Oblast: Ostalo
ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 383
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Korice labavije, drze se na mrezicama, ostalo sve uredno!

Vasilije Vasa S. Pelagić (Gornji Žabar, 1833 — Požarevac, 1899) bio je predstavnik utopijskog socijalizma kod Srba u drugoj polovini 19. veka,[1] prosvetni radnik i narodni lekar.


Rođen je 1833. godine u bosanskom mestu Žabaru, kod Brčkog, kao Vasilije Stefanović (po ocu Stefanu) Pelagić. Krenuo je navodno u mesnu osnovnu školu 1852. godine, a nakon završetka pešice stigao u Beograd, gde je pohađao dve godine nižu gimnaziju.[2] Đak Bogoslovije u Beogradu postao je 1857. godine. Usledio je povratak u zavičaj, kada je 1860. godine kao svršeni bogoslov postao učitelj srpske osnovne škole u Brčkom, gde je osnovao srpsku čitaonicu, jednu od prvih u Bosni. Odatle preko Beograda je krenuo u Rusiju. Na Moskovskom univerzitetu je slušao predavanja iz političke medicine i istorije medicine. Pre povratka u Banja Luku, proputovao je srpske krajeve da bi sagledao stanje narodno.

Posle dve godine boravka u Rusiji, vratio se u Banjaluku i postao je 1866. godine upravnik tada osnovane Srpsko pravoslavne bogoslovije, koja je bila i prva srednja škola u Bosni.[3] Za školske potrebe i radi širenja prosvete u narodu štampao je 1867. godine u Beogradu „Rukovođu za srpsko-bosanske, hercegovačke, starosrbijanske i makedonske učitelje“. Primio je čin arhimandrita da bi zaštitio Bogosloviju u Banjoj Luci od reakcionarnih elemenata sve tri vere, kojima se nije dopadao njegov slobodouman školski program. Bio je 1867. godine `Vasilije S. Pelagić` profesor i upravitelj banjalučke bogoslovije prenumerant Vukove knjige i darodavac 10 primeraka iste, sirotim bogoslovcima.[4] Činio je ono što je propovedao i sledeće 1868. godine.

Februara 1869. godine biva uhapšen pa prognan u Malu Aziju (tačnije u Kjutjaju), pod optužbom da kritikuje turski režim u Bosni. Iz progonstva se spasao 1871. godine uz pomoć Rusije i preko Carigrada je došao u Srbiju. Učestvuje u radu Ujedinjene omladine srpske i predsedava njenoj skupštini u Vršcu. Odatle odlazi na Cetinje i učestvuje u pokretu Družine za oslobođenje srpstva. Dolazi u sukob sa knjazom Nikolom i 1872. godine odlazi u Novi Sad. Godine 1873. boravi u Gracu, Pragu, Trstu i Cirihu; tada se odriče verske službe. U Pragu je 1872. godine `preradio` i objavio delo `Borbu američkog naroda za slobodu i nezavisnost`.[5]

Učestvuje u Srpskom ustanku u Hercegovini i Bosni, koji je izbio 1875. godine, i piše Program ustaških prava i druge memorandume za srpske ustanike. Aktivan je 1878. godine radeći na organizovanju otpora protiv najavljene okupacije Bosne i Hercegovine, od strane Austrougarske.[6] Tokom osamdesetih godina je boravio u Srbiji, ali zbog širenja socijalističkih ideja biva proteran nekoliko puta u Rumuniju i Bugarsku.[7] Zbog brošure `Novi grobari Srbije` bio je opet proteran.[8] Bio je međutim u narodu omiljen i žaljen zbog stradanja. Ostalo je zabeleženo da su `Građani varoši Požege` (i drugih, poput Užica) januara 1891. godine zvanično od srpske Narodne skupštine Godine tražili da se Pelagić vrati u Srbiju `iz progonstva`.[9] Bio je i kandidat za narodnog poslanika u Čačku, ali nije imao uspeha u tom poduhvatu.[10]

Vaso 1888. godine sarađuje u socijalističkom listu Srpski zanatlija. Učestvuje na skupštini Zanatlijskog udruženja u Vranju 1892. godine i nastoji da se osnuje Socijalistička partija Srbije. Izdaje niz brošura i knjiga o socijalizmu i sarađuje u listovima Zanatlijski savez i Socijal-demokrat kojima je bio i jedan od osnivača. Članke objavljuje i u bugarskoj socijalističkoj štampi, a radovi se prevode i na bugarski.

