Godina izdanja: 1900 - 1949.
ISBN: 331
Autor: Domaći
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

1. izdanje
Prvo izdanje!

Stamenko Đurđević PORNA, tragedija staroga sveta u 5 delova
A. de Maia (pseudonim)

Stamenko Đurđević (srpska ćirilica: Stamenko Đurđević; Krnjevo, kod Velike Plane, Kraljevina Srbija, 19. novembar 1888 – Beograd, Srbija, Kraljevina Jugoslavija, 7. april 1941) je bio srpski vajar[1] i autor. Stamenko je bio jedan od nekoliko srpskih vajara svoje generacije u to vreme, a to su Živojin Lukić (1889–1934), Marko Brežanin (1885–1956), Dragomir Arambašić.

Biografija
Stamenko je bio sin zemljoradnika Miloja Đurđevića i njegove supruge Anđelije. Pored Stamenka, bračni par Đurđević je dobio još jednog sina Nebojšu. Otac Miloje je bio poznati voćar, a majka seoska travarka. Stamenko se rano, u tinejdžerskim godinama, oženio Danicom Radosavljević. Imali su tri sina: Zorana, Nebojšu i Miloja.

Čak i kao dete, Stamenko je pokazivao potencijal u rezbarenju figura od drveta. Nakon završetka osnovne škole, nastavio je školovanje u Smederevu u gimnaziji.

Vajar Đorđe Jovanović je ohrabrio Stamenka da se upiše u Školu za umetnost i zanate u Beogradu. Do 1908. godine već je izlagao svoje radove na omladinskoj umetničkoj izložbi, koju su kritičari pohvalili. Nakon dvogodišnjeg studija u Pragu na Kraljevskoj akademiji likovnih umetnosti pod mentorstvom profesora Jozefa Drahonjovskog od 1911. do 1913. godine,[2] odlazi u Pariz da bi se upisao na Višu nacionalnu školu lepih umetnosti u klasi profesora Antonina Mersijea.[3] Njegovo umetničko obrazovanje je prekinuto 1914. godine[4] kada se vratio u Srbiju da se dobrovoljno prijavi u vojsku. Tokom tog vremena je zarobljen i proveo je neko vreme u zatočeništvu.

Godine 1918. ubrzo nakon završetka rata, dobio je državnu stipendiju Srba i vratio se u Pariz da bi nastavio prekinute studije umetnosti. Tamo se razboleo i otputovao u Čehoslovačku na lečenje.

Vratio se u Beograd na oporavak 1920. godine, a kasnije je ponovo otišao u Pariz. Konačno se vratio sa putovanja u inostranstvo 1922. godine. Iste godine učestvovao je na izložbi sa Momirom Korunovićem,[5] na kojoj je izložio 34 svoja dela, uglavnom portrete i biste istaknutih i poznatih javnih ličnosti. Nakon toga, 1924. godine,[6] izlagao je svoje radove samostalno, a treća izložba njegovih radova bila je u Beogradu 1926. godine, sa timom Izvozne banke. Proći će dvanaest godina pre nego što će sledeći put izložiti svoj rad, 1938. godine, na kolektivnoj Izložbi radničkih kulturnih aktivnosti, sa Bogdanom Popovićem, Milanom Kašaninom, Sretenom Stojanovićem, a Milica Đukić-Topalović je napisala recenzije o njegovom radu, od kojih su neke bile povoljne, a druge kritičke.[7]

Vajarstvo
U periodu između 1914. i 1941. godine izradio je tri javna spomenika, dva u Beogradu i jedan u Debrljinu. Samo njegov Spomenik trećepozivcu[8] i isti spomenik pod drugim nazivom — Regruti trećeg reda — koji se nalazi u Karađorđevom parku još uvek stoje,[9] dok su njegove spomenike kneginji Zorki i kralju Petru I uništili komunisti posle Drugog svetskog rata.

Godine 1924. u Beogradu je održao izložbu svojih radova,[10] uglavnom portreta istaknutih srpskih ličnosti. Njegova dela su poznata poznavaocima umetnosti, kao što su biste kneginje Ljubice, Nikole Pašića, Petra I, Karađorđa i drugih.

Oko 10 njegovih portreta se čuva na Novom groblju u Beogradu[11] i u beogradskim muzejima.