ISBN: Ostalo
Godina izdanja: Db
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Sufizam, odnosno tasavuf[1] (arap. تصوف, tasavuf, pers. عرفان, erfan), je mistički aspekt islama,[2] način života usmeren prema ostvarenju Božjeg jedinstva i prisustva kroz ljubav, iskustvenu spoznaju, asketizam i ekstatičko jedinstvo sa voljenim Tvorcem.[3][4] Sledbenici sufizma se nazivaju sufije ili derviši.[5][6]

Osnovni principi tasavufa prvenstveno su bili inspirisani Koranom i primerom proroka Muhameda;[7][8] posvećenost jednom Bogu i odbacivanje sveta, vodilo je u asketizam,[9] ponekad i do krajnosti.[10] Postojali su i spoljašnji uticaji, naročito iz hrišćanske asketske tradicije i od gnostika, ali sufizam jeste specifično islamski oblik misticizma. Prvobitno nije bilo organizovanog sistema: pojedinci, sveti muškarci i žene poučavali su svoje učenike i posvećenike, i njihove izreke i dela su beleženi i prenošeni.[11]

Iako je većina sufija bila pobožna i pokorna, njihova iskustva i oduševljenje, neke su doveli dotle da izgovaraju ekstatičke i nepromišljene iskaze, kao što je bio slučaj sa Mensurom al-Haladžom, čije su reči: „ana al-hak“ („Ja sam istina“, odnosno bog) doprinele da bude osuđen i pogubljen 922. godine. Međutim, većina se sufija držala manje ekstremnog vida fana („prelaska“ Bogu).

Ime sufi najverovatnije potiče od reči suf, vuna. Termin sufi i sufizam (tasavuf) potiču od belog vunenog ogrtača (suf) koju su nosili muslimanski asketi.

Istorija
Sufije smatraju da je sufizam počeo sa Muhamedom, zbog čistote njegovog bliskog odnosa sa Bogom, njegovog otkrivenja i mističnog penjanja kroz nebesa. Dokaze su nalazili u Muhamedovim delima i u njegovim izrekama (hadis) i u Kuranu koji se pokazao njihovim nepresušnim izvorom. U tradiciji Muhamedove sopstvene zajednice, postojali su posebno pobožni i nepokolebljivi vernici čiji je zavet bio da čuvaju čistotu vere koja se razvijala od uticaja sveta. Čak i pod pravednim halifima koji su sledili Muhameda, u zajednici su se javile rezerve i čuli su se glasovi u vezi sa promenama koje su se dešavale u njoj.[13][14] Da li naglasak treba staviti više na ritualne običaje i zakon ili na unutrašnju veru i ljubav? Da li je Bog dalek i sveti Gospodar ili je On pristupačan i dopušta da bude voljen, čak u duši? U jednom stihu koji je drag sufijama, Bog kaže: „Mi stvorismo čoveka i svakako znamo koje zebnje razdiru njegovu dušu, jer Mi smo bliži njemu nego njegova žila-kucavica“ (Sura 50:16).

Kada je halifat prešao na Umajade u Damask, u kulturnom pogledu udaljen od strogog Arabijskog poluostrva, mnogi su se usprotivili sekularizaciji, ako ne i dekadenciji, vladara koji bi trebalo da budu Božji upravitelji na zemlji.[15] U to vreme, postojali su pobožni muslimani, koji su se odricali svakog poseda, željeli su živeti jednostavnim životom, i koji su uobičajeno zvani fakir i derviš, što znači „siromašan“. U znak asketizma odevali su se u grube vunene haljetke (suf). Redovništvo se u islamu javlja u drugoj polovini 8. veka u istočnom, šiitskom islamu na granicama Mesopotamije.