Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
ISBN: SPOMENIK S -Kroz kulturni sloj Vinče I i II. SANU Beograd 1950.g
Jezik: Srpski

Miloje M. Vasić: Spomnik S -Kroz kulturni sloj Vinče I i II. *5224*202
SPOMENIK S -Kroz kulturni sloj Vinče I i II. SANU Beograd 1950.g

(Srpska akademija nauka, Spomenik C, Odeljenje društvenih nauka, Nova serija 2, Beograd Naučna Knjiga 1950,
povez broš-naknadno karton ispod korica, str. 1-87, 44 slik v tekstu,ćirilica i nemački jezik.ilustoano cb., format veći 33,5 x 24 cm,težin 450 grama
stanje knjie -dobro, korice ojačane kartonom, če presvučeno impregniranim patnom, na pjedinim stranama ima podvlačenja-stanje kao na slikama
komletan sadržaj na slikama predmeta

sadržaj:
Dr. Miloje M. Vasić - Kroz kulturni sloj Vinče I. i II.


Miloje M. Vasić je tvorac arheološke nauke u Srbiji. Između 1881. i 1884. godine Mihailo Valtrović je utemeljio sve osnovne arheološke institucije, a Vasić je te institucije razvio i već u prvim godinama XX veka srpsku arheologiju uzdigao na najviši naučni stepen. tako su za nepunih tridesetak godina ta dva umna čoveka ostvarila dela na kojima se zasniva arheologija u Srbiji. Vasić je smatrao Valtrovića svojim prvim učiteljem, a gotovo svi koji su radili i koji danas rade na polju arheologije u Srbiji neposredni su ili posredni Vasićevi učenici. Ta čvrsta povezanost i kontinuitet arheoloških institucija, arheološke metodologije i arheološke misli daju osobeni pečat srpskoj arheološkoj nauci i čine njenu najveću snagu.

Miloje Vasić je rođen 16. septembra 1869. godine u velikom Gradištu. Njegov otac Milojko Vasić bio je terzija, a majka Persa, rođena Stojadinović – domaćica. Odrastao je okružen roditeljskom brigom, u nevelikoj porodici, jer je od jedanaestoro dece samo troje – sin Miloje i dve kćerke – preživelo godine ranog detinjstva. Sinu jedincu bila je posvećena osobita pažnja; dobio je sve što je mogla da pruži jedna imućnija srpska građanska porodica sredinom XIX veka: roditeljsku ljubav, ali ne razneženu, već povezanu sa najstrožim patrijarhalnim vaspitanjem, i najviše obrazovanje u prestonici.

U 1924. godini Vasić je ponovo u Vinči; da bi nastavio proučavanje kulture koju je tu otkrio, on 1929. godine opet prihvata pomoć sa strane, ovog puta od Čarlsa Hajda (Charles Hyde), mecene iz Birmingema. Već posle tri godine pojavio se prvi tom njegovog monumentalnog dela `Preistorijska Vinča`, u čijem se zaključku nalazi sledeća tvrdnja: `Kultura u Egeji je osnovica na kojoj se ima sazidati zgrada celokupne praistorije u Dunavskoj dolini od njena početka, pa do njena prestanka`. Ova Vasićeva teza i tumačenja Vinče kao egejske kolonije ne nailaze na odziv u pomodnoj arheologiji tridesetih godina, svoj zaokupljenoj teorijama o velikim migracijama i etnogenezom Ilira i Arijevaca. otpori su veliki, a oštre kritike pišu čak i autodidakti u praistoriji, kako ih je Vasić s pravom nazivao, ili arheolozi koji su se slepo držali opšteprihvaćenih školskih teorija. Vasić ubrzo otkriva da i kolege iz Engleske očekuju od njega da rezultate svojih istraživanja stavi u službu aprioristički postavljenih teorija vodećih engleskih arheologa. Pošto je razotkrio ovaj kolonijalistički sindrom kod svojih engleskih kolega, Vasić je i njima okrenuo leđa i zatražio podršku u prijateljskoj Francuskoj u kojoj je, u to vreme, na žalost, cvetala samo klasična arheologija. U svom samotništvu Vasić do krajnjih konsekvenci sprovodi svoju osnovnu tezu o zavisnosti kultura u Dunavskoj dolini od onih u Egeji i 1936. godine objavljuje naredna tri toma o Vinči u kojima se ovo praistorijsko naselje objašnjava kao grčka, jonska kolonija iz VI veka stare ere. Ostatak svog stvaralačkog veka Vasić je posvetio daljem razrađivanju i dokazivanju ove teze, koristeći se pri tom svojom sjajnom erudicijom.
U stručnim krugovima i danas vlada mišljenje da je takav Vasićev postupak naneo velike štete srpskoj arheologiji. Uveren sam da se već sad može pokazati da je to mišljenje pogrešno. teza o jonskoj koloniji Vinči je neprihvatljiva, ali bi za srpsku arheološku nauku bilo mnogo veće zlo da se Vasić poveo za pomodnim, pseudonaučnim, a, često, i veoma opasnim idejnim strujama koje su bile vodeće u evropskoj arheologiji tridesetih godina ovog veka. Zbog `jonske kolonije` najviše je trpeo i gubio sam Vasić, dok je njegovo delo o Vinči i danas najbolji putokaz za rešavanje nekih osnovnih problema praistorije Dunavske doline i paradigma za slobodnu naučnu misao i jedan uzorit moralni stav.