ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 391
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Akademik Ljubomir Tadić, redovni profesor filozofije i sociologije pravana Filozofskom fakultetu u Beogradu, svoj pogled na svet i život pokazao je vrlo rano, još kao šesnaestogodišnjak, kada je stupio u partizanske redove u borbu protiv stranog okupatora. Zato je prirodno, juna 1968. godine bio i jedan od lidera znamenitih studentskih demonstracija u Beogradu, zbog kojeg je, između ostalih razloga, i udaljen sa mesta profesora beogradskog Filozofskog fakulteta. Tadićevo delo „Poredak i sloboda“(1967), kao i „Tradicija i revolucija“,(1972) ostavili su veoma jak utisak na svoje čitaoce, i bez sumnje izvršile uticaj na tadašnje generacije ne samo mladih intelektualaca. Uz sve to, njegovi kritički napisi u poznatom „Praksisu“, učinili su ga jednim od tada najpoznatijih i najznačajnijih disidenata i opozicionara tadašnjem „titoističkom“ režimu. I u novijem periodu naše istorije, akademik Tadić je angažovano svedočio o sebi i svom vremenu, tvrdeći da građanski rat u Jugoslaviji nije započeo 1991. godine, već da se koreni nalaze u periodu „ustavne izgradnje“, iz 1974. godine. Isto tako ukazivao je na istorijski paradoks „da je između boljševičkog projekta razbijanja Jugoslavije i zapadnog projekta kojim je to ostvareno, postoji puna konvergencija“. U zajedničkom izdanju Službenog glasnika i Zavoda, Izabrana dela Ljubomira Tadića čini VII tomova: Filozofija prava; Poredak, autoritet i sloboda, Tradicija legitimnost i revolucija; Nauka o politici,; Javnost i retorika; Filozofija u vremenu i zagonetka smrti i Kriza i „velikosrpski hegemonizam“.


Ljubomir Tadić (Smriječno, 14. maj 1925 — Beograd, 31. decembar 2013) bio je srpski profesor filozofije, akademik i član SANU. Najznačajniji doprinos je dao u oblasti: filozofije prava, političkoj nauci, teoriji retorike, teoriji javnosti i javnog mnjenja. O njegovom delu pisali su Vojislav Stanovčić, Ilija Vujačić[1], Jovan Babić, Dragan Simeunović, Bogoljub Šijaković, Aleksandar Prnjat, Jovica Trkulja, Todor Kuljić i mnogi drugi[2]. Važan deo arhive akademika Tadića nalazi se Muzeju Jugoslavije i u Udruženju za kulturu, umetnost i međunarodnu saradnju Adligat.[3]

Biografija
Rođen je 14. maja 1925. godine u selu Smriječno, kod Plužina u Crnoj Gori. Njegov otac Pavle bio je poručnik crnogorske vojske.

Osnovnu školu je završio u rodnom mestu. Pošto je u međuvremenu izbio Drugi svetski rat, prekinuo je školovanje i 1941. sa 16 godina otišao u partizane. Nosilac Partizanske spomenice 1941. Tokom rata više članova njegove porodice je ubijeno.[4]

Gimnaziju je završio u Sarajevu 1946. godine, a pravo je studirao u Sarajevu i Beogradu. Diplomirao je 1952, a doktorirao 1959. godine.

Karijeru je počeo 1954. godine kao asistent na Pravnom fakultetu u Sarajevu, a ubrzo je postao i vanredni profesor. Godine 1962. postao je viši savetnik i Institutu društvenih nauka u Beogradu.

Godine 1968. bio je jedan od predvodnika studentskog protesta, a 1974. je zbog „nepodobnosti“ udaljen sa fakulteta.Jedan od osnivača Instituta za filozofiju i društvenu teoriju Univerziteta u Beogradu.[5]

Od 1985. je bio dopisni, a od 1994. redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti. Uz dr Dragoljuba Mićunovića jedan je od visokih intelektualaca koji su učestvovali u obnovi Demokratske stranke u decembru 1989. godine.

Ljubomir Tadić je bio član Senata Republike Srpske od 1996. godine.

Aktivno se zalagao za očuvanje državnog zajedništva Srbije i Crne Gore u okviru nekadašnje Savezne Republike Jugoslavije (1992-2003), a potom i u okviru Državne zajednice Srbije i Crne Gore (2003-2006). Početkom 2001. godine, izabran je za predsednika Odbora za odbranu jednakih prava državljana Crne Gore,[6] a početkom 2005. godine postao je predsednik ogranka Pokreta za evropsku državnu zajednicu Srbije i Crne Gore u Srbiji.[7]

Godine 2006. izdao je prvi od šest tomova svoje knjige „Filozofija prava“. Urednik njegovih sabranih dela je bio Trivo Inđić, njegov bivši asistent.[traži se izvor]

Preminuo je u Beogradu u noći 30/31. decembra 2013. godine.[8][9][10] Sahranjen je 4. januara 2014. na Novom groblju u Beogradu.[11]

Ljubomir Tadić je imao ćerku Vjeru i sina Borisa Tadića, bivšeg predsednika Srbije. Supruga mu je bila Nevenka Tadić.

Jedan je od ljudi kojima je Dobrica Ćosić posvetio poglavlje u svom romanu Prijatelji.

Arhiva akademika Ljubomira Tadića
Nevenka Tadić je u nekoliko navrata Udruženju „Adligat” poklanjala knjige iz svoje lične biblioteke, kao i biblioteke svog pokojnog supruga akademika Tadića. Osim toga, Udruženju je poklonila i deo njegove arhive, fotografije iz porodičnih albuma od istorijskog značaja, ali i lične predmete supruga poput naočara i olovki...