ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Sjećanja Milke Planinc govore o vremenima tijekom i nakon Hrvatskog proljeća, godinama u Beogradu, ali prije svega otkrivaju ženu poslije i prije dužnosti po kojima je svi poznaju. Ovo je sjećanje na odrastanje u Splitu, partizane i Zagreb nakon Drugog svjetskog rata. Knjiga pokazuje kako se formirala osoba koja nije stremila biti prva, ali je dužnosti preuzimala kako su dolazile i čvrsto ih izdržavala do kraja.

Knjiga osvjetljava vrijeme koje je u hrvatskoj historiografiji ostalo nedovoljno obrađeno, od gušenja Hrvatskog proljeća do raspada Jugoslavije. Milka Planinc opširno je govorila i o vremenu u mirovini, razmišljala o Franji Tuđmanu i Stjepanu Mesiću, partizanskoj borbi i napadima kojima je bila izložena, obitelji.

Napisano nikoga neće ostaviti ravnodušnim, napose ne one koji se s Milkom Planinc nisu slagali, ali će pokazati i kako je topla i obična, čvrsta i odlučna bila osoba koja je smogla snage napisati i izgovoriti ono u što je vjerovala. Račun neće biti čist nakon čitanja ove knjige, ali će se svakako bolje razumjeti u kakvom smo sustavu živjeli.



Milka Planinc (rođ. Malada; Drniš, 21. novembar 1924 — Zagreb, 7. oktobar 2010) bila je učesnica Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politička radnica SFRJ i SR Hrvatske. U periodu od 16. maja 1982. do 15. maja 1986. godine obavljala je funkciju predsednika Saveznog izvršnog veća SFRJ. Bila je jedina žena u istoriji koja je bila premijer jedne socijalističke države.

Biografija
Rođena je u mešanoj hrvatsko-srpskoj porodici.[1] Njeni roditelji - otac Nikola Malada i Majka Stana, rođena Kašić, su se 1930. godine preselili u Split, gde je Milka završila osnovnu školu i gimnaziju. Još u toku školovanja se uključila u revolucionarni omladinski pokret i postala član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ).

Godine 1941. posle okupacije Kraljevine Jugoslavije i proglašenja Nezavisne Države Hrvatske, pristupila je Narodnooslobodilačkom pokretu i učestvovala je u Narodnooslobodilačkoj borbi. U toku rata se nalazila u Hvarsko-viškom partizanskom odredu, a potom u Jedanaestoj dalmatinskoj udarnoj brigadi, u kojoj je najpre obavljala funkciju političkog delegata voda, a kasnije političkog komesara čete. Posle završetka rata, 1945. godine, demobilisana je iz Jugoslavenske armije u činu poručnika. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljena je 1944. godine.

Posle oslobođenja Jugoslavije radila je u Sreskom Narodnom odboru u Drnišu, a kasnije u preduzeću „Elektra“ u Zagrebu. Završila je Višu upravnu školu u Zagrebu, a od 1947. godine se aktivno bavila političkim radom. Bila je najpre rukovodilac u Agitpropu Rejonskog komiteta KP Hrvatske u naselju Trešnjevka, u Zagrebu, a potom od 1954. godine instruktor u Gradskom komitetu KPH za Zagreb. Kasnije se nalazila na pozicijama:

političkog sekretara Opštinskog komiteta Saveza komunista Trešnjevke,
predsednika Narodnog odbora Trešnjevke, od 1957.
načelnika Sekretarijata za prosvetu i kulturu Narodnog odbora Zagreba, od 1961. do 1963.
organizacionog sekretara Gradskog komiteta Saveza komunista Zagreba, od 1963.
republičkog sekretara za školstvo i obrazovanje u Izvršnom veću SR Hrvatske, od 1963. do 1965.
predsednika Odbora za prosvetu, nauku i kulturu Republičkog veća Sabora SR Hrvatske, od 1965. do 1967.
predsednika Republičkog veća Sabora SR Hrvatske, od 1967. do 1971.
Od 1968. godine je bila član Izvršnog komiteta Centralnog komiteta Saveza komunista Hrvatske. Decembra 1971. godine, kada je, na sednici u Karađorđevu, smenjeno rukovodstvo Saveza komunista Hrvatske na čelu sa Savkom Dabčević-Kučar i Mikom Tripalom, Milka Planinc je preuzela funkciju predsednika Centralnog komiteta SK Hrvatske i na ovoj funkciji je ostala punih deset godina, do maja 1982. godine. U periodu od 16. maja 1982. do 15. maja 1986. godine obavljala je funkciju predsednika Saveznog izvršnog veća SFRJ.

Preminula je 7. oktobra 2010. godine u Zagrebu.