ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Desetak recenica blago podvuceno obicnom grafitnom olovkom. Sve ostalo uredno!

”Put ka spasenju” (1869) Sv. Teofana Zatvornika jedna je od najvažnijih knjiga pravoslavne podvižničke literature ne samo 19. veka, već i čitave novovekovne istorije Pravoslavne Crkve. U ”Putu ka spasenju”, knjizi putevoditeljski izloženih pouka o crkvenom obrazovanju i uzrastanju ličnosti, Svetitelj razmatra i objašnjava tri stepena razvoja hrišćanskog života u čoveku: započinjanje hrišćanskog života (u Sv. Tajni Krštenja), pokajničko samoispravljanje i očišćenje (u Sv. Tajni Pokajanja), bogougodno življenje i živo bogozajedničenje (u Sv. Tajni Evharistije i Pričešća, pre svega), i kroz to izlaže put i način, tj. opitnu pravoslavnu metodologiju dostizanja istinskog hrišćanskog života blagodatno-podvižničke sabranosti, straženja i trezvenja.

Knjiga ”Put ka spasenju” je namenjena svima koji se dublje zanimaju za hrišćanski podvig zadobijanja Duha Svetoga i Carstva Božijeg sa naporom (Mt. 11, 12), za podvižničku psihologiju i psihoterapevtiku Pravoslavne crkve, a ponajviše onima koji delatno teže crkvenom životu u Hristu - životu pokajanja, očišćenja i prosvetljenja; životu bogoopštenja i bogopoznanja, koji, po sabornom opitu Otac Crkve, jeste jedini istiniti put spasenja-oboženja.

Matej Arsenijević


Teofan Zatvornik Višinski, rođen kao Georgije Vasiljevič Govorov (rus. Феофан Затворник;) je ruski svetitelj, episkop, teolog i književnik.

Rođen je 1815. godine u selu Černovskoje, u Orlovskoj guberniji, u Ruskoj Imperiji. Na krštenju je dobio ime Georgije. 1841. godine se zamonašio i postao jeromonah. Iste godine završava Kijevsku duhovnu akademije sa stepenom magistra. Ubrzo je izabran za rektora Kijevo-sofijevske duhovne škole.

1844. godine izabran je za predavača na Peterburškoj duhovnoj akademiji, gde predaje moralno i pastirsko bogoslovlje. 1845. godine je postavljen za pomoćnika inspektora Peterburške duhovne akademije, a tokom 1846. godini vrši i dužnost inspektora Akademije.

1847. godine po sopstvenoj želji postaje član Duhovne misije u Jerusalimu, koju u to vreme predvodi arhimandrit Porfirije Uspenski, veliki poznavalac Istoka i istaknuti crkveni arheolog. Za vreme šestogodišnjeg boravka, jeromonah Teofan revnosno posećuje drevne monaške obitelji i iščitava stare hrišćanske rukopise, naročito one u kojima su bila izložena žitija Svetitelja i ustavi drevnog monaškog življenja. Uz to, sreće se i vodi duhovne razgovore sa velikim podvižnicima, naročito tokom svojih boravaka na Svetoj gori.

1854. se vraća u Rusiju, zajedno sa Ruskom duhovnom misijom koja je, zbog Krimskog rata povučena.

1855. godine postavljen je za arhimandrita i izabran za profesora na katedri za kanonsko pravo na Peterburškoj duhovnoj akademiji, a ubrzo i za rektora Olonecke duhovne seminarije.

1856. godine postavljen je za starešinu crkve pri Ruskom poslanstvu u Carigradu, gde je bio do 1857. godine kada se vraća u Rusiju gde je postavljen za rektora Peterburške duhovne akademije.

1859. godine arhimandrit Teofan je izabran za episkopa tambovskog i šackog. Kao episkop te eparhije on četiri godine neumorno poučava pastvu jednostavnim i snažnim propovedima koje je kasnije objavio. Tamo otvara mnoge crkveno-parohijske i druge škole, i pokreće izlaženje eparhijkog časopisa. Od posebne važnosti je njegov bogoslovski rad „Pisma o hrišćanskom životu“.

1863. godine Sinod Ruske Crkve donosi odluku da Tefonu poveri eparhiju Vladimirsku.

1866. godine Teofan se povukao u Višinsku pustinju gde je proveo ostatak života u postu i molitvi. Udubljujući se sve više u tajnu pustinjačkog podvižvištva, episkop Teofan 1872. godine počinje da živi zatvorničkim životom. Prekida kontakte sa ljudima i prestaje da odlazi u manastirski hram na bogosluženja, zatvorivši se u posebni kutak pustinjskih obitavališta, zbog čega je i nazvan Zatvornik.

Živeći podvižnički i zatvornički, piše mnoga pisma - odgovore onima koji su mu se obraćali, tražeći od njega duhovnu utehu, pomoć i pouku, što on shvata posebnom vrstom služenja Crkvi Božjoj i narodu hrišćanskom.

Istakao se i kao vrstan prevodilac svetootačkih tekstova. Najpoznatiji je njegov prevod „Dobrotoljublja“, knjige koja sadrži najviša učenja o duhovnom životu iz pera osnivača i velikih učitelja hrišćanskog asketizma.

Umro je 1894. godine na dan Krštenja Gospodnjeg - dan praznika hrama koji je podigao u svojoj keliji.