pregleda
ZNAMENJA KARLOVAČKE MITROPOLIJE, Grupa autora
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 3 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Pouzećem Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14520
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: K170
Oblast: Pravoslavlje
Jezik: Srpski
U dobrom stanju!
Izdanje Galerija SANU Beograd 2007.
Meki povez,format 21 x 24 cm,
izvanredne slike u boji,200 strana,ćirilica.
Karlovačka mitropolija je bila nezavisna i samoupravna srpska pravoslavna crkvena oblast u Habzburškoj monarhiji i, pred kraj svog postojanja, u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Dobila je ime po svom dugogodišnjem sedištu, Sremskim Karlovcima. U početku je imala autonomni status u okviru Pećke patrijaršije, da bi je posle ukidanja ove patrijaršije Vaseljenska crkva prećutno priznala za potpuno nezavisnu i samoupravnu.
Od 1848. do 1920. mitropolit karlovački je počasno nosio titulu patrijarha srpskog, koju Vaseljenska crkva, međutim, nije priznavala. Poslednji patrijarh, od 1907. do 1913, bio je Lukijan Bogdanović. Nakon njegove smrti, mitropolitski tron je ostao prazan poslednjih sedam godina njegovog postojanja. Godine 1920, Karlovačka mitropolija je spojena sa ostalim srpskim crkvenim oblastima u jedinstvenu Srpsku patrijaršiju.
Mada je dugo vremena bila politički odsečena od Pećke patrijaršije, Karlovačka mitropolija je uspela da opstane, pa čak i da je nadživi. Svojim radom je umnogome doprinela očuvanju pravoslavlja i jedinstva srpskog naroda.[2] To je sa sobom donelo pozitivne rezultate. Revolucionarna 1848. zatekla je Srbe složne i spremne da se bore za svoja vekovna prava proistekla iz privilegija.[3]
Ukidanjem Karlovačke mitropolije-patrijaršije (1920), njene eparhije ušle su u sastav obnovljene jedinstvene srpske patrijaršije.
Za podatke o ranijoj pravoslavnoj crkvenoj organizaciji koja je prethodila Karlovačkoj mitropoliji, pogledati članke: Pravoslavlje u Vojvodini, Ohridska arhiepiskopija, Srpska arhiepiskopija i Pećka patrijaršija.
Arsenije III Čarnojević
Detaljnije: Arsenije III Crnojević, Bečki rat, Velike seobe Srba i Karlovački mir
Krajem 17. veka, Habzburška monarhija zauzima osmanske teritorije u srednjem Podunavlju, a u svom vojnom pohodu Habzburzi na jugu stižu do Skoplja. Povlačenje Habzburga sa područja centralnog Balkana uzrokovalo je Veliku seobu Srba na teritorije koje su ostale pod habzburškom kontrolom. Pošto je, tokom Velike seobe Srba, pećki patrijarh Arsenije III prešao sa narodom izbeglim iz južnih srpskih etničkih oblasti u krajeve severno od Save i Dunava, habzburški car Leopold I je u periodu 1690–1695. izdao Srbima tri privilegije u kojima im je obećao punu versku slobodu kao i pravo da urede svoje episkopije i crkvene opštine na području pod upravom Habzburške monarhije. Patrijarh Arsenije III je krenuo sa reorganizacijom pravoslavne crkvene organizacije, koja je ovde kao sastavni deo Pećke patrijaršije postojala i za vreme Osmanlija. Osnivao je nove episkopije, postavljao episkope i sređivao u srpskoj crkvi haotičko stanje prouzrokovano ratom. Neretko je dolazio u sukob sa katoličkim klirom, koji je ometao njegov rad i propagirao uniju. Borba protiv unijaćenja srpskog naroda u Habzburškoj monarhiji bila je patrijarhov primarni posao. Stoga ga je Leopold I sklonio iz Slavonije (1701), zatočio u Sentandreju, oduzeo mu patrijaršijsku titulu i ograničio prava. Posle smrti Leopolda I Arsenije se obratio novom caru Josifu I za zaštitu srpskih privilegija, obećavajući mu svaku pomoć protiv svih njegovih neprijatelja. Novom caru su bili potrebni dobri ratnici. Shodno tome on je već 24. februara 1706. potpisao u Beču ukaz kojim je patrijarhu, kliru i narodu srpskom potvrdio sve privilegije koje je Leopold I izdao, kao i sve milosti i slobode koje su Srbi do tada uživali.[5]
