ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 402
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta!

Skender Kulenović rođen 2. 9. 1910. godine u Bosanskom Petrovcu, je bio jugoslovenski književnik i akademik. Pisao je pjesme i poeme, komedije, eseje, kritike, putopise, crtice, priče te romane.

U rodnom Bosanskom Petrovcu završio je osnovnu školu, a potom, nakon naglog osiromašenja porodice (agrarna reforma), prelazi u majčino rodno mjesto Travnik. Tu je kao vanjski učenik završio Jezuitsku gimnaziju. Već u trećem razredu gimnazije javio se sa prvim književnim radom, zbirkom soneta `Ocvale primule`. Zatim je studirao pravo na Zagrebačkom univerzitetu.

Sarađuje u brojnim listovima i časopisima, a 1937. sa Hasanom Kikićem i Safetom Krupićem pokreće u Zagrebu muslimanski časopis Putokaz. Godine 1941. stupa u prvi partizanski odred Bosanske Krajine. Kulenović u ratu piše poeme, uređuje listove (Bosanski udarnik, Glas, Oslobođenje). Odmah poslije rata je direktor drame Narodnog pozorišta u Sarajevu. Uređuje Pregled, Književne Novine i Novu misao. Od 1. 5. 1957. pa sve do 31. 5. 1970. bio je dramaturg Narodnog pozorišta u Mostaru, a kasnije urednik u beogradskoj Prosveti.

Umro je 25. 1. 1978. godine u Beogradu.

Kulenovićev jezik
Glasoviti Kulenovićev jezik koji su kao prvorazrednu vrijednost prepoznali mnogi, među ostalim, i Radomir Konstantinović te Danilo Kiš. U eseju Apsolutni Krajišnik Skender Kulenović autor Filozofije palanke s neskrivenim divljenjem govori o `izuzetnom jezičkom čulu` Skendera Kulenovića te dodaje: `Njegovo znanje jezika jeste znanje na granici bića i ne-bića, na kojoj kao da se, pod prijetnjom uništenja, između `stvari`, egzistencije i riječi gubi razlika, tako da, na mahove, tu biti znači govoriti (…).`

Danilo Kiš pak svoj esej počinje dijagnozom: `Skender Kulenović je bio rudar jezika (…) zalazio je on u najdublje slojeve našeg bogatog jezika (…). Jednako u svojim pjesmama kao i u svojim prozama, Skender je birao uvijek najtvrđu riječ, uvijek iz najdubljih jezičkih slojeva, uvijek iz najtamnijih svojih leksičkih zona, jer je za njega najtačnija bila ona riječ koja je najduže mirovala u rudi predanja, ona koja je najmanje istrošena, ona koja je najljuće zveknula na njegovom jezičnom nakovnju.`

U Kulenoviću se prepoznaje teški istočnjački prigušeni senzualizam, kao i osjećanje da jedino što poput stećka može nadživjeti sve iluzije jest teška reč maternjeg jezika.




Stojan Ćelić (Bosanski Novi, 16. februar 1925 — Beograd, 30. april 1992) bio je srpski slikar, likovni kritičar, profesor Univerziteta umetnosti u Beogradu i član SANU.

Biografija
Stojan Ćelić dolazi u Beograd 1937. Godine 1942. pohađa časove crtanja u privatnoj školi Mladena Josića, a 1943. upisuje Akademiju za likovne umetnosti kod prof. Mihaila S. Petrova. Prekida studije i odlazi u NOB 1944. U Beograd se vraća 1948. i nastavlja studije umetnosti kod Đurđa Teodorovića, Ljubice Sokić, Koste Hakmana i Nedeljka Gvozdenovića kod koga je diplomirao a zatim i specijalizovao slikarstvo 1951 — 1953. Izabran je 1954. za asistenta na Akadamiji za likovne umetnosti u Beogradu, zatim za docenta 1957. za vanrednog profesora 1963, najzad za redovnog profesora Fakulteta likovnih umetnosti 1974. godine. Bio je dekan Akademije za likovne umetnosti od 1971. do 1973. godine.

