ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 329
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

ISUS HRISTOS Put Istina i Život , priredila Ljiljana Sinđelić Nikolić , Slovensko slovo Beograd 2014 , Pomaže Bog, dragi čitaoci!

Knjiga koja je pred vama plod je dugogodišnjeg novinarskog rada. Razgovori koje ćete pročitati u knjizi emitovani su na mnogim radio stanicama: „YU radio“, „Međunarodni radio Srbija“, „Radio Svetigora“, „Radio Blagovesti“, „Radio Slovo ljubve“; objavljeni u listovima: „Pravoslavlje“, „Svetigora“, „Put, Istina i Život“, „Pravoslavni put“, Sajt „B92“.

Blagodarim svima sa kojim sam razgovarala. Njihova kazivanja su dragoceni svedoci vremena u kome živimo, uneli su blagoslov Božiji u mnoge domove, u mnoga srca, razgoreli su veru posejali seme ljubavi prema Bogu i ljudima.

Razgovori u knjizi su misionarskog karaktera a poređani su po godinama kada su snimani.

Neka bi dao blagi Bog da ova knjiga svima onima koji je čitaju otvori srce za Reč Božiju, podari mir i radost u Duhu Svetom.


Isus Hristos (aram. ישוע — Ješua, antgrč. Ιησούς [Iesoús] — Isous; 4. p. n. e. — 30/33. n. e.),[1][2][3][4][5] poznat i kao Isus iz Nazareta ili Isus Nazarećanin, po hrišćanskom verovanju bio je jevrejski propovednik i rabin iz Nazareta.[6] Nakon mučeničke smrti i biblijskog vaskrsenja postao je centralna figura hrišćanstva i važna figura u nekoliko drugih religija. Muslimani ga smatraju prorokom (Isa), hinduisti avatarom, a hrišćani mesijom i Sinom Božijim (Isus Hristos).[6]

Isus je svoje učenje iznosio u vidu kratkih alegoričnih priča kojima je primerima iz svakodnevnog života prenosio duhovne pouke. Većina proučavalaca se slaže da je Isus bio Jevrejin iz Galileje, da su ga smatrali učiteljem i isceliteljem, da ga je krstio Jovan Krstitelj i da je razapet u Jerusalimu po naređenju rimskog guvernera Pontija Pilata pod optužbom za zaveru protiv Rimskog carstva.[7][8][9][10][11][12][13][14][15] Glavni izvori informacija vezanih za Isusov život i učenje su četiri Jevanđelja Novog zaveta po Mateju, Marku, Luki i Jovanu. Većina savremenih proučavalaca Biblije veruje da su drevni spisi o Isusovom životu istorijski tačni.

Hrišćani veruju da je Isus Mesija (Isus Hristos) čiji je dolazak najavljen u Starom zavetu, što je osnovna tačka njihovog razilaženja sa judaizmom. Hrišćani pretežno veruju da je Isus inkarnacija Boga, Sin Božji koji je došao da donese spasenje i izmirenje s Bogom, koji je vaskrsao nakon svog raspeća. Monofizitski hrišćani propovedaju razne druge interpretacije vezane za njegovu ličnost (vidi hristologija). Ostala hrišćanska verovanja uključuju Isusovo bezgrešno začeće, čuda, ispunjenje biblijskih proročanstava, vaznesenje u nebo i drugi Hristov dolazak.

U islamu, Isus (arap. عيسى, uobičajeno prevođen kao Isa) smatra se za jednog od Božijih (Alahovih) najvoljenijih i najvažnijih proroka, donosioca božanskih svetih knjiga, čudotvorca i mesiju. Muslimani pak ne dele hrišćansko verovanje u raspeće i Isusovu božansku prirodu. Muslimani veruju da Isus nije ni ubijen ni razapet, već se živ uzneo na nebo. Većina muslimana veruje da će se on vratiti na zemlju zajedno sa Mahdijem kada zemlja postane prepuna greha i nepravde u vreme dolaska islamskog antihrista kao što je Dadžal.

Ime
Ime Isus potiče od grčke reči Ιησούς (Isous), koja je helenizacija hebrejske reči יהושע (Jehošua) od hebrejsko-aramejskog ישוע (Ješua), što znači Jahve spasava. Hristos je titula koja potiče od grčke reči χριστός (hristos), odnosno pomazanik, što se podudara sa hebrejskim nazivom reči mesija (mašiah).