Po bekstvu patrijarha Arsenija III, Carigradska patrijaršija prvi put je intervenisala u poslovima Pećke patrijaršije predlogom za imenovanje novog patrijarha. Kalinik I Skopljanac „Grk“ (1691–1711) svakako nije bio Grk, ali je nosio i to ime upravo zbog uloge Velike crkve u njegovom imenovanju. Ova situacija prouzrokovala je prvi ozbiljan rascep u Pećkoj patrijaršiji. Dok su eparhije koje su nakon sklapanja karlovačkog mira 1699. ostale pod osmanskom vlašću priznale duhovnu vlast patrijarha Kalinika, pravoslavni Srbi u reogranizovanoj mreži eparhija na prostoru Habzburške monarhije su ostali uz Arsenija III. nakon smrti Arsenija III 1706, Kalinik je raskol vešto prevazišao, dodelivši karlovačkoj mitropoliji autonomiju.[6]
Osnovanje autonomne crkvene oblasti
Detaljnije: Krušedolski sabor
Posle smrti patrijarha Arsenija III sledeća pitanja izbila su na dnevni red: ko će ga naslediti, kako će se zvati nova crkvena oblast u Habzburškoj monarhiji i kakav će biti njen odnos prema Pećkoj patrijaršiji. Pod izgovorom da je usled trenutnih okolnosti nemoguće održati crkveno-narodni sabor u Krušedolu, episkop jenopoljsko-aradski Đaković predložio je (9/21 novembra 1706) da se o tome ko će biti novi duhovni pastir odluči na jednom skupu narodnih poslanika u Beču.[7][8] Nije isključeno da su ga na tu neobičnu ideju podstakle vlasti koje su ga na sam dan smrti patrijarha Arsenija III (27. oktobra 1706) odlikovale naslovom „carskog savetnika“.[9] Međutim, predstavnici Srba u Habzburškoj monarhiji nisu prihvatili taj njegov predlog, nego su ga uputili caru da od njega traži dozvolu za sazivanje crkveno-narodnog sabora za 1. maj 1707. u manastiru Krušedolu.[10] Po pitanju kanonskog odnosa buduće crkvene oblasti sa patrijaršijom u Peći, Srbi su se podelili u dve grupe: dok je grupa okupljena oko episkopa jenopoljsko-aradskog Isaije Đakovića bila za izbor novog patrijarha i organizovanje jedne nove patrijaršije za Srbe u Habzburškoj monarhiji, druga grupa okupljena oko sremskog mitropolita Stefana Metohijca bila je za organizovanje jedne autonomne mitropolije pod jurisdikcijom Pećke patrijaršije.[11] Među Srbima je prevagnulo gledište Stefana Metohijca da se srpska crkva u Habzburškoj monarhiji organizuje kao autonomna mitropolija u sklopu Pećke patrijaršije, na čelu sa oblasnim mitropolitom koji bi se nazivao „prvi“ ili „načalni“ mitropolit. Međutim, na zajedničkoj konferenciji predstavnika Dvorskog ratnog saveta i Ugarske dvorske komore u Beču 3. marta 1707. odlučeno je da se ne prihvati nijedno gledište. Srbima, doduše, nije uskraćeno pravo na izbor novog crkvenog poglavara, ali je za predstojeći crkveno-narodni sabor u Krušedolu za carskog komesara određen član Dvorskog ratnog saveta Hristifor Ignjac od Garijana i Rala.[12]
Iako je bečki Dvor bio protivan zavisnosti mitropolije od Pećke patrijaršije, carski komesar nije se usprotivio pristalicama zajedništva sa Pećkom patrijaršijom.[13] Sabor u manastiru Krušedolu je osnovao Krušedolsko-karlovačku mitropoliju, jednoglasno izabrao za naslednika patrijarha Arsenija III episkopa jenopoljskog Isaiju Đakovića i odlučio da mitropolija ostane u neraskidivoj crkveno-kanonskoj zavisnosti od Patrijaršije u Peći (januara 1708).[13] Krušedolsko-karlovačka mitropolija osnovana je, dakle, kao autonomna (ne i autokefalna) crkvena oblast u sastavu Pećke patrijaršije. Takvu reputaciju je imala kod istočnih, carigradskih i jerusalimskih patrijaraha.[14] Na osnovu preporuke Sinoda Vaseljenske patrijaršije u Carigradu, postignut je sporazum da pećki patrijarh, još pre izbornog sabora, pošalje blanko potvrdnu gramatu za novog mitropolita. Svojom gramatom od 18. maja 1710. godine, patrijarh Kalinik I dao je autonomiju Krušedolskoj mitropoliji i time priznao njenu kanoničnost....
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 50635049
