Godina izdanja: 1900 - 1949.
ISBN: 316
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

1905 god.
Redje u ponudi!

Ksaver Šandor Đalski književni pseudonim Ljubomira Babića (hrv. Ksaver Šandor Gjalski; Gredice, 26. oktobar 1854. — Gredice, 9. februar 1935.) je bio pravnik[1], političar i hrvatski književnik.

Jedan od najtipičnijih hrvatskih književnika druge polovine 19. i početka 20. veka, Ksaver Šandor Đalski, pravim krštenim [2]imenom Ljubomir Babić, rođen je 26. oktobra 1854. godine u Gredicama[3] u Hrvatskom zagorju, od oca zagorskog vlastelina Tita Babića. Predikat Đalski je preuzeo od ujaka, plemića Šandora Đalskog iz mesta Psarjevo, koji je bio pristalica pokreta hrvatskog preporoda Ljudevita Gaja.[4] Kasnije će to mladom piscu Babiću biti književni pseudonim, dopunjen sa Ksaver Šandor.

Rođenje u plemićkoj porodici će znatno uticati na izbor njegovih književnih tema. Javlja se u književnosti od 1884. godine, objavljujući u časopisu `Vijenac` u Zagrebu. Za roman `U noći` nagrađen je prvom nagradom.[5] U svojim pripovetkama `Pod starim krovovima“, „Za materinsku riječ“ (slike iz 1848) i „Na rođenoj grudi“, on je ne samo hroničar, već i osetljivi lirik, te istančan i zreo umetnik. Do izražaja dolazi njegov emocionalni odnos prema prirodi i zagorskom ladanju.

Pohađao je gimnaziju u Varaždinu, a studije prava u Zagrebu i Beču. Posle studija prava prihvatio je državnu službu, bio upravni činovnik. Ali kao patriota, zbog svojih stavova bio je od strane režima proganjan i penzionisan (pre vremena). Bio je aktivan među hrvatskim pravnicima, biran za potpredsednika hrvatskog Pravničkog društva.

Pisao je pod uticajem slavnog pisca Turgenjeva; Đalski je uveo u hrvatsku književnost `ruski realizam`[6], koji je unapredio naročito novelistiku. Kod pisca se razlikuju tri stvaralačka pravca: patriotski, čisto umetnički i subjektivni-lični. Taj treći pravac osvetljava tajnu njegove duše; pokazuje da je bio opčinjen mističnim spiritizmom i Šopenhauerovom filozofijom.[7]

Za vreme hrvatsko-srpske koalicije, bio je narodni poslanik u Hrvatskom saboru i delegat u Ugarsko-hrvatskom saboru u Pešti. Bio je 1906. godine Ljuba Babić Đalski kandidat na listi `Združene hrvatske i srpske opozicije` u Petrinji.[8] Izabran je tada u hrvatski sabor, u njegovu `donju kuću` (dom) kao član Hrvatske napredne stranke. Na sledećim izborima 1910. godine, on u okviru iste političke grupacije učestvuje kao kandidat u Jastrebarskom. Slovi se tada za književnika u Gredicama, vlastelinstvu kraj Zagreba.[9]

Po završetku Prve jugoslovenske izložbe u Beogradu 1904. godine, hrvatski novelist Ljubomir Đalski je dobio Orden Sv. Save III reda.[10] Učestvovao je kao predstavnik hrvatskog književnog društva, na sastanku jugoslovenskih književnika i novinara održanom u Beogradu 6-8. novembra 1905. godine.[11] Izabran je iste 1905. godine za dopisnog člana Srpske Kraljevske akademije u Beogradu.[12] Bio je saradnik beogradskog `Srpskog književnog glasnika` (1906) i novosadskog `Stražilova` (1887). Bio je član Matice slovenačke u Ljubljani i Matice srpske u Novom Sadu.[13] Srpska književna zadruga je objavila njegovo delo pre Prvog svetskog rata.[14]

Veliki župan Zagrebačke županije postao je 1917. godine. Posle Prvog svetskog rata je postao prvo član hrvatskog Narodnog vijeća, a potom i član Narodnog predstavništva u Beogradu.[15] Izabran je za počasnog građanina grada Zagreba. Njegovu pedesetogodišnjicu književnog rada obeležili su dostojno aprila 1927. godine Društvo hrvatskih književnika i Hrvatski PEN klub u Zagrebu.[16] Odlikovan je 1927. godine Ordenom Sv. Save I reda kao `književnik iz Zagreba`.[17] Živeo je taj `Nestor hrvatske književnosti` uglavnom na svom posedu sa dvorcem (zamak)[18] u Gredicama[15] gde je oktobra 1934. godine proslavio osamdeset godina života.[19] Tu je i umro književnik plemićkog roda početkom 1935. godine.

Đalski se okušao i u mnogim drugim temama i motivima, obuhvativši gotovo čitavu društvenu problematiku svojega doba. Napisao je tako i operu `Maričon`.[20] Bio je u društvu sa Dežmanom urednik hrvatskog lista `Vijenac`, (od 1903) koji je pod njihovim uplivom (modernista) bio znatno unapređen.[21] Ostaje zabilježen kao prvi kritičar i uopšte prvi hrvatski pisac koji je pokušao dati sveobuhvatnu literarnu sintezu hrvatskog društva u kome je živeo.

Književni rad
Predstavnik je najpoznatijih pripovedača u doba realizma. Nazivan je `Homer Zagorja`, jer je na mnogo načina oslikao Hrvatsko Zagorje.[22] Njegova prva novela (lat. „Illustrissimus Battorych“) je štampana u Vijencu 1884. Napisao je knjige pripovedaka[15]:

Pod starim krovovima (1886)
Tri pripovijesti bez naslova (1887)
Bijedne priče (1889)
Iz varveđijskih dana (1891)
Male pripovijesti (1894)
Pričanje stare artije(1898?)
Diljem doma (1899)
Napisao je i romane[15]:

U noći (1887), koju je preštampao iz Vijenca (1886)
Đurđica Agićeva (1903) iz Vijenca (1886)
Janko Berislavić (Vijenac 1887)
Na rođenoj grudi (1890)
Osvit (1902)
Radmilović (Vijenac 1894)
Za materinsku riječ (1906)
Svoj književni rad je štampao pod naslovom Sabrana dela Ks. Š. Đalskog 1913. godine