ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 295
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!


Tanasije Tasa Mladenović (Saraorci, kod Smedereva, 15. april 1913 — Beograd, 12. januar 2003), srpski pesnik, esejista i prevodilac i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.[1]

Biografija
Rođen je u 15. aprila 1913. godine u selu Saraorci, kod Smedereva. U Smederevskoj gimnaziji je pokrenuo časopis „Književni krug“ 1932—1933. godine.[2] Završio je Pravni fakultet u Beogradu, 1937. godine i potom bio advokatski pripravnik.

Još kao student, priključio se revolucionarnom studentskom pokretu na Beogradskom univerzitetu i tada ilegalnoj Komunističkoj partiji Jugoslavije (KPJ), zbog čega je od od Državnog suda za zaštitu države bio osuđen na četiri meseca zatvora. Učestvovao je u Narodnooslobodilačkoj borbi od 1941. godine.[2] U toku rata nalazio se na dužnostima političkog komesara Drugog šumadijskog partizanskog odreda, rukovodioca Politodela Druge dalmatinske udarne brigade, šefa Propagandnog odseka Glavnog štaba NOV i PO Srbije, člana Agitpropa Oblasnog komiteta KPJ za Sandžak, član Propagandnog odeljenja AVNOJ-a i dr. U periodu od 1944. do 1947. godine bio je urednik dnevnika „Glas“.[2]

Posle oslobođenja zemlje, pisao je za nedeljni časopis „Duga“ i „Književne novine“. Kasnije je bio direktor „Književnih novina“, predsednik Pozorišnog saveta Beogradskog dramskog pozorišta, predsednik Komiteta za kinematografiju Vlade NR Srbije (1947—1951), sekretar Odbora za prosvetu Savezne skupštine (1954—1964), član Izvršnog odbora Zajednice evropskih pisaca (1958—1968), član Evropskog društva za kulturu (1970) i dr.[2] Bio je i član Uprave Udruženja književnika Srbije.

Više puta je bio biran za poslanika Skupštine SFRJ i Skupštine SR Srbije, a bio je i član Glavnog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Srbije i član Glavnog odbora Saveza udruženja boraca NOR-a Srbije.[2]

Objavio je preko četrnaest knjiga poezije: „Pesme borbe i obnove“ (1945), „Poema za nas“ (1947), „Pesme“ (1948), „Kamen i akordi“ (1955), „Pod pepelom zvezda“ (1958), „Mrtvo vreme“ (1972), „Psalmi po sinu“ (1964), „33 soneta“ (1981), „Sam“ (1983), „Pomešane karte“ (1985), „Rt Dobre nade“ (1988), „Kuća na drumu“ (2000) i dr.[3] Godine 1993. objavio je memoarsku prozu „Usputne skice za portrete: Crnjancki, Andrić, Miljković, dr Rašković“, u kojoj je pisao o Milošu Crnjanskom, Ivi Andriću, Branku Miljkoviću i dr Jovanu Raškoviću.[3]

Poslednja njegova zbirka objavljena je 2000. godine pod simboličnim naslovom „Kuća na drumu“ u kojoj je tematizovao osećanja nakon NATO bombardovanja SRJ. Bio je jedan od bliskih prijatelja Dobrice Ćosića, sa kojim je zajedno 1968. godine pao u političku nemilost. Nije se libio da javno kritikuje loše pojave u tadašnjem socijalističkom društvu, a u toku studentskih demonstracija, juna 1968. godine, dao je šansu studentima da javno iskažu svoje stavove u „Književnim novinama“. Smatra se da je on jedan od zaslužnih za povratak književnika Miloša Crnjanskog u Jugoslaviju, 1965. godine.

Preminuo je 12. januara 2003. godine u Beogradu.[2]

Dobitnik je brojnih nagrada - Nagrada Ministarstva prosvete NR Srbije (1949), Sedmojulske nagrade (1959), nagrade BIGZ-a, Disove nagrade (1991), nagrade „Odzivi Filipu Višnjiću“ (1996), nagrade „Desanka Maksimović“ (1997), nagrada „Zlatni ključ Smedereva“ (1997), nagrade „Zaplanjski Orfej“ (2000) i dr.[2]

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su - Orden Republike sa zlatnim vencem, Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, dva Ordena bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden rada sa crvenom zastavom i Orden za hrabrost. Dodeljen mu je i Orden Vuka Karadžića.[4]

Čitava njegova prodica aktivno je učestvovala u Narodnooslobodilačkoj borbi. Njegovi roditelji Milan i Jelena, kao i njegova dva brata i sestra. U toku rata 1942. godine poginula su mu dva brata - Svetomir Sveta i Andrej Andra, a iste godine streljan mu je u logoru na Banjici otac Milan. Takođe, u toku rata 1943. godine u Prijepoljskoj bici poginula je i njegova prva supruga Radojka Rada Đurić-Mladenović. Njegov brat Svetomir Mladenović Sveta proglašen je 9. oktobra 1953. godine za narodnog heroja, a njihova porodična kuća u Saraorcima je proglašena za spomenik kulture od velikog značaja.