Sveti Jovan Šangajski i Sanfrancisanski čudotvoracŽitija svetih za mladeAutor Grupa autoraŽanr Kultura, religijaIzdavač ZnamenjeBr. strana 24Povez broširanSveti Jovan Šangajski i Sanfranciskanski rođen je 1896. godine u Rusiji, kao Mihailo Maksimović. Ime je dobio po Sv. Arhistratigu Mihailu, kojeg je njegova porodica proslavljala kao svog zaštitnika. Naime, sa očeve strane, Sv. Jovan Šangajski bio je srpskog plemićkog porekla, pa je i zadržano i porodično proslavljanje Sv. Arhangela Mihaila. Predak mu je bio i veliki svetitelj, Sv. Jovan Tobolski. Kao carski oficir, mladi Mihailo Maksimović je ranjen tokom borbe u desnu nogu, zbog čega je doživotno hramao. Nakon završenog Pravnog fakulteta, zbog građanskog rata u Rusiji dolazi u Srbiju, zemlju svog porekla, gde završava i Teološki fakultet u Beogradu. Zarađuje za život prodajući novine ispred Saborne crkve u Beogradu, gde postaje omiljen među parohijanima. Docnije, postaje i sveštenoslužitelj ovog svetog hrama, posvećenog Sv. Arhangelu Mihailu. U Miljkovom manastiru u Srbiji prima monaški postrig, dobivši ime Jovan, po svom pretku-svetitelju. Po odluci Svetog Arhijerejskog Sinoda SPC, postaje profesor na Bitoljskoj bogosloviji, gde ostvaruje trajno prijateljstvo sa vladikom Nikolajem Velimirovićem i avvom Justinom Popovićem. Vladika Nikolaj govorio je za njega da je anđeo Božiji u ljudskom obličju i živi svetitelj, upućujući đake da bespogovorno slušaju o. Jovana. Sveti Jovan (Šangajski) noću nikada nije spavao, već je obilazio đake dok spavaju, pokrivao ih i molio se nad njima. Od dana monašenja pa sve do kraja života, nikada više nije spavao u krevetu. Noći je provodio na kolenima, u molitvi pred ikonom Bogorodice i Spasitelja. Jeo je jednom dnevno, u ponoć, a spavao tek sat ili dva na kolenima, i dalje u molitvi, uzevši na sebe jedan od najtežih podviga pobeđivanja svoje prirode. Upoznavši molitveno zastupništvo Svetog Nauma Ohridskog, kome su uznošene molitve za duševne bolesnike i bolesne uopšte, uvek je sa sobom nosio ikonu ovog svetitelja i njome isceljivao, kako na Ohridu tako i do kraja života, ma gde se nalazio. Na Zapadu je obilazio duševne bolnice i noću tajno isceljivao bolesnike kraj ove ikone. Arhive šangajskih bolnica beleže brojne slučajeve čudesnih isceljenja njegovim molitvama. Kada je hirotonisan za episkopa, dobio je premeštaj za Šangaj, u Kinu. Tamo utemeljuje Kinesku pravoslavnu crkvu. Osniva čuveno sirotište Svetog Tihona Zadonskog i udomljuje oko 4000 dece. Uspostavlja bliske veze sa pravoslavnim crkvama Srbije, Ukrajine i Grčke. Zahvaljujući njegovom misionarskom radu i ljubavi, stotine hiljada Kineza prelazi u Pravoslavlje. Kada je dobio premeštaj u San Francisko, svi štićenici ovog doma pošli su za njim u Ameriku. Obilazi brojne zapadnoevropske gradove i oživljava spomen na zapadne svetitelje. Kažu da ne postoji neko ko je tako dobro poznavao – imenom i žitijem – sve zapadne svetitelje, naročito pomesne, čije je ime počelo da biva predato zaboravu, sve dok on nije oživeo ponovo spomen na njih. Učio je da svaka zemlja mora poštovati svoje pomesne svetitelje, koliko i ostale velike pravoslavne svete. Imao je dar natprirodnog pamćenja. Svetu Liturgiju je služio na ruskom, srpskom, grčkom, engleskom, holandskom, francuskom i kineskom, stojeći bos u oltaru, smatrajući se nedostojnim da gazi obuven pred Svetim Prestolom, zbog čega je u Francuskoj nazvan i Sv. Jovan Bosi. 11/3