Godina izdanja: 2000
ISBN: 86-7448-023-3
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Autor - osoba Eco, Umberto, 1932-2016 = Eko, Umberto, 1932-2016
Naslov Između laži i ironije / Umberto Eko ; prevela s italijanskig Elizabet Vasiljević
Jedinstveni naslov Tra menzogna e ironia. srpski jezik
Vrsta građe esej
Jezik srpski
Godina 2000
Izdanje 1. izd.
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Paideia, 2000 (Beograd : Grmeč)
Fizički opis 103 str. ; 17 cm
Drugi autori - osoba Vasiljević, Elizabet, 1958- = Vasiljević, Elizabet, 1958-
Zbirka ǂBiblioteka ǂEseji
(broš.)
Napomene Prevod dela: Tra menzogna e ironia / Umberto Eco
Tiraž 2.000.

Ova četiri „predavanja” objedinjena su jednostavno zato što sam za njih veoma vezan i, pošto su već objavljena na različitim mestima, bilo mije žao da im se zatre trag.
Pa ipak, činjenica što sam izabrao baš ova četiri teksta, a ne neke druge, pretpostavlja da oni imaju nešto zajedničko. Ida izvestan način, svaki od njih ima veze sa strategijama laži, prerušavanjem, zloupotrebama jezika, ironičnim izokretanjem tih zloupotreba.
Kaljostro laže recima, ruhom, ponašanjem, a o Kaljostru lažu legende koje su ga, od sitnog pustolova kakav je bio, pretvorile u mit (i dan-danas tajanstvene i verne ruke neumorno polažu cveće u ćeliju u kojoj je umro, u zamku San Leo), simbol slobodne misli, žrtvu klerikalnog mračnjaštva.
Manconi, koji je u svom esejističkom opusu jeziku posvetio daleko složenije stranice, u Verenicima nagoveštava opreku između usmenog jezika, prenosioca laži i nasilja, i prirodnih znakova, preko kojih nižnji razumeju, čak i kada ih moćni obmanjuju svojim latinašenjem.
Kampanile se poigrava jezikom i njegovim klišeima, izokreće frazeološke izraze poput rukavice, stvara efekat otuđenja.
Hugo Prat se igra geografijom, koju, uostalom, odlično poznaje, i polazi od pravih mapa da bi ih pretvorio u malo verovatne vodiče, mimoišao granice, poigravao se razdaljinama, a istovremeno i našom maštom.
Radi ironije lažu Kampanile i Prat, iz interesa laže Kaljostro (ili je možda na to osuđen, zatočenik sopstvenog mita, kakav malo-pomalo postaje), a Manconi ogorčeno drži stranu siromašnima koji trpe samovolju jezika moćnih; ali zapravo - pošto joj i sam pribegava – koristi ironiju na kvadrat, i kroz pripovedačku reč osuđuje reći.
Umberto Eko

Umberto Eko (ital. Umberto Eco; Alesandrija, Pijemont, 5. januar 1932 – 19. februar 2016) bio je italijanski pisac, filozof, estetičar, semiolog, teoretičar književnosti, esejist i istoričar srednjeg veka. Poznat je po svojim romanima i značajnim esejističkim delima.
Tokom 1960-ih bavio se estetikom i istakao se kao jedan od najznačajnijih predstavnika avangarde u italijanskoj kulturi. Pripadao je književnom pokretu Grupa 63. Bio je osnivač književnih časopisa Il Marcatre i Il Quindici. U svom istraživačkom radu bavio se proučavanjem sredstava masovnog informisanja u okviru semiologije i estetike primenom strukturalističkog metoda. Estetika televizijskog iskustva, estetske strukture direktnog prenošenja, sloboda događaja i determinacija, analiza poetskog jezika, otvorenost i teorija informacija, teme su kojima se bavio.
Radio je pet godina kao urednik u redakciji za kulturu u Radiotelevisione Italiana (RAI) RAI od 1954. do 1959. godine. Pomno je pratio i lucidno analizirao savremenu kulturu, komunikacije, univerzum informacija i informacionu estetiku. Pored opšte semiologije, bavio se semiologijom vizuelnih poruka, semiologijom arhitekture, epistemologijom strukturalnih modela i semiološkom granicom. U okviru hermeneutike i teorije književnosti bavio se semiologijom teksta, tumačenjem metafora, problemom krivotvorenja i falsifikata i granicama tumačenja. Od 1971. bio je redovni profesor estetike vizuelnih komunikacija i semiologije na Univerzitetima u Torinu, Milanu, Firenci, Univerzitetu Kolumbija u Njujorku, Jejlu i gostujući profesor na mnogim fakultetima. Godine 1980. objavio je filozofsko-detektivski roman Ime ruže koji je postao jedan od najčitanijih i najprevođenijih romana. Ekov drugi roman, Fukoovo klatno takođe je doživeo veliki uspeh. Bavio se pisanjem, živio u Milanu i Riminiju sa suprugom Renatom koja je istoričar umetnosti. Na Univerzitetu u Bolonji vodio program iz komunikologije. Pisao je kolumnu za L’Espresso nazvanu La bustina di Minerva (Minervina svaštara). Ima sina i ćerku.
Za roman Ime ruže dobio je Premio Strega 1981. godine.

Teorijska dela
Estetski problem u sv. Tome Akvinskog 1956. (Il problema estetico in San Tommaso)
Umetnost i lepo u estetici srednjeg veka 1959., (srp. izd.1994)
Otvoreno djelo 1962, (Opera Aperta 1962, srp. izd. 1965)
Džojsove poetike, (srp. izd. 1965)
Kultura, informacija, komunikacija 1968., (La struttura assente 1968, srp. izd. 1973)
Napomene uz Ime ruže, 1983 (Postille al `Nome della rosa` 1983)
Minervina svaštara, (La Bustine di Minerva 2000, antologija novinskih kolumni i komentara 1994)
Kant i kljunar (Kant e l`omitorinco 1997, 1997)
Spisi o moralu
Kako se piše diplomski rad (srp. izd. 2000.)
Granice tumačenja 1995., (I limiti dell`interpretazione, srp. izd.2001.)
O književnosti, (Sulla letteratura, srp. izd. 2002.)
Minimalni dnevnik (Diario Minimo1963, Il secondo Diario Minimo 1990.)
Kazati gotovo istu stvar 2003., (Dire quasi la stessa cosa, srp. izd. 2011.)
Istorija lepote 2004., (srp. izd. 2008.)
Istorija ružnoće 2008.
Beskrajni spiskovi
Ispovesti mladog romanopisca 2013.
Romani
Ime ruže (Il nome della rosa, 1980)
Fukoovo klatno (Il pendolo di Foucault, 1988)
Ostrvo dana pređašnjeg (1994) (L`isola del giorno prima, 1994)
Baudolino (Baudolino, 2000)
Tajanstveni plamen kraljice Loane (La misteriosa fiamma della regina Loana (2004))
Praško groblje (Il cimitero di Praga, 2010)
Nulti broj (Numero zero, 2015)
Knjige za decu
Bomba i general (La bomba e il generale, 1966, Rev. 1988)
Tri kosmonauta (I tre cosmonauti, 1966)
Gli gnomi di Gnu, 1992
MG43