Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
ISBN: Ss

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Jovan Hadžić (pseudonim Miloš Svetić; Sombor, 8/19. septembar 1799 — Novi Sad, 4. maj 1869) bio je srpski književnik. Hadžić je bio aktivan protivnik Vukove jezičke reforme.[1][2] Bio je osnivač i prvi predsednik Matice srpske, dopisni član Društva srpske slovesnosti i Srpskog učenog društva.

Biografija
Rođen je u Somboru na Malu Gospojinu[3] 1799. godine, i potiče iz najbogatijeg sloja srpskog građanstva u Ugarskoj. Roditelji su mu bili, otac Nikola bogati somborski trgovac i majka Sofija, rođ. Petrović. Kako je ostao rano bez roditelja, uzeo ga je 1812. godine pod svoje ujak, bački vladika Gedeon Petrović.[4]

Osnovnu školu završava na srpskom jeziku i nakon toga upisuje jednogodišnju nemačku školu u Sremskim Karlovcima. Gimnaziju završava sa odličnim uspehom i tada počinje njegovo interesovanje za pravopis i poeziju.

U Pešti upisuje filozofiju, ali nakon tri godine studiranja on odustaje i započinje studije prava. Još tokom studiranja filozofije interesovao se za antiku i starogrčki jezik, a na pravnom fakultetu se istakao kao jedan od najboljih studenata rimskog prava. Ova činjenica umnogome objašnjava uplive izvornog rimskog prava u Srbijanski građanski zakonik. U to vreme Hadžić počinje i sa pisanjem poezije pod pseudonimom Miloš Svetić.[5] Godine 1822. nastavlja svoje školovanje u Beču gde se upoznaje sa austrijskim pravom. Studije završava 1824. godine. Tokom svog boravka u Beču imao je prilike da upozna mnoge velike ličnosti tog vremena koje će imati neposrednog uticaja na njegov dalji rad tj. formiranje njegovog pravnog načina razmišljanja. Zvanje doktora svih prava stiče 1826. godine[6], nastanjuje se u Novom Sadu gde je 1834. godine postavljen za varoškog senatora. Oženio se 1829. godine u Novom Sadu sa Marijom Desančić.

U Srbiju stiže 1837. godine, gde je kao jedan od vodećih pravnika bio je istaknuta ličnost javnog života, učesnik u političkim borbama i protivnik kneza Miloša[traži se izvor]. Ostaje u Kneževini Srpskoj do 1846. godine, gde se pokazao velikim `rođenim` zakonodavcem. Sastavljao je predloge zakona na osnovu Ustava Kneževine Srbije 1838. godine. Njegovo delo je srpski Građanski zakonik. Radio je na ustrojstvu Vrhovnog suda kneževine Srbije, ali nije stigao da završi Zakonik o sudskom postupku. Doprineo je poboljšanju položaja državnih i sudskih činovnika.[7]

U Novom Sadu ga 1847. godine biraju za poslanika za Ugarski sabor u Požunu. Dvaput je pozivan 1848. godine za ministarskog savetnika u Ministarstvu pravde u Pešti. Nakon revolucije, morao se primiti organizacije sudstva u Srpskom Vojvodstvu. Posle podnošenja ostavke 1850. godine, postaje predsednik Oblasnog suda u Novom Sadu do 1854. godine, kada je penzionisan.[8]

Bio je 19 godina besplatni upravitelj i do smrti patron Velike srpske gimnazije u Novom Sadu. Pomogao je tada darovitom gimnazijalcu Svetozaru Miletiću da dobije od episkopa Josifa Rajačića stipendiju od 100 f.[9]

Bio je značajna ličnost i u kulturnom životu: osnivač je i 1826. godine prvi predsednik Matice srpske, urednik Letopisa i u početku saradnik Vuka Karadžića. Međutim, sredinom 30-ih dolazi u sukob sa njim oko shvatanja književnog jezika. Hadžić se smatra za najvećeg protivnika Karadžićevog, koji je međutim 1866. godine dozvolio da se u Velikoj srpskoj gimnaziji u Novom Sadu, u kojoj je bio upravitelj, predaje po Vukovom i Daničićevom pravopisu, a staroslovenski po Miklošiču.