Godina izdanja: 1850 - 1899.
ISBN: 406
Autor: Domaći
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Skupljeni spisi Jovana Boskovica u osam svezaka
Sveska II

Jovan Bošković (Novi Sad, 19. februar/3. mart 1834 — Beograd, 25. decembar/6. januar 1893) bio je srpski profesor, filolog i političar.[1]

Biografija
Poreklo
Otac Stevan, čizmar poreklom iz Velikog Bečkereka, i majka Marija. Navodno potiče od porodične loze znamenitog Simeona Zorića, Srbina ruskog generala, omiljenog `favorita` ruske carice Katarine II.[2]

Obrazovanje
Prvih šest razreda gimnazije pohađao je u Novom Sadu (do 1850), da bi školovanje nastavio na severu Ugarske (današnja Slovačka), u Modri (1850/51) i Požunu, gde je 1852. godine i maturirao. Tokom slovačkih godina upoznao je Ljudevita Štura, s kojim će biti prijatelj ceo život. Pravo je studirao u Beču. Govorio je više jezika: slovački, češki, mađarski, nemački, starogrčki i savremeni grčki. Uz studije prava pohađao je i predavanja iz slovenske filologije poznatog profesora Franca Miklošiča zajedno sa Đurom Daničićem. U Beču je bio saradnik i Vuka Karadžića, čiji će postati oduševljeni pristalica.[3]

Karijera
Pošto se vratio u Novi Sad neko vreme je radio kao pisar u advokatskoj kancelariji Jovana Subotića, a 1859. godine prelazi u Srbiju. U Beogradu je prvo radio kao privatni učitelj dece iz uglednih kuća, da bi 1861. godine bio postavljen za profesora savamalske niže gimnazije. Sledeće godine radio je kao profesor gimnazije u Kragujevcu i Velike gimnazije u Beogradu. Njegov Izvod iz srpske gramatike (1863), doživeo je više izdanja i korišćen je kao udžbenik u srednjim školama sve do gramatike Stojana Novakovića.

Kada je 1865. godine Daničić napustio Veliku školu Bošković je došao na njegovo mesto, gde je predavao predmete iz slovenske filologije. Na ovom mestu ostao je do 1871, kada je otpušten pošto je branio autonomiju Velike škole. Potom se vraća u Novi Sad, gde je bio glavni školski nadzornik novosadskih srpskih škola, bibliotekar i pomoćnik sekretara Matice srpske. Neko vreme uređivao je Zastavu i Letopis Matice srpske.

Godine 1875. ponovo odlazi u Srbiju, pošto je pozvan da preuzme dužnost bibliotekara Narodne biblioteke Srbije i kustosa Narodnog muzeja.[1] Na ovim pozicijama ostao je do 1880, kada je ponovo izabran za profesora slovenske filologije na Velikoj školi. Od 1883. do 1891. bio je sekretar Srpskog učenog društva (SUD). Pošto je SUD sjedinjen sa Srpskom kraljevskom akademijom Bošković je postao njen član.[3] Nosilac je Ordena Sv. Save II reda.

Političar
Za vreme boravka u Novom Sadu dva puta je biran za poslanika Narodno-crkvenog sabora u Sremskim Karlovcima (1872. i 1874) na listi Srpske narodne slobodoumne stranke. U kneževini Srbiji dva puta je bio poslanik u Narodnoj skupštini, član školske komisije, glavnog prosvetnog saveta i Ustavotvornog odbora. Kada je 1892. formirana vlada Jovana Avakumovića Bošković je postao ministar prosvete i crkvenih poslova.[3]

Književnik
Bio je poznati borac za pravilnost jezika i korišćenje narodnog jezika u književnosti. Njegova gramatika označila je praktičnu pobedu Vukovih principa. Napisao je veliki broj članaka o jeziku, pozorišnih recenzija, nekrologa. Bavio se i prevodilačkim radom, izdavanjem knjiga starijih pisaca i bibliografijom. Izdao je Pesme Branka Radičevića (Pančevo, 1879) i Gundućilevog Osmana (Zemun, 1889) sa predgovorom i komentarima. Pred kraj života počeo je da skuplja spise o čistoti jezika i stila, ali je od planiranih osam objavio svega dve sveske (O srpskom jeziku 1-2).[3]

Kulturna delatnost
Bio je jedan od pokretača Narodnog pozorišta u Beogradu, član i kasnije potpredsednik pozorišnog odbora,[4] a za vreme srpsko-turskih ratova 1876—1878. godine i privremeni upravitelj. Od 1871. do 1875. godine bio je član Upravnog odbora Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu. Bio je jedan od članova osnivača i član prve Uprave Srpskog arheološkog društva 1883. godine.[5] Bošković se nalazio 1868-1869. godine na čelu Beogradskog pevačkog društva`.[6]

Preminuo je iznenada od srčanog udara 1893. godine u Beogradu[3] Sahranjen je o državnom trošku kao ugledni zaslužni građanin Srbije...