ISBN: Ostalo
Jezik: Srpski
Autor: Strani
Godina izdanja: Tv

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Više od trideset godina, Fredrik Džejmson je bio jedan od najproduktivnijih, najširih i najistaknutijih književnih teoretičara u Sjedinjenim Državama i anglofonom svetu. Marksizam i forma pružili su pionirski prikaz rada glavnih evropskih marksističkih teoretičara – T. V. Adorno, Valter Benjamin, Herbert Marcuse, Ernst Bloch, Georg Lukcs i Jean-Paul Sartre – rad koji je u to vrijeme bio uglavnom zanemaren u svijetu engleskog govornog područja. Kroz prodorna čitanja svakog teoretičara, Džejmson je razvio kritički način angažovanja koji je imao ogroman uticaj. On je obezbedio okvir za analizu veze između umetnosti i istorijskih okolnosti njenog nastanka – posebno, kako kulturni artefakti iskrivljuju, potiskuju ili transformišu svoje okolnosti kroz apstrakcije estetske forme.

Džejmsonova prezentacija kritičke misli ovog hegelijanskog marksizma pružila je oštru alternativu anglo-američkoj tradiciji empirizma i humanizma. Kasnije će obezbediti ubedljivu alternativu poststrukturalizmu i dekonstrukciji pošto su postali dominantne metodologije u estetskoj kritici.


Fredrik Džejmson (rođen 14. aprila 1934. godine.) je američki književni kritičar i teoretičar Marksističke politike. Najviše je poznat po svojoj analizi savremenih kulturnih težnji. Postmodernizam je jednom opisao kao uprostoravanje kulture pod pritiskom organizovanog kapitalizma. Džejmsonove najpoznatije knjige sadrže: Postmodernizam, ili, Kulturalna logika kasnog kapitalizma, Politička nesvestnost i Marksizam.

Džejmson je trenutno Knut Šmid-Nijelsonov profesor komparativne književnosti i studija romantizma (Francuskog)i direktor Centra za kritičke teorije na Djuk univerzitetu.

Detinjstvo i mladost
Njegovi interesi, odveli su Džejmsona na intenzivnije izučavanje marksističke književne teorije. Dok je Karl Marks postajao bitna figura i imao veliki uticaj u Američkim društvenim naukama, Delimično je uticalo i to što je dosta evropskih intelektualaca zbog Drugog svetskog rata izbeglo u Ameriku, kao što je Teodor Adorno, književni i kritički rad zapadnog marksizma, još uvek je većim delom bio nepoznat američkim akademijama, kasnih `50-ih i ranih `60-ih.[1]

Na Džejmsonov preokret ka Marksizmu, takođe je imala uticaja njegova politička povezanost sa Novom Levicom i Pacifističkim pokretima. Takođe je uticaj imala i Kubanska revolucija, koju je Džejmson uzeo kao znak da je `Marksizam živ i dobar kao kolektivni pokret i kao kulturalno produktivna snaga`.[2] Njegova istraživanja su se fokusirala na kritičku teoriju: Mislioci, i uticaj su imali, Frankfurtska škola, kao što su Kenet Burk, Đorđe Lukas, Ernst Bloh, Teodor Adorno, Valter Bedžamin, Herbert Markuze, Luis Altuzer i Sartre, koji je na kulturološki kriticizam gledao kao na integral Marksističke teorije. Ovo je predstavljalo razdvajanje od klasičnog Marksizma-Lenjinizma, koji je imao uzak pogled na istorijski materijalizam. U nekim pogledima Džejmson je bio zabrinut, zajedno sa ostalim Marksističkim kulturalnim kritičarima kao što je Teri Iglton. Veza marksizma je jako izražena sa današnjom filozofijom i književnim trendovima. 1969. godine, Džejmson je osnovao Marksističku književnu grupu, sa njegovim diplomcima na univerzitetu u Kaliforniji.[3]

Ideologija pravoslavnog marksizma je držala to da je ekonomija osnova za sve, zapadnjački marksisti kritički su analizirali kulturu kao istorijski i društveni fenomen, zajedno sa vezom između ekonomske produktivnosti i politikom. Mislili su da se kultura mora izučavati korišćenjem Hegegelijskog koncepta koji je imanentna kritika: Teorija koja odgovara opisu i kriticizmu filozofskog ili kulturološkog teksta i da se taj tekst mora odvijati u istim uslovima koje i sam tekst koristi. Marks naglašava imanentne kritike u svojim ranim pisanjima, izveden od Hegelovog razvoja dialektičkog razmišljanja u pokušaju,kako Džejmson komentariše, „Da se silno podigne pred svojim koracima.“