ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1994
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Maja Herman Sekulić: PROZOR U ŽADU - Slike iz Jugoistočne Azije, Prosveta 1994, str. 268.
Putopisi.
Sadržaj na slikama.
Očuvanost 4-.


INDOKINA

I. TAJLAND

II. ZLATNI TROUGAO

III. MIJANMAR

IV. SINGAPUR

V. VIJETNAM

VI. KAMBODŽA

VII. PROZOR U ŽADU

VIII. Umesto epiloga: PRICA O DŽIMU TOMPSONU

Tajland, Burma, Laos, Kambodža i Vijetnam, a zatim i Singapur, zemlje su u kojima je tokom 1993. i 1994. godine Maja Herman Sekulić boravila i u kojima je, vodeći putopisni dnevnik, stvorila osnovu za pisanje Prozora u žadu. Putovanje po Jugoistočnoj Aziji za čitaoca ove knjige počinje iz Bangkoka, marta 1993, dakle iz Tajlanda, koji je, uz Burmu, tradicionalno izolovanu, najmanje poznat našoj publici. Čitalac biva prosto bombardovan nizovima informacija i uzbudljivim slikama s ulice, iz centra i predgrađa, iz hramova i letovališta, a autorka se trudi da mu predoči i drugu, tamniju stranu života Tajlanđana... Autorka ce potom stupiti u zagonetni „zlatni trougao“ između Tajlanda, Laosa i Burme, ,,kraj opijuma, krijumčarenja i plemenskih konflikata, da bi se najviše pozabavila Burmom – zemljom kakva nigde ne postoji.

Najturobnije stranice ovog putopisa posvećene su Kambodži, posledicama„komunizma“ Pola Pota i tragovima industrije genocida.

Neobičnost Prozora u žadu je činjenica da knjiga ima dva epiloga – prvi, „prirodni“, u kojem nam autorka govori o magičnom zelenom kamenu – žadu i njegovom „hladnom srcu“, i drugi – koji se bavi biografijom Džima Tompsona, Amerikanca koji je stigao u Indokinu kao ratnik i špijun, potom zavoleo te krajeve, patentirao bojenje tajlandske svile, obogatio se i onda, pod krajnje zagonetnim okolnostima, nestao u toplo uskršnje popodne 1967. godine...

Vasa Pavković

Dakle, otvaram Prozor u žadu. Počinjem da čitam o Bangkoku, Tajlandu, o stvarnim i nestvarnim imenima, o Gradu anđela, o Maji Herman Sekulić, koja tamo boravi prvi put u monsunskoj sezoni. Saznajem neverovatne stvari. Kroz Prozor u žadu ja otkrivam Daleki istok s novim mirisima durijana, voćke veličine fudbalske lopte, snažnijeg mirisa od manga, putujem po ostrvima Južnog mora... Ne, nisu to samo ružičaste priče o zalasku sunca i plavim zorama. To je i stravična slika o pretnjama koje nas čekaju u nastupajućem milenijumu (po podacima iz 1994. godine u Tajlandu ima oko dva miliona prostitutki, od kojih su 800 000 deca). U ovoj knjizi se može brzim brodom „Orijentalna kraljica` otputovati u staru sijamsku prestonicu, Ajutaju, koju je 1378. godine osnovao princ što je tada pobegao iz svog rodnog grada Sukotaia, zbog kuge koja je tamo harala.

Ne, ne mogu da zabeležim mesta koja su me posebno zainteresovala, kao što to obično radim. Počela bih da prepisujem knjigu Maje Herman Sekulić…