ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K43 / Ms / Ms
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Nedovršeni rukopis Prvog čoveka otkriven je u olupini saobraćajne nesreće u kojoj je Camus umro 1960. Iako nije objavljen više od trideset godina, bio je trenutni bestseler kada se konačno pojavio 1994. godine. „Prvi čovek“ je Jackues Cormeri, čije je detinjstvo pogođeno siromaštvom u Alžiru podnošljivo zbog ljubavi prema prećutkanoj i nepismenoj majci i od učitelja koji transformiše njegov pogled na svet. Najautobiografskiji od Camusovih romana, daje dubok uvid u njegov život i moćne teme u osnovi njegovog dela.


Alber Kami (franc. Albert Camus; 7. novembar 1913 — 4. januar 1960) bio je francuski pisac, filozof i novinar. Dobitnik nobelove nagrade za književnost 1957. godine.

Kami je rođen u Alžiru, u siromašnoj francuskoj porodici. Nemačka okupacije Francuske u drugom svetskom ratu zatekla ga je u Parizu. Tamo se pridružio francuskom pokretu otpora kao urednik zabranjenog list Combat. Posle rata bio je zagovornik levičarske politike koja se protivila Sovjetskom savezu zbog njegovog totalitarnog sistema. Tokom Alžirskog rata za nezavisnost, zauzeo je neutralan stav, uz negodovanje sa obe strane.

Kamijev opus se temelji na ideji apsurda ljudske egzistencije. Iako se često vezuje za egzistencijalizam, Kami je poricao da je egzistencijalista. S druge strane, Kami u svom eseju Pobunjeni čovek piše da se tokom celog svoj života borio protiv filozofije nihilizma. Njegova religioznost takođe je bila čestom temom, a sam je u jednoj od svojih knjiga napisao: Ne verujem u boga „i” nisam ateista.

Godine 1949. Kami je, prema knjizi Albert Camus, une vie Olivera Toda, unutar Pokreta Revolucionarne unije osnovao Grupu za međunarodne veze koja se protivila ateističkim i komunističkim tendencijama Bretonovog nadrealizma.

Kada mu je 1957. uručena Nobelova nagrada, Kami je bio drugi najmlađi dobitnik (nakon Radjarda Kiplinga), prvi dobitnik rođen u Africi te dobitnik koji je nakon dobijanja nagrade najkraće živeo (samo 3 godine).

Kami je nije voleo da se na njega gleda kao na pripadnika neke škole mišljenja ili neke ideologije. Ljudi su mu bili draži od ideja.


Detinjstvo
Alber Kami je rođen 7. novembra 1913. u porodici siromašnog zemljoradnika u Mondoviju (današnji Drean) u Francuskom Alžiru. Otac koji je poginuo ubrzo po njegovom rođenju u bici na Marni u Prvom svetskom ratu nije upoznao. O ocu je kasnije jedino saznao da mu je pripala muka na jednoj javnoj egzekuciji. Ova anegdota koju je zabeležio u eseju Reflections on the Guillotine, značajno je uticala na njegovo protivljenje smrtnoj kazni. Nepismena i delimično gluva majka Katarina je bila španskog porekla. Kamijev deda sa očeve strane je početkom 19. veka emigrirao u Afriku u potrazi za boljim životom. Kamijevo nacionalno i ekonomsko poreklo je imalo značajan uticaj na njegov život. Iako siromašan kao francuski državljanin imao je mnoge privilegije koje arapsko i berbersko stanovništvo nije imalo. Kao dečak zavoleo je plivanje i fudbal.[1]

Mladost
U sedamnaestoj godini dijagnostikovana mu je tuberkuloza, što ga je sprečilo da nastavi da se bavi aktivno fudbalom, koji ga je jako voleo zbog timskog duha, bratstva i zajedničkog cilja. Kako ne bi zarazio brata odlazi da živi kod ujaka Gustava. 1933. upoznaje misterioznu zavodnicu Simone Hié, koja je bila zavisna od morfijuma, koristivši ga od četrnaeste godine da ublaži menstrualne bolove. Kako ujak nije podržavao njihovu vezu Kami napušta njegov dom. Kako bi se izdržavao morao je da radi razne poslove. Iste godine upisuje se na univerzitet. Ubrzo se razvodi nakon što saznaje da Simone u vezi sa lekarom koji joj pored toga i nabavlja lekove. [2]

Postaje član Francuske komunističke partije (PCF) početkom 1935, gde je formirao Radnički teatar, u kome je pisao, režirao i glumio. Bio je blizak Alžirskoj narodnoj partiji, koja je imala antikolonijalnu politiku, zbog toga je 1937 izbačen iz PCF. Kratak boravak u politici ubedio ga je da iskrenost i integritet treba da budu ispred političkih ubeđenja. [2]

Zbog svojih jakih antifašističkih ubeđenja i usled širenja fašističkih režima u Evropi 1938. počinje da radi u levičarskim novinama Alger républicain. Kao svedok lošeg odnosa francuskih vlasti prema Arapima i Berberima protivio se kolonijalizmu. Alger républicain je zabranjen 1940, a on odlazi u Pariz na poziciju glavnog urednika u Paris-Soir. Tamo je bio pri kraju svog prvog ciklusa, dela koja se bave apsurdom i besmislom: roman Stranac, esej Mit o Sizifu i drama Kaligula.

