Godina izdanja: 2011
ISBN: 978-86-83643-87-5
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Autor - osoba Mihalkov, Nikita Sergeevič, 1945-
Naslov Pravo i pravda : manifest prosvećenog konzervativizma / Nikita Mihalkov ; [prevod sa ruskog Jevgenija Ješkina-Kovačević]
Vrsta građe knjiga
Jezik srpski
Godina 2010
Izdanje 1. izd.
Izdavanje i proizvodnja Beograd : MIR Publishing : Hrišćanska misao, 2011 (Beograd : Big štampa)
Fizički opis 62 str. ; 21 cm
Drugi autori - osoba Ješkina-Kovačević, Jevgenija
Dimović, Feđa
(HM; broš.)
Napomene Tiraž 500
Str. 5: Predgovor srpskom izdanju \ Feđa Dimović
Predmetne odrednice Konzervativizam – Rusija
Politički sistem – Rusija
Rusija – Državno uređenje – 21v

Stanje: posveta na predlistu, inače odlično očuvano.


„Patriotizam nije kada vičeš ura, nego kad zasadiš jabuku pred kućom, popraviš ogradu ili pomaziš psa“. Ova rečenica slavnog ruskog filmskog autora i glumca Nikite Mihalkova na najbolji način opisuje njegov odnos prema svetu u kome živi i radi već decenijama.
Njegovim delom koje je pred nama – Pravo i pravda – manifest prosvećenog konzervativizma, on je pokazao da njegovo interesovanje za društveno-politička zbivanja u Rusiji prevazilazi dnevno političarenje i sitne, kratkoročne ciljeve. Mihalkov je ovim delom pokazao da itekako razume istorijsku i duhovnu vertikalu ruskog naroda i ruskog čoveka, ali i da ima istančan osećaj za aktuelni politički momenat i projekciju ruske budućnosti. Njegovo razumevanje slobode kao „slobode u okvirima prava i pravde“ prevazilazi krajnje individualističko neoliberalno poimanje čoveka i sveta koji ga okružuje.
Za njega konzervativizam nije negativna, hermetički zatvorena i isključujuća misao, već stalna i tiha evolucija na čvrsto sazidanim temeljima. Evolucija, dakle, a ne revolucija! Mihalkov ne spada u one mislioce koji izlaz vide u šumpeterovskoj „kreativnoj destrukciji“, već u one koji prihvataju Berkovu opasku „da se država menja da bi se očuvala“, te da su istorija, tradicija i iskustvo temelji sigurnog koračanja u svetliju budućnost.
Mihalkov je na tragu razmišljanja ruskog predsednika Vladimira Putina o liberalizmu kao zastarelom i prevaziđenom. Za razliku od liberalizma koji želi sve da svede na profit, Mihalkov novac, odnosno ekonomiju vidi kao sredstvo, a ne kao cilj. Prosvećenom konzervativizmu su najviša vrednost duhovni ideali zajednice, a ne gramzivost i sebičnost pojedinca.
Posebno je privlačno autorovo viđenje Rusije kao države sa globalnom misijom. On rusku kulturu vidi kao veliko dostignuće za celokupno čovečanstvo, kome treba pružiti priliku da je spozna i konzumira. Manevarski prostor ruske države Mihalkov smešta u evroazijske koordinate, dajući ruskom čoveku (večno zagledanom u sebe) kosmopolitsku misiju.

Nikita Mihalkov (1945-)
Mihalkov je karijeru počeo kao glumac u dečjem studiju Moskovskog umetničkog teatra, a kasnije u Šukinovoj školi Vahtangovog pozorišta. Kao student, pojavio se u filmu Đorđa Danelija „Koračam po Moskvi“ 1964. godine i u filmu njegovog brata Andreja Končalovskog “Dvorsko gnezdo“, 1969. godine.
Uz nastavak glumačke karijere, upisao se u Svesovjetski državni institut kinematografije (danas: Gerasimov institut kinematografije), gde je studirao režiju kod Mihaila Roma, koji je bio profesor i njegovom bratu i Andreju Tarkovskom.
Svoj prvi kratki film „A ja putujem kući“ režirao je 1968. godine, a svoj diplomski film „Miran dan na kraju rata“ 1970. godine.
Kao glumac igrao je u više od 20 filmova, uključujući i film svog brata „Ujka Vanja“ 1972. godine, a potom se pojavljuje kao koscenarista, režiser i glumac u svom prvom većem ostvarenju „Svoj među tuđima, tuđ’ među svojima“ (1974.).
Međunarodnu slavu Mihalkov stiče 1976. godine svojim filmom „Rob ljubavi“ 1976. godine.
Mihalkovljev sledeći film „Nedovršenikomad za mehanički pianino“ iz 1977. godine je njegova adaptacija Čehovljevog ranog dela „Platonov“, sa kojim je osvojio prvu nagradu na filmskom festivalu u San Sebastijanu. Godine 1978. režira film „Pet večeri“, potom film „Oblomov“, zatim film „Rodbina“ 1981.,a film „Bez svedoka“ snimio je 1983. godine.
Kombinujući nekoliko kratkih Čehovljevih priča, 1987. godine režira film „Crne oči“ u kome glumi Marčelo Mastrojani – koji dobija nagradu za najboljeg glumca na Kanskom filmskom festivalu.
Mihalkovljev sledeći film „Urga“ (1992.) osvaja Zlatnog lava na filmskom festivalu u Veneciji. Filmom „Ana: od 6 do 18“ 1993. godine dokumentuje odrastanje njegove ćerke Ane od detinjstva do zrelosti.
Svoj najpoznatiji film „Varljivo sunce“ snimio je 1994. godine, kada je dobio glavnu nagradu na Kanskom festivalu i Oskara za najbolji strani film.
Godine 1998. Mihalkov snima svoj epski poduhvat, film „Sibirski berberin“ koji je iste godine otvorio Kanski filmski festival. Ovaj film osvojio je Rusku državnu nagradu.
Godine 2007. režira film „12“ za koji 2008. godine dobija nagradu publike na festivalu u Karlovim Varima.
Nastavak filma „Varljivo sunce“ „Egzodus: Varljivo sunce 2“ režirao je 2010. godine.
U Beogradu 2014. godine bila je svetska premijera njegovog filma „Sunčanica“.

MG115 (N)