ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K145
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Omot malo pohaban nista strasno, sve ostalo u dobrom i urednom stanju!

Volt Vitman (engl. Walt Whitman; Vest Hils, 31. maj 1819. — Nju Džerzi, 26. mart 1892) bio je američki pesnik.

U mladosti je živeo nemirnim životom menjajući mnoge poslove. Sam štampa svoje glavno delo, poznatu knjigu pesama Vlati trave, koja se posle pojavila u mnogim izdanjima, na mnogim jezicima. Piše joj predgovor, u kojem iznosi zahteve za novom američkom književnošću. Vlati trave je zbirka pesama u slobodnom stihu, koja na snažan način slavi individualizam Amerike, demokratiju i bratstvo među ljudima, te živo i ushićeno opisuje američki život, posebno Njujork. Delo je proglašeno nemoralnim zbog slobodne obrade polnog života (posebno homoerotskih tonova), pa pesnik biva neshvaćen od savremenika. Međutim, moderna kritika ga smatra jednim od najvažnijih stvaralaca u istoriji američke književnosti.

Iako se rasprava o Vitmanovoj seksualnosti i dalje vodi, uobičajeno se smatra homoseksualcem ili biseksualcem. Pretpostavke i zaključci o njegovoj seksualnosti izvedeni su iz njegove poezije, premda se isti osporavaju. Njegova poezija predstavlja ljubav i seksualnost na ovozemaljski način, lišen moralne prepredenosti religije, tipičan za Američku kulturu tog vremena, koja smatra individualnost kao jednu od najvrednijih vrlina. Takođe, njegova dela su nastala u prvom razdoblju 19. veka, pre medicinske klasifikacije seksualnosti.[1]

Vitman je tokom svog života imao veliki broj intenzivnih prijateljstava sa muškarcima i mladićima. Određeni biografi su naveli kako smatraju da bez obzira na intenzitet tih odnosa i prisnost, oni zapravo nikada nisu bili karnalni.[2]

Smatra se da je Piter Dojl bio Vitmanova velika ljubav. Dojl je radio kao kondukter kada su se on i Volt upoznali oko 1866. godine. Sledećih par godina su bili nerazdvojni.[3][4][5][6]

Oskar Vajld je upoznao Vitmana tokom svog boravka u Americi 1882. godine, te je kasnije izjavio Džordžu Sesilu Ivsu, jednom od prvih aktivista za prava homoseksualaca, da je Vitmanova seksualna orijentacija izvan sumnje: „Imam poljubac Volta Vitmana još uvek na mojim usnama.



Leaves of Grass poetska je zbirka američkog pesnika Valta Vhitmana (1819–1892). Iako je prvo izdanje objavljeno 1855. godine, Vhitman je veći deo svog profesionalnog života proveo pišući i preispitujući Leaves of Grass, [1] revidirajući ga više puta do smrti. To je rezultiralo veoma različitim izdanjima tokom četiri decenije - prvom, malom knjigom od dvanaest pesama i poslednjom, zbirkom od preko 400.

Pesme Listova trave su slabo povezane, a svaka predstavlja Vhitmanovu proslavu njegove filozofije života i čovečanstva. Ova knjiga je karakteristična po tome što je razgovarala o uživanju u čulnim zadovoljstvima u vreme kada su se ovakvi otvoreni prikazi smatrali nemoralnim. Tamo gde se mnogo prethodnih poezija, posebno engleskog, oslanjalo na simboliku, alegoriju i meditaciju o religioznom i duhovnom, listovi trave (posebno prvo izdanje) uzdizali su telo i materijalni svet. Vhitmanova poezija pod utjecajem Ralpha Valda Emersona i transcendentalističkog pokreta, samog roda romantizma, hvali prirodu i ulogu pojedinca u njoj. Međutim, slično Emersonu, Vhitman ne umanjuje ulogu uma ili duha; radije uzdiže ljudski oblik i ljudski um smatrajući ih vrednima poetičke pohvale.

