ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 292
Jezik: Španski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Jezik: Spanski

El Señor Presidente (gospodin predsjednik) je roman iz 1946. koji je na španjolskom napisao nobelovac gvatemalski pisac i diplomat Miguel Ángel Asturias (1899.–1974.). Značajan tekst u latinoameričkoj književnosti, El Señor Presidente istražuje prirodu političke diktature i njezine učinke na društvo. Asturias rano koristi književnu tehniku ​​danas poznatu kao magični realizam. Jedno od najistaknutijih djela žanra diktatorskog romana, El Señor Presidente, razvio se iz ranije pripovijetke iz Asturije, napisane u znak protesta protiv društvene nepravde nakon razornog potresa u autorovom rodnom gradu.

Iako El Señor Presidente ne identificira eksplicitno svoje mjesto djelovanja kao Gvatemalu ranog dvadesetog stoljeća, naslovni lik romana inspiriran je predsjedništvom Manuela Estrade Cabrere 1898-1920. Asturias je počeo pisati roman 1920-ih i završio ga 1933., ali stroga cenzurna politika gvatemalskih diktatorskih vlada odgodila je njegovo objavljivanje za trinaest godina.

Lik predsjednika rijetko se pojavljuje u priči, ali Asturias stvara niz drugih likova kako bi pokazao užasne posljedice života pod diktaturom. Njegova upotreba slika iz snova, onomatopeje, usporedbe i ponavljanja pojedinih fraza, u kombinaciji s diskontinuiranom strukturom, koja se sastoji od naglih promjena stila i gledišta, izvire iz nadrealističkih i ultraističkih utjecaja. Stil El Señor Presidentea utjecao je na generaciju latinoameričkih autora. Teme Asturiasovog romana, kao što su nemogućnost da se stvarnost razlikuje od snova, moć pisane riječi u rukama vlasti i otuđenost koju stvara tiranija, usredotočuju se na iskustvo života pod diktaturom.

Nakon konačnog objavljivanja u Meksiku 1946., El Señor Presidente je brzo naišao na pohvale kritike. Godine 1967. Asturias je dobio Nobelovu nagradu za književnost za cijeli svoj opus. Ovo međunarodno priznanje slavilo se u cijeloj Latinskoj Americi, gdje se na njega gledalo kao na priznanje književnosti regije u cjelini. Od tada je El Señor Presidente adaptiran za ekran i kazalište.

Migel Anhel Asturijas (šp. Miguel Angel Asturias; Gvatemala, 10. oktobar 1899 — Madrid, 9. jun 1974), bio je gvatemalski književnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1967. godine.[1]

Romanopisac i pripovedač magičnog realizma, bio je pod uticajem nadrealizma. Međutim, ubrzo pokazuje veliko interesovanje za indijansku mitologiju, sopstvenu domovinu, život seljaka pod kolonijalnim jarmom, što se može videti još u samim naslovima njegovih dela.


Biografija
Rođen je u doba diktature Estrade Kabrere (šp. Estrada Cabrera), u čije vreme u Gvatemalu dolazi kompanija Junajted frut kompani (engl. United Fruit Company). Bio je svedok progona, čak i u sopstvenoj porodici, što je ostavilo dubok i neizbrisiv trag koji se ogleda od samog početka njegove književne karijere u averziji prema apsolutnoj moći.

Studirao je na Sorboni, u Parizu, stare religije američkog kontinenta. Pod uticajem tih studija, kao i sopstvenih istraživanja Popol Vuha (šp. Popol Vuh), svete knjiga Maja Kiče, 1930. godine napisao je Gvatemalske legende (šp. Leyendas de Guatemala), delo koje rekonstruiše život i kulturu Maja.

U toku svog prvog boravka u Parizu, počinje da piše roman Gospodin predsednik (engl. El señor presidente) na osnovu jedne kratke priče pod naslovom „Politički prosjaci“ (šp. Los mendigos políticos) koju nikad nije objavio i koja je bila direktna aluzija na to doba diktature.

Kada se vratio u Gvatemalu, druga diktatura, diktatura Horhea Ubika (šp. Jorge Ubico) utiče na Asturijasovo književno delo koje je jedno vreme isključivo lirske prirode. Iz tog perioda su „Emulo Lipolidon“ šp. Emulo Lipolidón; 1935), „Soneti“ (šp. Sonetos; 1937), i drugi.

Odlazi u Meksiko, gde konačno 1946. godine objavljuje roman „Gospodin predsednik“, oštar napad na sve vrste američkih „kaudiljizama“.

Odlazi u Buenos Ajres gde započinje diplomatsku karijeru. Godine 1951. objavljuje Jak vetar (šp. Viento fuerte), prvi roman u „Trilogiji banana“ (šp. trilogía bananera), romanima u kojima obrađuje bespoštednu eksploataciju Indijanaca i gvatemalskih prirodnih bogatstava kompanije Junajtid Fruts. Sledeće godine objavljuje roman Ljudi od kukuruza (šp. Hombres de maíz) (1952). Drugi deo trilogije, Zeleni papa, objavljen je 1954. godine. Godine 1960. objavljuje i treći deo ove trilogije, „Oči pokojnika“ (šp. Los ojos de los enterrados).

Dolaskom na vlast pukovnika Hakoba Arbensa dolazi do političke promene u Gvatemali. Pukovnik nacionalizuje zemlju koja je pripadala severnoameričkoj kompaniji Junajtid Fruts. Međutim, Arbens će ubrzo biti zbačen s vlasti o čemu će Asturijas pisati u „Vikendu u Gvatemali“ (šp. Week-end en Guatemala; 1956).

Slede godine izgnanstva od kojih neke provodi u Buenos Ajresu radeći kao novinar. Posle rehabilitacije 1960. godine, radio je u različitim zemljama kao ambasador.