Drugi svetski rat
Ubzro nakon što se preselio u Pariz, izbio je rat. Želeo je da se pridruži vojsci, ali nije primljen zbog tuberkuloze. Pred okupacionim trupama pobegao je u Lion. Tamo se po drugi put oženio pijanistkinjom i matematičarkom Francine Faure. Zajedno su se preselili u Oran gde je predavao u osnovnoj školi. Zbog svoje bolesti vratio se u Francusku na Alpe. Tamo je započeo rad na drugi ciklus dela koja se bave pobunom: roman Kuga, drama Nesporazum. U Parizu je bio deo intelektualnog kruga sa Simon de Bovoar, Žan Pol Sartrom i Andre Bretonom.

Kao urednik lista „Borba“, koji je 1942. pokrenuo u Parizu, Kami postaje istaknuta ličnost u francuskom pokretu otpora protiv nacizma. Koristio je pseudonime kako ga nemačke vlasti ne bi uhvatile.

Nakon Drugog svetskog rata
Nakon oslobođenja Kami je nastavio da radi u Borbi. Nakon što je 1951. objavio Pobunjenog čoveka u kome se eksplicitno protivi lenjinizmu i nasilju kao sredstva koje treba da dovede do oslobođenja čoveka, prestao je da bude u dobrim odnosima sa Sartrom koji je bio marksista.

Smrt
Kami je poginuo 4. januara 1960. u saobraćajnoj nesreći. Vozač je bio njegov bliski prijatelj i izdavač Mišel Galimar [3] (franc. Michel Gallimard), koji je takođe poginuo. Automobil je sleteo sa puta i udario u drvo. Njegove dve ćerke bliznakinje, Katrin i Žoan, vlasnice su autorskih prava na njegova dela.[4] U olupini je pronađeno 144 strane rukopisa pod naslovom Prvi čovek. Sartr je u govoru na sahrani odao priznanje njegovom `tvrdoglavom humanizmu`. [1]

Književna karijera
Tokom Drugoga svetskog rata, Kami je bio član organizacije Combat (ogranak pokreta otpora), koja je ilegalno štampala istoimeni časopis. Organizacija je radila protiv nacista, a dok je bio član, Kami se koristio pseudonimom Beauchard. Kami je 1943. godine postao urednik novina, a 1944. godine postaje glavni urednik.[5] Nakon oslobođenja Francuske 1944., Kami je napisao članak o poslednjim danima borbe. Kami je bio jedan od retkih francuskih urednika koji je javno izrazio svoje protivljenje korišćenju atomske bombe nakon događanja u avgustu 1945. Godine 1947, kada časopis postaje komercijalan, napušta Combat. Baš tada je Kami postao prijatelj Žan Pol Sartra.

Nakon rata, Kami je, zajedno sa Sartrom, postao stalni gost u pariskom kafiću Café de Flore. Tokom ovog razdoblja Kami je proputovao i SAD kako bi održao predavanja o francuskoj filozofiji. Iako je bio levičarski nastrojen, njegove oštre kritike totalitarizma komunizma nisu mu pribavile simpatije među komunističkim strankama, a 1951. godine, nakon objavljivanja Pobunjenog čoveka, dovele su i do raskida prijateljstva sa Sartrom.

Godine 1949., verojatno nakon puta u Južnu Ameriku[5], vratila mu se tuberkuloza te je sledeće dve godine proveo u osami. Godine 1951. izdaje filozofski esej Pobunjeni čovek u kojem analizira pobunu i revoluciju i iz kojeg se jasno videlo njegovo odbijanje komunizma. Ova knjiga uzrokovala je veliko nezadovoljstvo kod njegovih prijatelja, ali i mnogih mislioca tog doba, te je uzrokovala konačni raskid prijateljstva sa Sartrom. U ovom je očito da je Kami pacifizam i mir stavljao ispred ideala, dok se Sartr držao svojih komunističkih i revolucionarnih ideala nezavisno o tome koliko oni bili represivni i totalitaristički. Ideja komunizma je za Sartra predstavljala savršenstvo ljudskog društva, nezavisno od toga kako je provođena, dok je Kamiju ta ista ideja bila nada u savršeno društvo, društvo jednakosti i pravednosti, ali veliko razočaranje u tu ideologiju dovelo je do konačnog i nužnog odbijanja komunizma koje je pak uzrokovalo Kamijevo odbijanje svih ostalih ideologija i sve veću težnju za mirom i pravednošću u svetu, te konstantna javna protivljenja bilo kakvom obliku, kako leve tako i desne, totalitarne represije. Jako loše prihvaćanje dela od strane javnosti i njegovih prijatelja bacilo je Kamija u depresiju te se u tom periodu posvetio prevođenju drama.

