Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
ISBN: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta!


Prelepe ilustracije
Frano Baće
1948
Zagreb

Frane Baće (Pakoštane, 3. oktobar 1911 – Zagreb, 28. maj 1993) bio je hrvatski slikar i grafičar.

Ilustracije knjiga
Ilustrovanje poezije
Hrvatsko slikarstvo druge polovine 20. veka
rani Baće
CV Uredi
Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti u Zagrebu 1934. godine. Bio je odličan pedagog, organizator i aktivni član Udruženja hrvatskih likovnih umetnika. Bio je profesor na Akademiji likovnih umetnosti u Zagrebu, na Odseku za grafičku umetnost (1956–1982), gde je, zajedno sa Marijanom Detonijem, 1956. godine osnovao Odsek za grafičku umetnost sa osnovnim i postdiplomskim studijama.[1] Iste godine, zajedno sa Vilkom Glihom Selanom i Ivanom Švertasekom, bio je suosnivač Radionice za obradu plemenitih metala u Školi primenjenih umetnosti u Zagrebu (sada Radionica primenjenih umetnosti d.d.).[2] Pored grafike i slikarstva, bavio se dizajnom stakla, obradom plemenitih metala, ilustracijama i dizajnom knjiga.[1] Radio je na Akademiji likovnih umetnosti do penzionisanja 1982. godine.[3]

Ivan Goran Kovačić (Lukovdol, 21. mart 1913. — Vrbnica, 13. jul 1943.) bio je hrvatski i jugoslovenski pesnik, pripovedač, esejista, kritičar i partizan.[1][2]

Ivan Goran Kovačić
Ivan Goran Kovačić.jpg
Datum rođenja
21. mart 1913.
Mesto rođenja
Lukovdol, Austrougarska
Datum smrti
13. jul 1943. (30 godina)
Mesto smrti
Vrbnica, NDH
Biografija Uredi

Rođen je 21. marta 1913. u Lukovdolu, selu u Gorskom kotaru, od hrvatskog oca Ivana i jevrejske majke Ruže (rođene Klajn)[3]. Osnovnu školu završio je u rodnom gradu, a kasnije je studirao u Karlovcu i Zagrebu. Još kao gimnazijalac I. M. Kovačić počeo je da objavljuje književne radove u časopisima i novinama. Zajedno sa dvojicom svojih prijatelja objavio je prvu zbirku pesama pod naslovom Lirika 1932. godine. U to vreme, I. M. Kovačić je već bio student Filozofskog fakulteta u Zagrebu[2], ali je kasnije napustio studije.

Kao student filozofije na Univerzitetu u Zagrebu, Goran je sarađivao u časopisima sa jasnom levičarskom orijentacijom.

Ivan Goran Kovačić, kao i njegov mladi život, neraskidivo je vezao svoje obimno, još uvek nedovršeno književno delo za Jugoslovensku narodnu revoluciju. On je jedan od onih mlađih pesnika koji su u svemu spojili svoj pesnički i revolucionarni put. U najsudbonosnijim trenucima jugoslovenske istorije, Goran je ovu doslednost potvrdio sopstvenom krvlju.

Pored poezije, I. M. Kovačić se bavio i prozom, esejistikom i kritikom. Godine 1936. štampao je knjigu romana Dani gneva. I. M. Kovačić je živeo u veoma teškim finansijskim okolnostima, pa je morao da radi u redakciji zagrebačkih novina (Hrvatski dnevnik). Inače, prevodio je sa više jezika i imao je zavidnu književnu i jezičku kulturu.

Progresivno odlučan, Goran se već 1942. godine pridružio redovima partizana zajedno sa poznatim hrvatskim pesnikom Vladimirom Nazorom.[2] Poznatu pesmu „Jama“ napisali su partizani [2], inspirisani ustaškim zločinima oko Livna, kada je veliki broj Srba bačen u kraške jame oko Livanjskog polja.[1] Prvi put ju je ranjenicima Prve proleterske divizije pročitao glumac Vjekoslav Afrić. Već sredinom jula 1943. godine, I. G. Kovačića su ubili četnici u selu Vrbnica, kod Foče. U vreme smrti imao je 30 godina. Nezamislivo. Njegove reči iz pesme „Moj grob“ tragično su se ostvarile:

U tamnoj gori neka zujim,
Iznad njega zavijanje vuka, šuštanje crnih grana.
Večni vihor leti, visok sneg zimi,
Planine nema muka moje ruke.

Spomenik Ivanu Goranu Kovačiću u Zagrebu, delo Vojina Bakića iz 1963. godine.
U relativno kratkom vremenskom stvaralačkom radu, koji je trajao manje od deset godina, Goran je napisao „pesme, novele, kritike, započeo dva romana, prevodio sa engleskog, francuskog, ruskog i slovenačkog“. Mnogo je čitao, a birao je i književnost. Prevodio je, između ostalih, Šekspira, Bajrona, Šelija, Vajlda, Tenisona, Remboa i Jesenjina.[2] Voleo je usmenu književnost, Mažuranića, Matoša, Nazora i Župančiča. Prema svojim pesničkim shvatanjima, pripadao je onoj grupi umetnika koji su tražili prvu lepotu pesničkog dela u punom skladu forme i sadržaja. Borio se protiv „bezidejnog umetništva“, ali se nije slagao ni sa onim pesnicima koji su „poricali ili zanemarili estetiku izražavanja“.

Za života, Kovačić je objavio zbirku kratkih priča Dani gneva i pripremio za objavljivanje zbirku pesama Ognji i rože. Značajan je i njegov esejistički i kritički rad, u kome je pokazao smisao za vrlo tanka konceptualno-estetska zapažanja i generalizacije. U toj oblasti poznat je po spisima o Bjekoslavu Kalebu, Ranku Marinkoviću, Petru Šegedinu, Dragutinu Tadijanoviću i drugima. Nakon oslobođenja, Izdavačka kuća Hrvatske objavila je celokupno Kovačićevo književno delo u sedam knjiga, iz kojih je prevedeno na mnoge jezike.

O njemu je 1979. godine snimljen istoimeni film.[4]

Dela
Poezija (1932)
Dani gneva (1936)
Vatre i rogovi (objavljeno posthumno)
Sveti psovac (objavljeno posthumno)
Eseji i evaluacije (objavljeno posthumno)
Nasleđe
U znak sećanja na Ivana Gorana Kočića, 1964. godine osnovana je pesnička manifestacija Goranovo proleće, koja se održava svake godine 21. marta u rodnome Lukovdolu. Od 1971. godine dodjeljuje se najvažnija hrvatska pesnička nagrada za celokupni pesnički doprinos `Goranov vijenac`, a od 1977. nagrada `oran za mlade pjesnike` kao i nagrada za najbolju pesničku zbirku od 2019.godine.