Hronologija
Najdetaljniji prikaz Isusovog rođenja opisan je u Jevanđelju po Mateju (verovatno pisanom između 60. i 90. godine)[16] i Jevanđelju po Luki (verovatno pisanom između 65. i 100. godine).[17] U naučnim krugovima još uvek postoje neslaganja u vezi sa detaljima Isusovog rođenja, i veoma mali broj naučnika tvrdi da zna tačan datum Isusovog rođenja i smrti.

Novozavetna Jevanđelja po Mateju i Luki ne pominju datum ili godinu Isusovog rođenja. U čitavom hrišćanskom svetu se Božić tradicionalno slavi 25. decembra po Gregorijanskom kalendaru, ili 7. januara, što je takođe 25. decembar prema Julijanskom kalendaru. Najraniji dokazi proslave ovog datuma potiču iz 330. godine i mogu se naći među rimskim hrišćanima. Pre toga slavio se 6. januara, kao deo teofanije (Bogojavljenja),[18] u sećanje, ne samo na Isusovo rođenje, već i na dan kada ga je Jovan Krstitelj krstio u reci Jordan, kao i možda još neke događaje vezane za Isusov život.

Neki naučnici naglašavaju da Lukini opisi pastirskih aktivnosti u vreme Isusovog rođenja navode na zaključak da se ono dogodilo u proleće ili leto.[19] Naučnici pretpostavljaju da je datum proslave promenila hrišćanska crkva kako bi pokušala da njime zameni rimski festival Saturnalija, odnosno rođendan rimskog boga po imenu Sol Invictus (Nepobedivo Sunce).


Judeja i Galileja u Isusovo vreme
Dionisije Mali je tokom 247. godine ere Dioklecijana pokušao da utvrdi koliko je godina proteklo od Isusovog rođenja i utvrdio da je u pitanju 753. godina od osnivanja Rima. Zatim je kao datum Isusovog rođenja odredio 25. decembar 1 ACN (od Ante Christum Natum, odnosno pre rođenja Hrista), a sledeću godinu nazvao AD 1 — čime je započeo sistem računanja vremena od Isusovog rođenja: Anno Domini, odnosno leta Gospodnjeg. Sistem je napravljen tokom 532. godine, a gotovo dva veka kasnije je prihvaćen i uspostavljen kao kalendar hrišćanske civilizacije.

Teško je odrediti datum Isusovog rođenja jer su neki izvori do sada nestali, a prošlo je više od 1900 godina otkako su Jevanđelja pisana. Međutim, bazirano na pomračenju Meseca, koje istoričar iz prvog veka Josif Flavije spominje malo pre smrti Iroda Velikog (koga spominje Matej Jevanđelista), kao i smeni rimskih careva, Isusovo rođenje desilo se 3. p. n. e. I Jevanđelje po Luki i Jevanđelje po Mateju smeštaju Isusovo rođenje u vreme vladavine Iroda Velikog. Luka opisuje da se Isusovo rođenje dogodilo u vreme rimskog guvernera Kvirinija, i spominje popis rimskih provincija Sirije i Judeje. Josif Flavije smešta Kvirinijevo vladanje i popis u 6. godine n. e. (što Luka pominje u Delima apostolskim 5:37), dugo posle smrti Iroda velikog 4. godine n. e. Zbog toga, rasprava se usmerila na to da li bi izvori trebalo da se pozivaju, ili ne, u osnovu na vladanje Kvirinija u Siriji, i da li je popis ranije izvršen, a ako nije, koji bi izvor trebalo smatrati pogrešnim.[20]

Datum Isusove smrti takođe je nejasan. Jevanđelje po Jovanu opisuje raspeće neposredno pre pashe, praznika koji pada u petak 14. nisana (zvanog Kvatrodecimanizam), dok sinoptička jevanđelja (osim Jevanđelja po Marku 14:2) opisuju Isusovu poslednju večeru kao trpezu na dan pashe 15. nisana; međutim, neki naučnici smatraju da je sinoptički opis u skladu sa Jovanovim opisom.[21] Dalje, Jevreji su sledili lunisolarni kalendar sa mesečevim menama kao datumima, što komplikuje izračunavanje bilo kog tačnog datuma solarnog kalendara. Prema knjizi Džona P. Mejera A Marginal Jew, koja se bavi proučavanjem vladavine Pontija Pilata i datumima pashe u to doba, Isus je najverovatnije umro 7. aprila 30. ili 3. aprila 33. godine n. e.....