Kamiov prvi značajni doprinos filozofiji je njegova teorija apsurda koja govori da ljudi teže ka jasnoći i smislu u svetu koji ne nudi nijedno od to dvoje, a obradio ju je u svom eseju Mit o Sizifu, kao i u drugim delima kao što su Stranac i Kuga. Uprkos odvajanju od Sartra, mnogi i danas tvrde da je Kami bio egzistencijalista. On sam je odbio taj pridev u svom eseju Enigma, ali to se može pročitati i u mnogim drugim delima. Još i danas postoji određena konfuzija jer su mnoge današnje primene egzistencijalizma slične s mnogim Kamijevim „praktičnim” idejama. Ipak, njegovo lično svatanje sveta (Stranac`), i svaka vizija koju je imao o njegovom napretku (Pobunjeni čovek), odvaja ga od egzistencijalizma.

Tokom 1950-ih, Kami je velik deo svog rada i aktivizma posvetio ljudskim pravima. Godine 1952. odbija saradnju s Uneskom i javno protestuje zbog primanja Španije, kojom je tada vladao Fransisko Franko, u tu organizaciju.[6] Godine 1953. javno protestuje protiv komunističke represije Sovjetskog Saveza pri gušenju ustanka u Istočnoj Nemačkoj 1953. godine.[6] Već tri godine nakon ovoga, ponovo protestuje, ovaj put protiv gušenja protesta u Poznanju 1956. te nasilnom gušenju mađarske antikomunističke revolucije iz 1956. godine.[6] I nakon ovoga ostaje ustrajan u svom pacifizmu i protivljenju smrtnoj kazni. Njegov najznačajniji doprinos u borbi protiv smrtne kazne je esej koji je zajedno s njim napisao književnik Artur Kostler, osnivač Lige protiv smrtne kazne.

Kada je 1954. godine izbio Alžirski rat za nezavisnost, Kami se našao u moralnoj dilemi. Podržao je frankoalžirce, ali branio je i francusku vladu jer je smatrao da je alžirski ustanak samo integralni deo `novog arapskog imperijalizma` kojeg predvodi Egipat, te „anti-zapadna” ofanziva koju predvodi SSSR kako bi „okružio Europu” i „izolovao Sjedinjene Države”.[7] Iako je želio da Alžir dobije veću autonomiju ili čak federalne uslove, iako ne potpunu samostalnost, verovao je da frankoalžirci i Arapi mogu da žive zajedno. Tokom rata, zalagao se za građansko primirje koje bi spasilo civile, ali su obe sukobljene strane to odbile i proglasile budalastim. Iza kulisa, Kami je nastavio da radi za alžirske zarobljenike koji su čekali smrtnu kaznu.

Od 1955. do 1956. godine pisao je za časopis L`Express. Godine 1957. Švedska akademija dodelila mu je Nobelovu nagradu za književnost zbog njegove važne literarne produkcije, koja s jasnom ozbiljnošću osvetljava probleme ljudske savesti naših vremena. Nagrada mu nije službeno uručena zbog romana Pad, nego, kako on sam kaže, zbog njegovih eseja Razmišljanja o giljotini. Kada je držao govor studentima na Stokholmskom univerzitetu jasno je branio svoju prividnu neaktivnost po pitanju rata u Alžiru i rekao je kako se bojao što bi se moglo dogoditi njegovoj majci koja je tada još uvek živela u Alžiru. Ovaj govor doveo je do još jačeg ostracizma od strane francuskih levičarskih intelektualaca.

Pokret Revolucionarne unije i Evropska unija
Godine 1949., Kami je osnovao Skupinu za međunarodne veze unutar Pokreta Revolucionarne unije.[8] Zajedno sa Orvelom, Kami se protivio totalitarnim režimima na Istoku i Zapadu.

Kao što je napisao u Pobunjenom čoveku, bio je pobornik tradicije antičke Grčke (la pensée solaire). On nije bio samo vođa ogranka Francuskog pokreta otpora znanog „Combat”, već je 1947./1948. pomogao u osnivanju Pokreta Revolucionarne unije, koji je uspostavljen 1949. godine PRU se može opisati kao pokret trgovačkog društva u kontekstu revolucionarnog sindikalizma.

Njegovi glavni saradnici su bili Nikolas Lazarevič, Luj Mersje, Rože Lapeje, Paul Šove, Ogust Largentje i Žan de Bo. U ovom razdoblju, jedan od Kamiovih glavnih ciljeva bilo je isticanje pozitivnih strana nadrealizma i egzistencijalizma, te time, automatski, negiranje pesimizma Andre Breton i Žan Pol Sartra.

Godine 1944., Kami osniva Francuski komitet za Evropsku federaciju (Comité Français pour la Féderation Européene) i izjavljuje:

Evropa se može razvijati samo putem ekonomskog napretka, demokratije i mira ako države postanu federacija.

Od 1943., Kami je u stalnom dopisništvu s Altijero Spinelijem, osnivačem Evropskog pokreta federalista. Na insistiranje Kamia i Orvela, organizovana je prva konferencija EPF-a u Parizu, koja je trajala od 22. do 25. marta 1945. godine. Ovaj, specifični, ogranak EPF-a nestao je 1957. kada je svetom počela da dominira Čerčilova ideja o evropskim integracijama.