Godina izdanja: 1990
ISBN: 86-7503-013-4
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Draža Mihailović pred sudom
NE OSEĆAM SE KRIVIM
Stenografske beleške sa suđenja vođi četničkog pokreta
Priredili Jovan Keser i Dragoje Lukić
(Akvarijus, Beograd, 1990, tvrd povez, 775 str., ilustrovano, stanje vrlo dobro 4+, fotografije, ćirilica)
U knjizi „Ne osećam se krivim“ se prvi put integralno objavljuju stenografske beleške sa suđenja Draži Mihailoviću i grupi od 24 lica optužena za izdaju zemlje i ratne zločine...

U knjizi „NE OSEĆAM SE KRIVIM“ prvi put integralno objavljuju se stenografske beleške sa suđenja stoleća – Draži Mihailoviću i grupi od 24 lica optužena za izdaju zemlje i ratne zločine. Prvi put posle 44 godine javnosti će biti dostupno sve što je i kako je rečeno na ovom procesu koji je trajao trideset dana juna i jula 1946. godine i na kome je Mihailović osuđen na smrt streljanjem.
Čitaocima se „iz prve ruke“ pruža prilika da saznaju sve o nastanku, razvoju i krahu četničkog pokreta, onako kako ga je video njegov tvorac i neprikosnoveni vođa, a kako oni koji su sa Dražom vodili krvavu četvorogodišnju borbu.
Knjiga „NE OSEĆAM SE KRIVIM“ je samo svedok jednog vremena čije ožiljke i danas osećamo. Da li su četnici bili „spasioci srpskog naroda“, kako je na suđenju uporno tvrdio Draža Mihailović, ili „prljava banda izroda srpskog naroda i nemačko-fašističkih slugu potonula u blatu izdaje otadžbine“, kako je dokazivao vojni tužilac Miloš Minić, a sud mu poverovao, uverite se sami.
U knjizi „Ne osećam se krivim“ prvi put biće integralno objavljeno kako su optuženog Mihilovića branili njegovi advokati Nikola Đonović i Dragić Joksimović kao i završna Dražina reč koja je trajala gotovo četiri sata.


Beogradski proces je naziv za suđenje generalu Dragoljubu Mihailoviću i grupi od još dvadeset trojice optuženika iz redova četnika, vlade u izgnanstvu i Nedićevog režima za izdaju i ratne zločine. Zvaničan naziv postupka je bio „Suđenje Dragoljubu-Draži Mihailoviću i ostalim kolaboracionistima za izdaju i ratne zločine počinjene na prostoru Jugoslavije za vreme rata (1941—1945)“. Suđenje je održano u Beogradu, od 10. juna do 15. jula 1946. godine u zgradi Letnje dvorane Vojnog pešadijskog učilišta na Topčideru.
Suđenje je bilo otvoreno za javnost i prisustvovalo mu je oko 60 stranih izveštača.
Optužnica
Optuženima je suđeno pred vojnim sudom. Predsednik Vojnog veća bio je pukovnik Mihailo Đorđević a članovi su još bili potpukovnici Milija Laković i Mihailo Janković, pomoćne sudije Nikola Stanković i Radomir Ilić i Todor Popadić (sekretar). Tužilac je bio pukovnik Miloš Minić, visoki vladin zvaničnik koji je učestvovao u pregovorima Josipa Broza Tita i Mihailovića na početku ustanka u Srbiji i kasniji predsednik Srbije i ministar spoljnih poslova SFRJ. Pomagao mu je Miloš Jovanović.
Proces je poprimio ogroman publicitet u svetu i u tadašnjoj Jugoslaviji. Na procesu su pored domaćih prisustvovali i inostrani novinari, foto-reporteri i izveštači. Suđenje je direktno prenošeno preko radija.
Mihailoviću i drugima je suđeno za njihove aktivnosti protiv partizana, za kolaboraciju sa Nemcima i ratne zločine nad civilima. Mihailović je bio optužen po 47 tačaka. Mihailoviću i nekim drugim optuženima se sudilo za: predaju zarobljenih partizana Nemcima u Slovcu, napad na Užice i masakre u Vraniću i Drugovcu.
Savezničkim vazduhoplovcima koji su evakuisani uz pomoć četnika 1944. nije bilo dozvoljeno da svedoče u Mihailovićevu korist sa obrazloženjem da je njihovo svedočenje nerelavatno pošto nisu bili svedoci događaja. Na suđenju su se kao svedoci pojavili Dušan Simović, Radoslav Đurić, Jovan Škavović, Milan Grol, Miša Simović i drugi, itd. Samo su dve žene svedočile u Mihailovićevu korist.
