ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1977
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Autor - osoba Vygotskij, Lev Semjonovič, 1896-1934 = Vыgotskiй, Lev Semënovič, 1896-1934
Naslov Mišljenje i govor / Lav Vigotski ; preveo Jovan Janićijević
Jedinstveni naslov Mыšlenie i rečь. srpski jezik
Vrsta građe knjiga
Ciljna grupa odrasli, ozbiljna (nije lepa knjiž.)
Jezik srpski
Godina 1977
Izdavanje i proizvodnja Beograd : Nolit, 1977 (Beograd : `Slobodan Jović`)
Fizički opis 398 str. ; 20 cm
Drugi autori - osoba Janićijević, Jovan, 1936-2015 = Janićijević, Jovan, 1936-2015
Ivić, Ivan, 1935- = Ivić, Ivan, 1935-
Zbirka ǂBiblioteka ǂSazvežđa ; 59
(Broš.)
Napomene Prevod dela : Mыšlenie i rečь / L. S. Vыgotskiй
Tiraž 5.000
Str. 9-28: Kulturno-istorijska teorija psiholoških pojava L. S. Vigotskog / Ivan Ivić
Napomena prevodioca: str. 397-398
Bibliografija: str. 395-396.
Predmetne odrednice Vigotski, Lav Semenovič, 1896-1934
Mišljenje
Govor

Lav Semjonovič Vigotski (rus. Lev Semёnovič Vыgotskiй; Orša, 17. novembar 1896 – Moskva, 11. jun 1934) bio je sovjetski psiholog, osnivač marksističke istraživačke tradicije proučavanja viših psiholoških funkcija i izgradnje avangardne futurističke nauke o „novom čoveku“ (kritičari ukazuju na sličnost „novog čoveka“ i „nadčoveka“ kod Fridriha Ničea i Lava Trockog) komunističke budućnosti (alternativno nazvana „viša psihologija“) i nova psihološka teorija svesti.
Svoju karijeru započeo je kao student Pravnog fakulteta u Moskvi, studirajući uporedo na istorijsko-filološkom fakultetu Univerziteta Šanjavskog. Pisao je pozorišne kritike, istupao na seminarima iz političke ekonomije i vodio kružok istorije za učenice starijih razreda. Iako student prava, negde oko 1924. godine prelazi na naučnu psihologiju, razmatrajući problem analize psihologije čitaoca. U književnosti ga je zanimala autorova ličnost, njegova zamisao, objektivna usmerenost dela, njen moralni i socijalno-politički smisao. Godinu dana kasnije je u jednom od svojih radova postavio pitanje o nužnosti konkretno-psihološkog proučavanja svesti kao konkretne psihološke realnosti.

U psihologiju je uveo dijalektički metod, posebno razrađujući svoj istorijsko-genetički metod. Vigotski je stvorio psihološka tradiciju poznatu od kritičkih spisa tridesetih godina 20. veka kao „kulturno-istorijska psihologija“ (ili, drugim rečima, kulturno-istorijska teorija u psihologiji). Autor je mnogih književnih publikacija, radova o pedologiji i kognitivnom razvoju deteta. Oko sebe je ujedinio tim istraživača poznat kao „krug Vigotski-Lurija” (poznat i kao „krug Vigotski”).
Vigotski je umro u svojoj 37. godini od tuberkuloze. Iako se relativno kratko bavio psihologijom, njegova teorija je postala vrlo poznata i ostvarila je velik uticaj na kasnije naučnike.
Biografski podaci
Lav Vigodski (promenio je pravopis svog imena ranih 1920-ih u Vigotski) rođen je u gradu Orša, Belorusija (koja je tada pripadala Ruskoj Imperiji) u nereligioznoj porodici srednje klase ruskog jevrejskog porekla. Njegov otac Simka Vigodski je bio bankar.
Vigotski je odrastao u gradu Gomelju, gde je školovan kod kuće do 1911, a zatim je stekao formalnu diplomu sa odlikom u privatnoj jevrejskoj gimnaziji, što mu je omogućilo upis na univerzitet. Godine 1913. Vigotski je primljen na Moskovski univerzitet samo glasanjem putem „Jevrejske lutrije“: u to vreme je kvota jevrejskih studenata bila tri procenta za upis na univerzitete u Moskvi i Sankt Peterburgu. Bio je zainteresovan za humanističke i društvene nauke, ali se na insistiranje roditelja prijavio na medicinski fakultet na Moskovskom univerzitetu. Tokom prvog semestra studija prelazi na Pravni fakultet. Paralelno, pohađao je predavanja na Univerzitetu Šanijavski. Rana interesovanja Vigotskog su bila umetnost i, pre svega, teme istorije jevrejskog naroda, tradicije, kulture i jevrejskog identiteta.
Januara 1924. Vigotski je učestvovao na Drugom sveruskom psihoneurološkom kongresu u Petrogradu (ubrzo nakon toga preimenovan u Lenjingrad). Posle Kongresa, Vigotski se sastao sa Aleksandrom Lurijom i uz njegovu pomoć dobio poziv da postane naučni saradnik na Psihološkom institutu u Moskvi koji je bio pod upravom Konstantina Kornilova. Vigotski se preselio u Moskvu sa svojom novom suprugom Rozom Smehovom. Karijeru je započeo na Psihološkom institutu kao „naučni radnik druge klase“. Postao je i srednji nastavnik, pokrivajući period obeležen njegovim interesovanjem za procese učenja i ulogu jezika u učenju.
Do kraja 1925. Vigotski je završio svoju disertaciju pod naslovom „Psihologija umetnosti“, koja je objavljena tek 1960-ih, i knjigu pod nazivom „Pedagoška psihologija“, koja je nastala na osnovu beleški sa predavanja koje je pripremio u Gomelju. dok je bio instruktor psihologije u lokalnim obrazovnim ustanovama. U leto 1925. imao je svoje prvo i jedino putovanje u inostranstvo na Londonski kongres o obrazovanju gluvih.[8] Po povratku u Sovjetski Savez, hospitalizovan je zbog tuberkuloze i ostao je invalid i bez posla do kraja 1926. godine. Njegova disertacija je prihvaćena kao preduslov za naučnu diplomu, koju je Vigotski dobio u jesen 1925. u odsustvu.
Pregled naučne ostavštine
Uprkos njegovoj tvrdnji o „novoj psihologiji“ koju je predvideo kao „nauku o Supermenu“ komunističke budućnosti, glavno delo Vigotskog bilo je u razvojnoj psihologiji. Da bi se u potpunosti razumeo ljudski um, on je verovao da se mora razumeti njegova geneza. Shodno tome, većina njegovog rada uključivala je proučavanje ponašanja dojenčadi i dece, kao i razvoj usvajanja jezika (poput značaja pokazivanja i unutrašnjeg govora) i razvoj koncepata; sada se to obično naziva šemama.
Dela
Većina dela Lava Vigotskog dugo nije štampana u Sovjetskom Savezu. Tek se četrdeset godina posle smrti beleži se uspeh i jača njegov uticaj. Njegova najznačajnija dela su:
Osnovi defektologije, posth. 1986, prevod 1987
Psihologija umetnosti, 1925. (štampana prvi put 1968), prevod 1975.
Problemi kulturnog razvitka deteta 1928.
Psihološke lekcije, 1932.
Mišljenje i govor, 1934, prevod 1977.
MG122 (N)