ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Jezik: Srpski
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Delo Radoslava Vesnića mlađeg je prva iscrpna i naučno utemeljena biografija dr Milenka Vesnića, vrsnog pravnika, političara i iznad svega sjajnog diplomate. Nastalo kao plod dugogodišnjeg istraživanja, ovo obimno delo zasniva se na ogromnoj arhivskoj građi i sekundarnoj literaturi, što je sve omogućilo autoru da sveobuhvatno predstavi i analizira celo jedno veoma važno razdoblje u istoriji Srbije.




Radoslav Vesnić (Kraljevo, 11. septembar 1891 — Beograd 3. septembar 1980) bio je srpski pozorišni glumac i reditelj, profesor glume i dikcije, pisac, prevodilac i novinar.

Biografija
Još kao srednjoškolac igrao je u đačkom pozorištu Nada (koje je osnovao 1906), bežao u putujuće pozorište Andre Delinija, potom glumio u omladinskom pozorištu Otadžbina (u koje je pozorište Nada preraslo 1908). Osnovnu školu i Gimnaziju završio je u Kraljevu, a maturirao je u Beogradu 1910. godine. Po završetku gimnazije primljen je u Narodno pozorište za privremenog člana. Borio se u Balkanskim ratovima i u Prvom svetskom ratu. Ranjen je u Dobrudži 1916. godine, kao član Prve srpske dobrovoljačke divizije. Glumu je učio kod Mage Magazinović i u Prvom studiju Hudožestvenog teatra u Moskvi kod Stanislavskog (gdeje boravio dok se oporavljao od rane zadobijene u Dobrudži). Od 1910. do 1912. sarađivao je u listu Tribun, čiji je direktor i glavni urednik bio Branislav Nušić. Završio je uporednu književnost i teoriju književnosti na Filosofskom fakultetu u Beogradu 1919. godine.[1]

Posle rata vratio se u Narodno pozorište u Beogradu, ali ga je Hrvatsko narodno kazalište angažovalo za sezonu 1920/21. Od 1920. do 1923. godine radio je kao novinar i urednik beogradskog lista Novosti, koji je bio u vlasništvu njegovog brata Milenka. Sledeće dve godine bio je glumac, reditelj i upravnik drame Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, odakle odlazi u Osijek za upravnika Narodnog kazališta. Godine 1927. daje ostavku zbog odluke o ukidanju opere i operete i dolazi u Beograd. Osniva beogradsku operetu koja nastupa u bašti restorana Kleridž na Terazijama i u sali Luksora u Balkanskoj ulici. Od 1928. do 1930. godine bio je suplent kraljevačke gimnazije. Sezonu 1930/31. proveo je režirajući i glumeći u SNP-u. U periodu od 1931. do 1941. godine je reditelj i direktor drame u Narodnom pozorištu u Beogradu sa jednogodišnjom pauzom kada radi u Umetničkom odeljenju Ministarstva prosvete i kao ataše za kulturu jugoslavenskog poslanstva u Sofiji.[1]

Tokom Aprilskog rata 1941. godine komanduje protivvazdušnom baterijom braneći Beograd. Po kapitulaciji odbija položaj upravnika Narodnog pozorišta u Beogradu i predsednika opštine Kraljevo te ga hapse i odvode na Sajmište, Banjicu i najzad u logore u Nirnbergu, Hamelburgu i Hamerštajnu. U zarobljeništvu učestvuje u radu pozorišnih družina Boem i Zora.[1]

Od 1945. do 1947. je direktor i profesor francuskog i srpskog jezika kraljevačke gimnazije i rukovodilac KUD-a Kosta Abrašević. Potom je direktor drame Vojvođanskog pozorišta u Novom Sadu i profesor u Glumačkoj školi. Od 1951. do 1954. godine je upravnik, direktor drame i reditelj u Narodnom pozorištu u Banjoj Luci. Ponovo se vraća u Novi Sad za reditelja u SNP i direktora i profesora Dramskog studija. Od sezone 1954/55. ponovo režira u Novom Sadu, u kom ostaje do odlaska u penziju 1958. godine. Kao penzioner režira u Narodnom pozorištu u Pirotu i u Banjoj Luci, u KUD Ivan Klarić u Novom Sadu, predaje u Glumačkoj školi u Prištini. Piše pozorišne kritike za novosadski Dnevnik i Našu scenu, daje osvrte na pozorišne premijere za Radio Beograd.[1]

Osnovao je Savez udruženja ratnika oslobodilačkih ratova Srbije od 1912. do 1920. godine, bio njegov predsednik. Pokrenuo je i uređivao list 15. septembar. Nosilac je Albanske spomenice, Belog orla sa mačevima, Obilićeve medalje za hrabrost, francuske Legije časti, proglašen je za počasnog građanina Pariza.