ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 313
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prvi put se mesto sreće u dokumentima 1430. godine kao utvrđenje na Dunavu - `Ljupko`. Po narodnom predanju mesto je dobilo ime po po Srbinu knezu Ljupku. U jednom dokumentu iz 1684. godine nosi današnji, najpribližniji naziv `Ljubkova`. Nekada su postojale dva susedna naselja Gornja i Donja Ljupkova, kao militarska mesta u Rakaždijskom okrugu (1774). Tu je navodno živelo izmešano, srpsko-rumunsko stanovništvo[1] Donja (Srpska) Ljupkova je postala 1773. godine graničarsko naselje u Ilirsko-pešačkoj regimenti. Tri godine kasnije 1776. premeštaju ga u novu Vlaško-ilirsku regimentu. Ljupkova je imala pet stražarskih mesta dok je čuvala granicu na Dunavu. Na početku 1773. godine izbrojano je 87 graničara, od kojih su 29 naoružani a 6 ih je na kordonskoj službi.

Za vreme austrijsko-turskog rata 1788. godine u ataru sela, gde se nalazi jedan brežuljak, držao je položaj i borio se srpski ustanik Koča Anđelković. Na brežuljku po njemu prozvanom Kočin jendek, vodila se ogorčena borba Srba i Turaka. Od 600 dobrovoljaca koji su ratovali na strani Austrije, na kraju je ostao Koča sa 60 mučenika, koji su bili prepušteni sami sebi, iznevereni od austrijske komande. Turci su ih iznemogle i ranjene, zarobili i odveli na Tekiju, gde su završili strašnom smrću Koča i saborci, nabijeni na kolac. Tu se sada nalazi dostojno spomen-obeležje srpskim junacima, u obliku mermerne piramide, podignuto slavnom Koči kojeg je narod u pesmi opevao. Uređen je spomen-park za posetioce.

Po državnom šematizmu pravoslavnog klira u Ugarskoj iz 1846. godine pominju se još uvek dva susedna mesta sličnog imena - kao parohije: Gornja i Donja Ljubkova. Gornja Ljubkova ima 538 pravoslavnih duša, sa školom koja ima učitelja i pravoslavnim hramom Sv. Nikole, u kojem služe dva paroha. Donja Ljubkova ima nešto više stanovnika, 865 parohijana, takođe ima školu sa učiteljem, kao i pravoslavni hram Vaznesenja Hristovog, sa jednim parohom.[2]

Po mitropolijskom popisu 1865. godine u `Donjoj Ljubkovi` živi 933 pravoslavna žitelja, i ima jedna parohija šeste platežne klase.[3]

Po izveštaju iz 1905. godine pominje se samo Donja Ljupkova, za koju se navodi da je mala opština u Novomoldavskom srezu. Tu je živelo 1.561 stanovnik u 306 kuća; od tih na Srbe otpada 1.454 duše (ili 93%) sa 268 domova (ili 87%). U naselju su od javnih zdanja srpska pravoslavna crkva i srpska narodna škola. U obližnoj Berzaski im je gotovo sve, pa i poslednja pošta i telegraf.

Mesto je u noći 13/14. juna 1910. godine zadesila nezapamćena nesreća. Usled provale oblaka nastala je ogromna bujica od potoka Brestovika čije su vode dostigle krovove ljupkovačkih kuća. Narod se peo na svoje krovove, a bujica je mnogo kuća odnela u Dunav. Žiteljka Lenka Bugarin je čitavih pedeset kilometara plovila Dunavom na krovu svoje kuće, dok je nisu spasili kod sela Dubove. Poginulo je te strašne noći 36 meštana, među kojima najviše starci, žene i deca. Od 1913. godine se taj tužni dan obeležava uz crkveni obred.