Vaso se sam `raščinio` kaluđerskog čina i napustio jerarhiju 1873. godine.[11] Učinio je to javno i prvokativno. Zbog toga a i kasnijih istupa, o njemu je loše pisala crkvena štampa, ružeći ga zbog `bezbožničkog` delovanja i pisanja. Kada je umro u zatvoru, karlovački `Srpski Sion` kaže za njega `socijalistu`: `da je manje pisao, manje bi zla počinio`.[12]

Zbog svog slobodnog stava bio je trn u oku režimu u Srbiji. Javno je raščinjen, zatvaran u ludnicu i posle osuđivan na zatvor. Preminuo je u požarevačkom kaznenom zatvoru Zabela 25. januara 1899. godine.[13] Tajno je sahranjen noću na zatvorskom groblju. Kasnije je ponovo sahranjen na Starom groblju u Požarevcu.

Svojim idejama koje je objavio u svojim knjigama, brošurama i novinskim člancima, je puno uticao na radničke i seljačke mase na prostorima Srbije, Hrvatske, BiH, Crne Gore i Bugarske. Postojali su mnogobrojni `Odbori Pelagićevaca`, koje su osnivali njegovi sledbenici po mnogim mestima, krajem 19. veka. U Banjaluci je između dva svetska rada delovalo `Radničko-prosvetno društvo Pelagić`.[14]

Po njemu su nazvane OŠ „Vasa Pelagić” Beograd i OŠ „Vasa Pelagić” Leskovac, kao i SSŠ „Vasa Pelagić”, Kovin.

Dela i radovi
Sem dela

Istorija bosansko-ercegovačke bune u svezi sa srpsko- i rusko-turskim ratom (študija za narod i državnike), V. Hornjanski, Budimpešta, 1879.
Knjiga za narod ili Stvarni narodni učitelj, Novi Sad, 1879.
napisao je dela iz domena socijalizma:

Spas Srbije i srpstva,
Narodni dobronoša ili Blagodatnik, Štamparija Narodne Radikalne Stranke, Beograd, 1889.
Odgovor na četiri društvena pitanja - Šta je socijalizam? Šta oće socijaliste? Koje nauke i kakve nužde gone ljude u u socijalizam? Ima li u Srbiji mesta socijalizmu?, Smiljevo, Beograd, 1892.
Socijalizam ili Osnovni preporođaj društva, Štamparija M. Jovanovića, Beograd, 1894.
Nauka i radni narod ili Šta veli nauka u korist radnog naroda, Štamparija Savića i Kompanije, Beograd, 1895.
Zalagao se za reformu školstva i te ideje je izlagao u delima:

Rukovođa za srpsko-bosanske, hercegovačke, starosrbijanske i makedonske učitelje,
Preobražaj škole i nastave (suvremena potreba), Štamparija Narodne Radikalne Stranke, Beograd, 1889.
Nova nauka o javnoj nastavi ili Omladinski i narodni dobrotvor - študija za nastavnike i državnike, za narod i omladinu, “Smiljevo” Štamparija P.Todorovića, Beograd, 1891.
Anitireligiozne teze je izložio u delima:

Koliko nas košta Bog i gospodar?
Umovanje čistoga razuma ili šta veli arhimandrit, profesor i direktor jedne bogoslovije - o religiji i njenim dogmama, Štamparija Viktora Hornjanskoga, Budimpešta, 1880.
Poslanica Bogu ili Predlog pobožnim narodima, Štamparija M. Jovanovića, Beograd, 1891.