ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 251 / 365 / 394 / Db / Ms
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Zloglasna javna smrt Giordana Bruna 1600. godine od strane inkvizicije u Rimu označila je prijelaz s renesansne filozofije na znanstvenu revoluciju sedamnaestog stoljeća. Ovaj svezak predstavlja nove prijevode Uzroka, Načela i Jedinstva, u kojima osporava aristotelovske izvještaje o kauzalnosti i iznosi implikacije kopernikanizma za novu teoriju o beskonačnom svemiru...

Đordano Bruno (ital. Giordano Bruno; Nola, 1548 — Rim, 17. februar 1600), je bio italijanski filozof, astronom, i okultist.[1] Pogubljen kao jeretik, jer su njegove ideje bile u suprotnosti za doktrinom katoličke crkve. Sholastički je obrazovan ali radi sumnje u tradicionalno učenje beži iz samostana u Ženevu, pa u Pariz. On prihvata Kopernikov heliocentrični sistem. Za Đordana Bruna svemir je beskonačan a priroda je Bog u stvarima. Prevarom je došao u Veneciju gde ga hapsi inkvizicija i živog spaljuje na lomači 1600. godine. U završnom pasusu presude Brunu je pisalo: „Kazniti dakle brata Đordana blago i bez prolivanja krvi“.[2]

Počevši od 1593. godine, Rimska inkvizicija je sudila Brunu zbog jeresi pod optužbom poricanja nekoliko osnovnih katoličkih doktrina, uključujući večno prokletstvo, Trojstvo, Hristov božanski status, Marijino devičanstvo i transubstancijaciju. Brunov panteizam crkva nije olako shvatila,[3] niti njegovo učenje o transmigraciji duše (reinkarnacija). Inkvizicija ga je proglasila krivim i spaljen je na lomači u rimskom Kampu de Fiori 1600. godine. Nakon njegove smrti, stekao je značajnu slavu, posebno su ga proslavili komentatori iz 19. i početka 20. veka koji su ga smatrali mučenikom za nauku, iako se većina istoričara slaže da njegovo suđenje zbog jeresa nije odgovor na njegove kosmološke poglede, već odgovor na njegova verska i zagrobna gledišta.[4][5][6][7][8] Međutim, neki istoričari[9] tvrde da su glavni razlog Brunove smrti zaista bili njegovi kosmološki pogledi. Brunov slučaj se i dalje smatra orijentirom u istoriji slobodnog mišljenja i naukama u nastajanju.[10][11]

Osim kosmologije, Bruno je opširno pisao i o umetnosti pamćenja, labavo organizovanoj grupi mnemoničkih tehnika i principa. Istoričar Franses Jejts tvrdi da je Bruno bio pod velikim uticajem islamske astrologije (posebno filozofije Averoesa[12]), neoplatonizma, renesansnog hermetizma i legendi sličnih Postanku koje okružuju egipatskog boga Teuta.[13] Druge Brunove studije fokusirale su se na njegov kvalitativni pristup matematici i njegovu primenu prostornih koncepata geometrije na jezik.[14]

List `Avazi di Roma` pisao je o pogubljenju Bruna: `Dominikanac iz Nole koji izaziva gnušanje, živ je spaljen na Kampo de Fjori. Bio je nepopravljiv jeretik koji je širio dogmu protiv naše vere, a naročito protiv Bogorodice i drugih Svetaca. Taj bednik je toliko bio uporan u svojoj veri da je bio spreman da za nju umre. Rekao je da rado umire kao mučenik, jer će njegova duša kroz plamen da ode u Raj.`

Najpotpunija knjiga na srpskom jeziku o životu, delu i stradanju Đordana Bruna sa hronologijom i bibliografijom je: Aleksandra Mančić: Đordano Bruno i komunikacija. Prevođenje ideja, Službeni glasnik. Beograd: 2015. ISBN 978-86-519-1941-4., knjiga je dobila nagradu Nikola Milošević za 2015. godinu, za najbolju knjigu u oblasti filozofije, esejistike i teorije književnosti i umetnosti.