Jezik: Srpski
ISBN: Ss
Godina izdanja: Ss
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Iz knjige:
Prvo izdanje ove knjige (University of Chicago Press, Chicago 1958) nazvano je The Human Condition (Ljudsko stanje). No taj je naslov odabran na zahtjev američkog izdavača iako je autorica željela da djelo ima iz sadržaja potpuno opravdani naslov Vita activa (što je preuzeto i u našem izdanju). Zbog toga je već njemačko izdanje dobilo ovaj naslov (Kohlhammer, Stuttgart 1960). Teorijski razlozi za to jasno su iskazani već u prvome poglavlju nazvanome Vita activa i Condicio humana. Još jasnija je razlika koja pokazuje da je vita activa oznaka za onaj dio ljudske uvjetovanosti, ljudskog stanja (condicio humana) o kojemu knjiga govori izvedena u predgovoru njemačkome izdanju, gdje H. Arendt lapidarno formulira: »Što činimo kada smo djelatni – to je tema ove knjige «. Na samome početku autorica je čak namjeravala nazvati knjigu Amor mundi (Ljubav spram svijeta), kako to pokazuje biografija koju je napisala Elisabeth Young-Bruehl (For the Love of the World, Y. U. P., New Haven and London 1982, p. 324), ali se i taj naslov pokazao preširokim.

Sadržajni razlozi, dakle, navode na to da se napisana i objavljena sekcija velikog zamišljenog djela Hannah Arendt nazove imenom koje odgovara upravo onome o čemu je u knjizi riječ. Posebice se to jasno vidi iz nastojanja autorice prekinutih njezinom smrću – da napiše drugi dio zamišljene analize, knjigu koja bi analizirala ono što je u tradiciji nazvano Vita contemplativa. Pored tri dijela koja sadrži Vita activa (rad, proizvodnja, djelovanje), druga je knjiga trebala obuhvatiti mišljenje, volju i suđenje. Objavljena su, posthumno, samo prva dva dijela tako zamišljene knjige (The Life of the Mind, Harcourt, B. Jovanovich, New York 1978), a u izdavačkom postskriptumu Mary McCarthy, autoričina višegodišnja prijateljica i suradnica upućuje na isti problem. (p. 241-II).



Hana Arent (nem. Hannah Arendt; Hanover, 14. oktobar 1906 — Njujork, 4. decembar 1975) je bila nemačka teoretičarka politike i filozof jevrejskog porekla.

Biografija
Odrastala je u jevrejskoj porodici koja je pripadala srednjoj klasi. Odrastala je u tadašnjem Kenigsbergu (današnjem Kalinjingradu, inače rodnom mestu Imanuela Kanta) i Berlinu. Filozofiju je studirala na univerzitetu u Marburgu sa Hansom Jonasom, a Martin Hajdeger joj je bio profesor. Sa Hajdegerom je započela dugu i strasnu romantičnu vezu zbog koje je kasnije bila kritikovana zbog Hajdegerove podrške nacističkom pokretu za vreme njegovog rektorskog mandata na univerzitetu u Frajburgu.

U vreme prvog raskida između nje i Hajdegera ona se seli u Hajdelberg gde piše svoju disertaciju, pod Jaspersovim mentorstvom, o konceptu ljubavi u misli svetog Avgustina. Kasnije, 1929. godine se udaje za nemačkog Jevreja Gintera Šterna kasnije poznatog kao Gintera Andersa. (Razveli su se 1937. godine.) Njena disertacija biva objavljena iste godine ali ona ne dobija kvalifikacije neophodne za rad na nemačkim univerzitetima. Neko vreme se bavila istraživanjem antisemitizma ali biva proterana u Pariz. Tu upoznaje književnog kritičara i filozofa, marksistu Voltera Benjamina. U Francuskoj radi na pomaganju jevrejskih izbeglica te biva zatvorena u logor „Gurs“ ali je uspela da pobegne nakon nekoliko nedelja. Kasnije se udaje za Hajnriha Blihera te sa njim beži u SAD. U Americi se aktivno bavi pomaganjem Jevrejske zajednice. Piše i kolumnu za „Aufbau“, jevrejske novine na nemačkom. Kasnije pomaže jevrejskim organizacijama i često dolazi u Nemačku. Postaje blizak prijatelj sa Jaspersom i njegovom suprugom.

Godine 1950. Arentova postaje naturalizovani državljanin SAD i obnavlja romantičnu vezu sa Marinom Hajdegerom. Radi na različitim univerzitetima SAD kao što su Berkli i Priston. Bila je i prva žena profesor na američkom Univerzitetu.[1]

Umrla je 1975. godine u 69-oj godini života i sahranjena je ispred „Bard koledža“ gde je njen suprug predavao dugi niz godina.[1]

Filozofija
Jedna od glavnih tema razmišljanja Hane Arent jeste zlo profilisano kroz sisteme upravljanja. Ona je uvela pojmove „banalnost zla“ i „radikalnost zla“, koji su u kasnijoj teoriji poslužili kao vodilje u istraživanju modernog totalitarizma.