Presuda
Od 47 tačaka optužnice koju je Miloš Minić pročitao 10. juna 1946. u Beogradu, Draža je osuđen po osam tačaka. Prva je glasila:
Kriv je što je od početka druge polovine 1941, pa za sve vreme rata i neprijateljske okupacije organizovao i rukovodio oružane četničke formacije poznate pod imenom „četnici Draže Mihailovića“ i takozvana Jugoslovenska vojska u otadžbini, koje su imale za cilj da oružanom akcijom i terorom u saradnji s okupatorom podrže okupaciju i uguše oružani ustanak i oslobodilačku borbu srpskog i ostalih naroda Jugoslavije.
Izrečene kazne 15. jula 1946. godine su bile:
Dragoljub Mihailović je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i građanskih prava kao i oduzimanje celokupne imovine. Kazna je izvršena 17. jula 1946. godine.
Stevan Moljević je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava sem roditeljskih u trajanju od deset godina i na konfiskaciju celokupne imovine
Mladen Žujović je osuđen na kaznu smrti streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Živko Topalović je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Đuro Vilović je osuđen na 7 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od tri godine i na konfiskaciju celokupne imovine
Rade Radić je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Slavoljub Vranješević je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava sem roditeljskih u trajanju od deset godina i na konfiskaciju celokupne imovine
Miloš Glišić je na kaznu smrti streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i na konfiskaciju celokupne imovine
Slobodan Jovanović je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Božidar Purić je osuđen na 16 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Momčilo Ninčić je osuđen na 8 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od pet godina, konfiskaciju celokupne imovine i gubitak državljanstva
Petar Živković je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Radoje Knežević je osuđen na 10 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od pet godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Milan Gavrilović je osuđen na 15 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od osam godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Živan Knežević je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Konstantin Fotić je osuđen na 20 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od deset godina, konfiskaciju celokupne imovine i na gubitak državljanstva
Dragomir Jovanović je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Tanasije Dinić je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Velibor Jonić je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Đura Dokić je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Kosta Mušicki je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Boško Pavlović je osuđen na smrt streljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju celokupne imovine
Lazar Marković je osuđen na 6 godina robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, sem roditeljskih u trajanju od tri godine i na konfiskaciju celokupne imovine
Kosta Kumanudi je osuđen na 18 meseci robije, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, sem roditeljskih u trajanju od dve godine i na konfiskaciju celokupne imovine.
Procesi rehabilitacije
Glavni članak: Proces rehabilitacije Dragoljuba Draže Mihailovića
Godine 2007. Slobodan Jovanović je rehabilitovan odlukom Okružnog suda u Beogradu, a presuda kojom je osuđen na robiju i gubitak časti je proglašena ništavnom.
Proces rehabilitacije Dragoljuba Draže Mihailovića je pokrenut od strane njegovog unuka Vojislava Mihailovića, sa zahtevom da se poništi sudska presuda iz 1945. godine, kojom je Draža osuđen za izdaju naroda i otadžbine, te za organizovanje, naređivanje i izvršavanje ili podstrekivanje nebrojenih zločina nad narodom. Proces je pokrenut 2006. godine pred Višim sudom u Beogradu, a prvo ročište je održano 2010. godine. Pokušaj rehabilitacije generala Dragoljuba Mihailovića izazvao je brojne reakcije ne samo u Srbiji, već na čitavom prostoru bivše Jugoslavije. Žestoka protivljenja došla su iz Hrvatske, dok su reakcije u Srbiji i BiH podeljenje. Protivnici procesa rehabilitacije podsećaju da je Draža Mihailović osuđen na smrt zbog istih onih dela zbog kojih su na smrt osuđeni i maršal Peten u Francuskoj, Musert u Holandiji, Kvisling u Norveškoj i drugi kolaboracionisti fašizma: zbog izdaje otadžbine, saradnje sa okupatorom i zločina koje su počinile snage pod njegovom komandom. Zahtev za rehabilitaciju Dragoljuba Mihailovića je usvojen sudskim rešenjem 14. maja 2015. godine, te je osuđujuća presuda koja je donesena 69 godina ranije proglašena ništavnom.
MG3 (N)