ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K57
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Josif Visarionovič Džugašvili Staljin (rus. Иосиф Виссарионович Джугашви́ли Сталин, gruz. იოსებ ბესარიონის ძე სტალინი; Gori, 18. decembar 1878. — Moskva, 5. mart 1953) bio je prvi Generalni sekretar Centralnog komiteta Komunističke partije Sovjetskog Saveza, od 1922. do svoje smrti 1953. godine. Staljin je preuzeo vodeću ulogu u sovjetskoj politici nakon smrti Vladimira Iljiča Lenjina 1924. godine, postepeno marginalizujući svoje političke protivnike sve dok nije postao neprikosnoveni lider Sovjetskog Saveza.

Staljin je pokrenuo komandnu ekonomiju, zamenjujući Novu ekonomsku politiku iz 1920-ih sa petogodišnjim planovima, čime je započeo period brze industrijalizacije i ekonomske kolektivizacije. Preokret u poljoprivrednom sektoru je poremetio proizvodnju hrane, što je izazvalo veliku glad, uključujući katastrofalnu glad u Sovjetskom Savezu 1932—33 (poznatu u Ukrajini kao Golodomor).[1]

Tokom kasnih 1930-ih, Staljin je započeo Veliku čistku (poznatu još i kao „Veliki teror”), kampanju za čišćenje Komunističke partije od ljudi optuženih za sabotaže, terorizam i izdaju; ona je ubrzo proširena na vojsku i druge sektore sovjetskog duštva. U praksi, čistke su sprovođene vrlo neselektivno. Mete su često bile pogubljene, zatvarane u Gulag radne logore ili proterivane. U godinama koje su sledile, milioni pripadnika nacionalnih manjina su takođe deportovane[2][3].

Tokom 1939. godine Staljin je potpisao pakt o nenapadanju sa nacističkom Nemačkom, nakon čega je usledila sovjetska invazija na Poljsku, Finsku, baltičke zemlje, Besarabiju i severnu Bukovinu. Nakon što je Nemačka prekršila pakt invazijom na Sovjetski Savez 1941, Sovjeti se priključuju Saveznicima i igraju važnu ulogu u porazu sila Osovine, po cenu najvećih žrtava za bilo koju zemlju u ratu (uglavnom zbog masovne smrti civila na teritorijama okupiranim od strane Nemačke). Nakon rata, Staljin je instalirao marionetske komunističke režime u većini zemalja istočne Evrope, formirajući Istočni blok, iza onoga što je nazvano „Gvozdena zavesa” sovjetske vladavine tokom Hladnog rata. Staljinova vlada je takođe bila pokretačka snaga za uklanjanje političkih ubistava iz Konvencije o genocidu iz 1948[4][5].

Moderna gledišta na Staljina u Ruskoj Federaciji su u velikoj meri podeljena; jedni ga smatraju za velikog tiranina.[6] a drugi za sposobnog lidera[7] Nakon njegove smrti, Staljin i njegov režim su bili dovedeni u pitanje i osuđivani u više navrata. Staljinov naslednik Nikita Hruščov je 1956. godine osudio njegovo nasleđe i time započeo proces de-staljinizacije Sovjetskog Saveza.[8] U novembru 2010, ruska državna duma je usvojila deklaraciju kojom okrivljuje Staljina i ostale tadašnje visoke državne zvaničnike kao glavne odgovorne za Katinjski masakr.

Boris Suvarin (fr. Boris Souvarine, 5. novembar 1895, Kijev - 1. novembar 1984, Pariz) - francuski političar i pisac, istoričar, antistaljinistički komunista...