ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Ss

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


`Mirko Kovač, jedan od najtalentovanijih pisaca s naših prostora, pisac za koga ne postoje granice nacionalnih književnosti i koji podjednako pripada crnogorskoj, srpskoj, hrvatskoj i bosanskoj književnosti, kao biser u nizu svojih dela napisao je roman Grad u zrcalu. Ova melanholična porodična hronika, ispričana u prvom licu, s autobiografskim elementima začetim u zaleđu Dubrovnika posle Drugog svetskog rata, na neki način predstavla piščev oproštaj od zavičaja: jednostavno ispripovedan obiteljski nokturno, Grad u zrcalu roman je o zavičaju, odrastanju i porodici. Kao fine niti u pozadini priče naglašene su prepoznatljive društvene okolnosti tog vremena i ‘’ukleti kraj’’ u trouglu Trebinje, Nikšić, Dubrovnik – a Dubrovnik, taj grad u zrcalu, opisan je s posebnim lirskim naglaskom. Kao hroničar koji vešto i s izvanrednom lakoćom zapisuje život prostora koji su ga obeležili, a pre svega odnos istovremene bliskosti i nerazumevanja između oca i sina, Mirko Kovač u ovom romanu maestralno ostvaruje misao da je naš život ono čega se sećamo, a ne ono što smo proživeli.`



Mirko Kovač (Petrovići, kod Nikšića, a 26. decembar 1938 — Rovinj, 19. avgust 2013) bio je jugoslovenski, srpski, crnogorski i hrvatski književnik i scenarista. Autor je više romana, zbirki pripovjedaka, eseja, TV-drama i filmskih scenarija.[1]

Biografija
Studirao je na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju, odsjek dramaturgije, u Beogradu. Prva knjiga proze Gubilište (1962) doživljava političku i ideološku osudu „zbog crne slike svijeta”, a hajka na pisca trajala je tokom cijele 1963. godine.[2] Roman Moja sestra Elida izlazi 1965, a kratki roman Životopis Malvine Trifković 1971. godine, koji je dramatizovan i izveden 1973. na sceni Ateljea 212 u Beogradu, te preveden na engleski, francuski, italijanski, holandski, mađarski i švedski. U Švedskoj je doživio tri izdanja, a u Francuskoj je izašao i kao džepno izdanje u ediciji Rivages poche. U Zagrebu mu izlaze romani Ruganje s dušom (1976); Vrata od utrobe (1978), koji dobija Ninovu nagradu kritike[2] (1978), nagradu Željezare Sisak (1979) i nagradu biblioteka Srbije za najčitaniju knjigu (1980). Vrata od utrobe je vjerovatno najbolji Kovačev roman, složene postmodernističke narativne tehnike, u kome se preklapaju autorova vizura djedovske mu Hercegovine u rasponu više decenija i spiritualne dileme vjerske i sekularne prirode. Slijede romani Uvod u drugi život (1983), te Kristalne rešetke (Bosanska knjiga, Sarajevo, 1995).

Mirko Kovač bio je protiv podizanja Njegoševog mauzoleja. Smatrao je da je postojeća kapela dobro inkorporirana u tradiciju te da Meštrovićev projekat asocira na monumentalne egipatske hramove, što nema bilo kakve veze sa hrišćanstvom koje je bilo okosnica života vladike.[3]

Zbirka novela Rane Luke Meštrevića (1971) dobija nagradu Milovan Glišić, ali mu je ta nagrada oduzeta 1973, a knjiga povučena iz knjižara i biblioteka.[2] Dopunjeno izdanje istoimene zbirke izlazi 1980. godine, a novoj pripovijeci iz te knjige Slike iz porodičnog albuma Meštrevića pripala je Andrićeva nagrada. Zbirka pripovjedaka Nebeski zaručnici izlazi 1987. i dobija nagradu izdavača BIGZ.

Evropska trulež (1986), knjiga eseja, nagrađena je NIN-ovom nagradom Dimitrije Tucović. Dopunjeno i popravljeno izdanje, pod naslovom Evropska trulež i drugi eseji, izlazi u Zagrebu 1994. Knjiga publicističkih tekstova Bodež u srcu objavljena je u Beogradu 1995. U Hrvatskoj je objavljena i njegova prepiska sa srpskim piscem Filipom Davidom Knjiga pisama, 1992—1995. (Feral tribjun, 1995)

Politički se angažovao u vreme raspada Jugoslavije krajem 1980-ih godina, otvoreno se stavivši na hrvatsku stranu, pa je posle mnogih neprijatnosti, pa i fizičkog napada emigrirao u Hrvatsku.[2][4] U Sarajevu su mu izašle Izabrane knjige, u šest tomova (Svjetlost, 1990). Napisao je scenarija za filmove: Mali vojnici, Lisice, Okupacija u 26 slika, Pad Italije, Tetoviranje i dr. Autor je više TV i radio-drama. U Podgorici mu je 2005. objavljena drama Lažni car. Knjige su mu prevođene na njemački, francuski, italijanski, engleski, švedski, holandski, poljski, mađarski i dr.[5]

Od 1991. godine živeo je u Rovinju, gde je i umro 2013. godine.[6] Posle preseljenja u Hrvatsku knjige koje je prvobitno pisao na ekavici je počeo da izdaje na jekavici.[7]

Nagrade
Dobio je internacionalnu nagradu Tuholski (engl. Tucholsky Prize) švedskog PEN-centra za 1993, te 1995. godine Herderovu nagradu za književnost. Dobio je još i slovenačku nagradu Vilenica, bosanskohercegovačke nagrade Bosanski stećak i Meša Selimović, crnogorske nagrade 13. jul, Stefan Mitrov Ljubiša i Njegoševu nagradu, kao i hrvatske nagrade Vladimir Nazor, August Šenoa, nagradu Jutarnjeg lista i nagrade Kiklop (dva puta za prozno delo godine, knjigu eseja godine i za životno delo)