ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2001
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

06691) IST 2
MOJI MEMOARI , Radule Simov Brajičić , Podgorica 2001 , Memoari Radula Brajičića obuhvataju period od djetinjstva do kraja II svjetskog rata i predstavljaju zanimljivo štivo o događajima viđenim očima jednog crnogorskog oficira. Memoare, koji se čuvaju kod njegovih potomaka, za štampu je priredila njegova unuka Nada Martinović.

Velike sile obećale su u ovom ratu neutralnost koju su Austrija i Italija kasnije ipak pogazile

Radule Simov Brajičić rođen je 24. XII 1876. godine u Ozrinićima. Osnovnu školu svršio je u Nikšiću, da bi kao polaznik novoosnovane Podoficirske škole na Cetinju (1898-1900) i Oficirske škole 1904-1906 dobio čin potporučnika, 1909. unaprijeđen u čin poručnika, oktobra 1913. čin kapetana, juna 1920. u čin majora, a oktobra 1924. u čin p-pukovnika. Zbog nemogućnosti napredovanja napustio jugoslovensku vojsku i penzionisan u martu 1930. godine. Svoju vojničku karijeru je započeo prvo radom u trupama crnogorske vojske (1900-1904), da bi od 1906-1912. bio komandir u bataljonu, potom komandant bataljona koji se posebno istakao u borbama oko Skadra, u balkanskim ratovima. Kao komandant lukovsko-trebješkog bataljona zajedno sa svojom jedinicom bio upućen Srbima u pomoć u srpsko-bugarskom ratu (II balkanski rat) i bio ranjem u bici na Bregalnici jula 1913. Učesnik Prvog svjetsko rata, da bi poslije ujedinjenja 1918. službovao kao oficir jugoslovenske vojske u Sarajevu 1919, Banja Luci 1919-1929, 1930. bio u Komandi Otočkog vojnog okruga kada je penzionisan zajedno sa 19 drugih crnogorskih oficira iz iste klase.
Tokom II svjetskog rata kao simpatizer NOB-a i partizanskog pokreta u kojem su mu aktivno učestvovala djeca bio zatvaran u četnički zatvor iz kojeg je sa suprugom Milicom, sestrom advokata Jevta Pavića, pobjegao aprila 1944. godine. Radule Brajičić je imao troje djece: sina Branka-Braca, borca V proleterske brigade i učesnika velikih partizanskih bitaka, koji je poslije oslobođenja radio kao rukovodilac i organizator omladine nikšićkog sreza, saradnik “Pobjede”, novinar i urednik “Borbe”. Usljed posljedica ranjavanja tokom rata, preležanog tifusa, razbolio se i umro u sanatorijumu u Golniku (Slovenija ) 16. avguta 1946. u svojoj 21. godini. Za ovaj dan je njegov otac Radule u svojim memoarima zapisao “Ovo je dan i čas najnesrećniji za mene u mom životu”. Pored sina Branka, Radule je imao i dvije ćerke: Bosiljku, udatu Vučurović i Olgu, poznatog profesora Univerziteta. Umro je u Nikšiću 4. decembra 1963. Radule je bio poznat kao častan i hrabar oficir odlikovan brojnim ordenjima. Njegovi memoari obuhvataju period od djetinjstva do kraja II svjetskog rata i predstavljaju zanimljivo štivo o događajima viđenim očima jednog crnogorskog oficira. Memoare, koji se čuvaju kod njegovih potomaka, za štampu je priredila njegova unuka Nada Martinović .
tvrd povez, format 16 x 22,4 cm , latinica, ilustrovano, 219 strana , stranice blago zatalasane ,