Pored slikarstva bavio se brojnim disciplinama likovnog stvaralaštva: grafikom, crtežom, pastelom, akvarelom, tapiserijom, mozaikom, scenografijom, ilustracijom knjiga.

Izlaže od 1951. godine, a prvu samostalnu izložbu održao je 1954. Učestvovao je na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu.

Kao stipendista Vlade NR Srbije boravi u Parizu i Londonu 1955. godine, a kao stipendista Fonda za unapređenje likovnih umetnosti „Moša Pijade“ tokom 1959. boravi u Parizu, Belgiji, Holandiji i Londonu.

Postao je član ULUS-a 1953. Bio je član grupe Samostalni (1952—1954, Decembarske grupe (1955—1960) i Grupe 69 (1975—1980).

Prvi tekst je objavio 1950. godine od kada je napisao nekoliko monografija i brojne umetičke studije, eseje, kritike itd. Bio je redovni kritičar lista „Revija“ (1952—1953), pokretač je i glavni i odgovorni urednik časopisa „Umetnost“ (1965—1970).

Izabran za dopisnog člana SANU 1978. godine, a za redovnog 1985. Od 1991. bio je zamenik sekretara Odeljenja likovne i muzičke umetnosti.

Od 1956. bio je član Međunarodnog udruženja likovnih kritičara - AICA.

Stvaralaštvo
Slikarstvo
Stojan Ćelić pripada onoj generaciji srpskih i jugoslovenskih slikara koji su posle Drugog svetskog rata uspešno osavremenjivali likovnu umetnost i uvodili je u bliski kontekst evropskog i svetskog stvaralaštva te epohe. Iako je školovan na tradiciji srpskog poetskog realizma iz vremena visokog modernizma, Ćelić je brzo odlučio da se okrene novim, apstraktnim istraživanjima slikarskog jezika svodeći plastičku predstavu u svojim slikama na njene noseće elemente — liniju, površinu i boju. Do krajnjeg izraza došao je kroz nekoliko faza koje su logično sledile jedna iz druge. Tokom pedesetih godina zadržava realističku predstavu koju postepeno redukuje na njene osnovne elemente, u tom vremenu na boju. Ali u temi pejzaža Ćelić već tada traže one elemente koji će izbeći njegov prepoznatljiv izgled i prevesti ga najpre u grube mase a potom u vrlo precizno postavljene kolorističke površine. Do daljeg pročišćavanja dolazi krajem te decenije kada se primećuje vidno smirenje plastičkog prizora i njegovo svođenje isključivo na hromatske površine rešene u uslovima plošnosti slikarskog platna. Tako postavljenu strukturu slike Stojan Ćelić će ubuduće postupno, etapno i u ciklusima nadalje svoditi na vlastiti, prepoznatljiv izraz kojim je autorski obeležio epohu savremenosti druge polovine dvadesetog veka u srpskoj likovnoj umetnosti.

Kritika
Stojan Ćelić je objavio niz članaka, krtika i eseja i mnogobrojnim listovima i časopisima kao i u predgovorima kataloga o svojim savremenicima, ali i o onim umetnicima koji su uticali na njegovo slikarstvo. Polazio je od toga da umetničko delo treba da bude tumačeno i na taj način približeno gledaocima. Podržavao je i čitaocima objašnjavao nove ideje koje su likovni umetnici iznosili u svom radu i pretvarali u oblik u svom delu. Najpre analitički, razmatrajući svaki rad po sebi, a potom i sintetički kada je uzimao u obzir kreativne domete nekog autora, objašnjavao je opuse umetnika, posebno onih čije je delo bilo završno ili pri kraju, dajući jasnu ocenu o njihovom mestu u našoj savremenoj umetnosti. Ulazio je i u tehnološka pitanja stvaralaštva približavajući publici zanatske komponentne umetničkog dela i medija u kome je ono nastajalo.