Uz jedan izuzetak, pesme se ne rimuju i ne slede standardna pravila za metar i dužinu linija. Među pesmama u zbirci su `Pesma o sebi`, `Ja pevam telo električno` i `Iz kolijevke se beskrajno ljuljaju`. Kasnija izdanja uključivala su Vhitmanovu elegiju ubijenog predsjednika Abrahama Lincolna, „Kad su jorgovan trajali u Dooriard Bloom`d“.

Leaves of Grass bio je veoma kontroverzan u svoje vreme zbog svojih eksplicitnih seksualnih predodžbi, a Vhitmana su podvrgavali ruganju mnogih savremenih kritičara. Međutim, tokom vremena, zbirka je prodrla u popularnu kulturu i postala je prepoznata kao jedno od centralnih dela američke poezije.


Kad su čuvenog engleskog logičara i filozofa Alfreda Norta Vajtheda (Alfred North Whitehead) upitali da li postoji nešto originalno i specifično američko on je odgovorio samo jednom rečju: “Vitmen”. No to se dogodilo trideset godina nakon pjesnikove smrti, a i originalnost nije osobina koja je ikada bila poricana u ovom slučaju. Ono što je poeziji Volta Vitmena (Walt Whitman, 1819-1892) nedostajalo, po mišljenju nekih od kritičara njegove zbirke Vlati trave (Leaves oj Grass, 1855), bile su primjese umjetnosti. Tako, na primjer, jedan londonski časopis te iste godine tvrdi da je “Volt Vitmen isto toliko upoznat s umjetnošću koliko svinja s matematikom.” (1) Šta je, dakle, sadržavala prva Vitmenova zbirka od dvanaest pjesama, koja na koricama nije čak imala ni ime autora već samo njegovu sliku, da izazove ovakvu ocjenu? Šta je omogućilo da se nešto što je smatrano bizarnim, barbarskim i neukim pretvori, po gotovo opštem mišljenju, u jedan od najviših uzleta američke poezije?


Iako je zbirka Vlati trave doživjela od Vitmenove smrti osam izdanja kroz koje je rasla, proširivala se i mijenjala, osnovne osobine poezije, što se tiče forme kao i sadržaja, ostajale su iste i podjednako neobične, posebno za devetnaesto stoljeće. Vitmen, naime, uvodi u poeziju slobodni stih koji ne sadrži ni rimu, ni fiksiran metar ni druga uobičajena versifikacijska sredstva. Ona su zamijenjena kolokvijalnim tonom i stihovima nepravilne dužine, otvorenom formom koja pjesnički ritam dobija iz nešematizovane smjene naglašenih i nenaglašenih slogova, Vitmenov slobodni stih, iako ne originalan, jer se pojavljuje na engleskom jeziku već početkom 17. stoljeća u prevodu Biblije, jeste krajnje ostvarenje romantičarske zamisli organske forme, oblika koji treba da potiče iz samog djela i da izražava njegovu posebnost.

Sadržaj ili poruke Vitmenovih najkarakterističnijih pjesama takođe su u svojoj suštini romantičarske ili, govoreći u američkim okvirima, trascendentalističke, no ideje romantizma ili transcendentalizma u njegovoj poeziji su dovedene do svojih krajnjih mogućnosti. Junak tipičnog romantiča- skog spjeva kao što je, recimo, Bajronov (Byron) Čajld Harold (Childe Harold) ili Šelijev (Shelley) Oslobođeni Prometej (Prometheus Unbound) jeste čovjek koji, iako podsjeća na autora, ipak nosi masku neke druge istorijske ili izmišljene ličnosti i prema tome i ne progovara glasom pjesnika. Vitmen, međutim, nema obzira prema pjesničkim konvencijama, pa zato i može da prvu strofu svoje najčuvenije “Pjesme o samom sebi” (“Song of Myself”) započne ovako....