ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Bijelo Dugme 1974-1988 - Monografija

Tvrdo uvezana knjiga.Veći format,na kvalitetnom papiru štampana. Na 296 strana s brojnim tekstovima i velikim brojem nikad objavljenih fotografija i dokumenata iz diskografske karijere.

Tekstove su napisali Siniša Škarica, Dušan Vesić, Želimir Babogredac, Nikola Alexander Borota i Dubravko Majnarić.

Autori fotografija su Brian Rasic, Marko Čolić, Mio Vesović, Zoran Veselinović, Zvonimir Krstulović, arhive Croatia recordsa i EPH-a te privatne arhive Dubravka Majnarića, Dušana Vesića, Đorđe Kekića, Nikole Alexandera Borote, Pavle Štimca, Veljka Despota, Želimira Altaraca Čička i Želimira Babogredca.


Bijelo dugme je jugoslovenska rok grupa koja je više od dve decenije bila jedna od najpopularnijih grupa na prostorima bivše SFR Jugoslavije. Osnovana je u Sarajevu 1973. godine. Izdala je devet albuma u periodu od 1974. do 1988. godine. Grupa Bijelo dugme je nastala iz grupe Jutro, a novo ime je usvojila 1. januara 1974. Vođa i jedini stalni član grupe bio je gitarista Goran Bregović, dok su se na mestu pevača menjali Željko Bebek, Mladen Vojičić Tifa i Alen Islamović. U grupu su dolazili i iz nje odlazili iz različitih razloga basisti Zoran Redžić, Jadranko Stanković, Sanin Karić i Ljubiša Racić, bubnjari Ipe Ivandić, Milić Vukašinović i Điđi Jankelić, i klavijaturisti Vlado Pravdić i Laza Ristovski.

Grupa se raspala 1989. godine, uz raspad SFRJ, a ponovo se okupila na oproštajnoj turneji 2005. u Sarajevu, Zagrebu i Beogradu. Besplatni koncert kod Hajdučke česme 1977. i oproštajni koncert u Beogradu 2005. spadaju među najposećenije koncerte na jugoslovenskim prostorima.



Goran Bregović u detinjstvu nije pokazivao posebno zanimanje za muziku, čak je bio izbačen iz niže muzičke škole kao lenština i netalentovan violinista.[2] Međutim, kad mu je majka kupila prvu gitaru, počeo je vredno da vežba, a uskoro je osnovao i svoj prvi sastav u osnovnoj školi. Željko Bebek je u to doba pevao u grupi „Kodeksi“, jednom od poznatijih sarajevskih sastava tog vremena. Na jednom koncertu Bebek je zapazio Bregovića i preporučio ga kolegama iz grupe.

U leto 1969. godine Kodeksi su otišli na tezgu u dubrovački „Splendid bar“ gde su svirali klasičan letnji repertoar za turiste. Tu su od Italijana Renata Pacifika dobili ponudu da sviraju u njegovom klubu u Napulju. Uoči isteka prvog dvomesečnog ugovora, Bregović je prvi put prešao na solo gitaru. Kao basista bio je angažovan Zoran Redžić koji je u to vreme svirao u sastavu „Čičci“. Zoran je doveo i kolegu iz grupe, bubnjara Milića Vukašinovića.

Kodeksi su do tada svirali u dva kluba, držali se komercijalnog repertoara i stekli redovnu publiku. Milić Vukašinović je u grupu doneo uticaj grupa Led zepelin i Blek sabat, pa su dve sedmice po njegovom dolasku dobili otkaz na svim mestima na kojima su svirali.[2] Posle otkaza u Napulju jedva su preživljavali, a Bebek se nakon svađe s ostatkom grupe vratio u Sarajevo. Ostala trojica nastavila su da nastupaju pod imenom Mića, Goran i Zoran. Krajem godine po njih su u Italiju došli Goranova majka i Zoranov brat Fadil i vratili ih kući.

Bregović se upisao na Filozofski fakultet, a u jesen 1971. godine gitarista Ismet Arnautalić ga je pozvao da formiraju grupu Jutro u kojoj su se našli i Zoran Redžić, bubnjar Gordan Matrak i pevač Zlatko Hodnik.


Željko Bebek
U Jutru se Bregović prvi put ogledao kao kompozitor. Iako godinu dana nije razgovarao s Bebekom, ipak ga je pozvao kada su početkom 1972. godine dobili termine u studiju. Snimili su pesmu „Patim, evo deset dana“, koju je Bregović kasnije uvrstio na debi album Bijelog dugmeta. Odmah po snimanju singla, Bebek je otišao na odsluženje vojnog roka, ali su ostali čekali njegov povratak.

Tokom Bebekovog boravka na odsustvu snimili su još četiri pesme: „Kad bi` bio bijelo dugme“, „U subotu mala“, „Na vrh brda vrba mrda“ i „Hop-cup“ od kojih su se prve dve, početkom 1973. godine pojavile na singlu u izdanju Radio Kruševca. Grupa Jutro izdaje singl 1973. godine sa pesmama „Ostajem tebi“ na A strani i „Sad te vidim“ na B strani. Nezadovoljan pravcem kojim se Jutro kretalo, Ismet Arnautalić ih je napustio krajem 1972. godine i sa sobom odneo pravo na ime grupe. Oko tog autorstva su se natezali tokom 1973. godine, a tada su grupi pristupili bubnjar Ipe Ivandić, koji je pre toga svirao u sastavu Rok, i klavijaturista Vlado Pravdić, koji je stigao iz Indeksa. Sredinom godine, posle svađe, Jutro je napustio i Zoran Redžić, a njega je zamenio Jadranko Stanković.

Budući da je u Ljubljani već delovao sastav pod imenom Jutro, a publika ih je znala po pesmi „Kad bi` bio bijelo dugme“, grupa je 1. januara 1974. godine službeno nazvana Bijelo dugme. U to vreme su u studiju sarađivali sa Batom Kostićem, gitaristom JU grupe. Bregović je kasnije isticao kako je ta saradnja veoma uticala na njegovu dalju muzičku orijentaciju, posebno kada je bila u pitanju upotreba folk muzike.