Godina izdanja: 2002
ISBN: 86-7979-019-2
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Stubovi kulture 2002 501 strana

odlična očuvanost

Vizantijska filozofija
imala је presudan uticaj na obrazovanje srpske srednjovekovne filozofske baštine, koja je bila u potpunosti prožeta pravoslavnom patristikom i teologijom. Filozofska misao u srednjovekovnoj Srbiji nije postojala kao samostalna, sekularna disciplina u današnjem smislu, već se razvijala u okviru crkvene tradicije i manastirskih centara, pod direktnim uticajem vizantijskih verskih i filozofskih tekstova.

Ključni aspekti i uticaji uključuju:

Pravoslavna patrologija: Srpska srednjovekovna filozofija temeljila se na spisima pravoslavnih crkvenih otaca, kao što su Vasilije Veliki, Grigorije Niski, Grigorije Bogoslov, Maksim Ispovednik i Jovan Damaskin. Njihova dela su prevođena i proučavana u manastirima, koji su bili glavni centri pismenosti i učenosti.
Aristotelovska terminologija: Određena terminološka tradicija Aristotela je uvedena preko dela Jovana Damaskina, naročito njegovog spisa `Dijalektika`.
Hrišćanski platonizam: Značajan uticaj je imao i hrišćanski platonizam, posebno preko spisa koji se pripisuju Dionisiju Areopagitu (`Corpus Areopagiticum`) i asketske literature, kao što su `Lestvice` Jovana Lestvičnika. Ovi tekstovi su naglašavali mističnu teologiju i apofatički (negativni) put spoznaje Boga.
Odnos teologije i filozofije: Kao i u Vizantiji, filozofija u srednjovekovnoj Srbiji smatrana je `sluškinjom teologije` (ancilla theologiae). Svi pokušaji autonomnog filozofiranja bili su retki i često su dočekivani sa sumnjom od strane crkvenih vlasti, jer su odstupali od utvrđene dogme.
Književnost i obrazovanje: Prenošenje vizantijske misli odvijalo se prvenstveno kroz prevođenje i prepisivanje bogoslužbenih i filozofskih tekstova sa grčkog jezika. Manastiri poput Hilandara i Resave (gde je delovala Resavska škola) bili su ključni u ovom procesu, doprinoseći formiranju srpske filozofske terminologije.

Ukratko, vizantijska filozofija u srednjovekovnoj Srbiji nije bila poseban, samostalni pravac, već sastavni deo šire vizantijske kulturne i teološke baštine koja je oblikovala celokupnu duhovnu i intelektualnu klimu srpske srednjovekovne države.