koje se današnjem kritičkom istraživanju drame postavlja, dvostruko: kako na novi način čitati dramu? i: kako čitati novu dramu?

Moderna teorija drame pokazuje nam nekolike odgovore i na jedno, i na drugo pitanje. U njenom prvom delu nalaze se tekstovi koji istražuju specifičnosti dramskog teksta kao dramskog teksta i pokušavaju da otkriju osnovne „dubinske“ strukture drame kao književnog roda. Tu će čitalac naći tekstove kao što su „Šta je dramska situacja?“ Stena Jansena „Dramaturške funkcije“ Etjena Surioa „Aktancijalni model u pozorištu“ An Ibersfeld, kao i niz drugih koji, služeći se metodima što ih moderna kritika stavlja na raspolaganje istraživaču, pokušavaju da stvore jedan novi, dinamički model analize drame.

U drugom delu knjige nalaze se tekstovi koji govore o klasičnim i modernim dramskim vrstama. Tu je „Excursus o ritualnim oblicima sačuvanim u grčkoj drami“ Džilberta Marija, zatim studije o komediji i melodrami Suzane Langer, Ludviga Jekelsa, Sarla Morona i Sergeja Baluhatog i, najzad, studija o Brehtovoj „dramaturgiji otuđenja“ Hansa Egona Holthauzena i studija o dramaturgiji koju (u nedostatku boljeg imena) još uvek zovemo „avangardnom“, odnosno „pozorištem apsurda“ ili „pozorištem poruge“, Emanuela Žakara.

(K-95)