Tematika: Ostalo
Godina izdanja: 1850 - 1899.
Autor: Domaći
ISBN: Ms
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Brankovo kolo za zabavu, pouku i knjizevnost
Vlasnik i urednik
Paja Markovic Adamov


Ukoriceni brojevi od 18 jula do decembra 1895 godina


Brankovo kolo je list za zabavu, pouku i književnost. Izlazio je u Sremskim Karlovcima[1] od 18. jula 1895. do 30. juna 1914. godine. Do kraja 1911. objavljivan je jedanput nedeljno na 16 stranica, a otada 1. i 15. u mesecu na 32 stranice.

Pokrenuo ga je i od 1895. do početka 1907. bio vlasnik i urednik, odnosno glavni urednik Paja Marković-Adamov. Urednici su još bili M Budisavljević, D. J. Ilić, Dušan Kotur koji je bio od 1913, pa do kraja izlaženja bio vlasnik i odgovorni urednik.[1]

U dvadest godina izlaženja list je uspeo da okupi književnike i kulturne radnike iz Kraljevine Srbije i Austrougarske. Bio je dobro uređivan, sa raznovrsnim i dobrim prilozima iz domaćih i stranih književnosti, te je uživao ugled jednog od naših najboljih književnih listova.

Pavle Marković Adamov (16. oktobar 1855 — 24. januar 1907) bio je srpski književnik, osnivač i urednik književnog lista Brankovo kolo.[1]

Biografija
Rodio se u Novim Karlovcima (ili Sase) u Sremu, od oca Jovana. Gimnaziju je učio u Karlovcima i Novom Sadu, a prava u Pragu i Gracu, filozofiju u Beču.[1] Godine 1880, sa 26 godina došao je za profesora gimnazije u Karlovcima, a 1895. godine osniva književni časopis Brankovo kolo.[2] [3] Od povratka u Sremske Karlovce 1880. godine pa sve do smrti 1907. godine nije se selio.[4]

Uređivao je više godina i Orao: veliki srpski ilustrovani kalendar, koji je izlazio u Velikoj Kikindi.[5] Adamov je koristio kao svoje drugo prezime otkako je tim pseudonimom 1886. godine potpisao zbirku pripovedaka „Na selu i prelu”.[6]

Bio je i bibliotekar gimnazijske biblioteke u Sremskim Karlovcima, gde se stalno brinuo o proširenju fondova i čitanosti knjiga.[4]

Tokom života bio je on predsednik Upravnog odbora društva književnika, novinara i umetnika „Zmaj” u Sremskim Karlovcima (1905). Zatim, potpredsednik Književnog odeljenja Matice srpske, počasni član Srpske književne zadruge u Beogradu, član Srpskog književnog društva u Beogradu.[7]

Najzaslužniji je za organizaciju svečanosti prenošenja posmrtnih ostataka pesnika Branka Radičevića iz Beča, na Stražilovo 1883. godine.[4]

Sahranjen je na groblju na Čeratu u Sremskim Karlovcima.

Prevodi i pesme
U srpskoj književnosti se javio sedamdesetih godina 19. veka, kada je romantičarski pokret već bio u opadanju i kada se javljaju realistične tendencije među srpskim piscima. Književni rad je započeo kao gimnazista prevodima Šilera, Hajnea i nekih manjih pesnika kao što su Stevan Milov, Anastazijus Grin i Hamerling i originalnim pesmama, u duhu i u obliku srpske romantičarske lirike. I pored primećenosti njegovih Nadanovih pesama (1877), ubrzo je u potpunosti prešao na pisanje pripovedaka. Poeziju je nastavio da piše sve do smrti, ali nije je više objavljivao.