ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Godina izdanja: Ms
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Zbog loseg polozaja na polici malo se ukezecila, nista strasno. Sve ostalo uredno!

Vidosava Nikolić - Stojančević - Radjevina i Jadar u neobjavljenim rukopisima cvijicevih saradnika

Vidosava Nikolić Stojančević (Aranđelovac, 6. jul 1924 — Beograd, 18. jul 1998) bila je srpska etnološkinja. Doktorirala je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, na grupi za etnologiju i postala prva žena doktor etnologije u Srbiji.

Biografija
Vidosava je rođena u Aranđelovcu 6. jula 1924. godine. Nekoliko razreda osnovne škole završila je u Bosni i Hercegovini. Osnovno obrazovanje dobila je u Jajcu i Dobrljinu, a zatim i u drugim mestima u zavisnosti od službovanja svojih roditelja. Na kraju gimnazije je maturirala u Beogradu, u Drugoj ženskoj gimnaziji. Upisala se na Filozofski fakultet, na grupu za etnologiju, a kao odličan student i državni stipendista rano je bila upućena na terenski rad. Pošto na grupi za etnologiju nije bilo puno studenata, i više puta godišnje je išla na teren ili ekskurzije. Bila je zainteresovana za okolinu Dečana, Sredačku i Sirinićku župu.[1] Nakon učešća u ekipnom istraživanju područja Trnova i Tuzle u organizaciji Naučnog društva Bosne i Hercegovine razvila je afinitete ka istraživanju različitih istorijskih činjenica. Diplomirala je 1950. godine i započela karijeru u Etnografskom institutu SANU. Maja meseca 1964. godine odbranila je doktorsku disertaciju Vranjsko Pomoravlje - etnološka ispitivanja i tako postala prva žena doktor etnologije u Srbiji.[2] Radila je od 1950. do 1989. godine u zvanjima od asistenta do naučnog savjetnika u Etnološkom institutu nakon čega se penzionisala.

Karijera
Svojim radom ostavila je trag u srpskoj istorijskoj nauci i demografiji. U svojim istraživanjima pratila je razvoj socijalnih i kulturnih ustanova kroz prošle i sadašnje vekove, ispitivanja razvoja i migracija stanovništva, određenih sredina, evoluciju gradova.

Objavila je šest knjiga i 140 kraćih radova, a veliki broj tih radova odnosi se na teme i motive koji nisu čisto etnološki. Mnogi njeni radovi zasnovani su na pretraživanju po arhivskoj građi.[1]

U mnogotomnoj knjizi Istorija Beograda predstavila je svoja istraživanja etničkog sastava stanovništva u periodu 1815—1830, kao i etničke odnose od 1830. do 1867. godine. Slična izdanja objavila je za sredine poput Niša, Vranja i Valjeva, te većini gradova Istočne Srbije i dijela Kosova. Godine 1964. objavila je rad doktorske disertacije - Vraljsko Pomoravlje - etnološka istraživanja.

Na naučnom skupu u Sarajevu 1978. predstavila je rad o istraživanju posledica ustanka i okupacije 1875—1878. i izbeglicama sa područja Bosne i Hercegovine u to vreme. Svi njeni radovi vezani za istoriju Bosne i Hercegovine odnose se na razvoj stanovništva, urbanih naselja i zdravstvene prilike.

Njeni brojni radovi o migraciji stanovništva prije i poslije Berlinskog kongresa spadaju u literaturu bez koje je nemoguće rekonstruisati iseljavanje muslimanskog stanovništva iz Užica nakon 1867, kao i porast izbjegličkih kolonija u vrijeme ustanka 1875—1878.

U istraživačkom radu Vidosave Nikolić Stojančević našla se i istorija medicine u Srbiji. Veliki dio svojih kraćih radova iz ove oblasti objavila je u časopisu Acta historica medicinaw, pharmaciae, veterinae[3], koji je izdavalo „Naučno društvo za istoriju zdravstvene kulture Jugoslavije” od 1961. do 1990. U Etnografskom institutu SANU radila je od 1950. do 1989. godine u zvanjima od asistenta do naučnog savjetnika nakon čega je okončala svoj radni vek.

Njen suprug bio je akademik Vladimir Stojančević.