ISBN: Ostalo
Godina izdanja: K106
Jezik: Srpski
Autor: Strani

U dobrom stanju! Spoljasnjost kao na fotografijama, unutrasnjost u dobrom i urednom stanju!

Redje u ponudi!

To je bilo otkrivanje Zapada da je Jali, krunski princ Karastre, pobegao od oca.
Vođen od strane Renaud d`Ecouen-a koji služi kao vozač i komornik, on će istražiti nizine Marseja i Londona, male kanjone Okforda, plesnu dvoranu hotela Claridge i noći Pariza Ali otkriće ovog briljantnog i okrutnog svijeta je, za kneza Jalija, samo instrument još jednog vitalnijeg otkrivenja, onoga o samom sebi.
Sa živim Budom, blještavom hronikom Zapada kakva se nudi azijskom izgledu, Pol Morand je nastavio da prati perzijska pisma Moneskuieua, suvremeni apartman, potaknut napornim ritmom dvadesetih godina.



Paul Morand (13. mart 1888. - 24. jul 1976.) bio je francuski pisac čije su kratke priče i novele pohvaljene zbog njihovog stila, duhovitosti i opisne moći. Njegov najproduktivniji književni period bio je međuratni period 1920-ih i 1930-ih. Mnogo su se divili gornjim slojevima društva i umetničkoj avangardi koja ga je učinila kultnim favoritom. On je kategorisan kao rani modernist i imagist.

Morand je diplomirao na Pariškom institutu za političke studije, pripremajući ga za diplomatsku karijeru, a takođe je pohađao i Okford Universiti.

Član gornje klase i oženjen bogatstvom, držao je razne diplomatske dužnosti i mnogo putovao. On je bio tipičan za one iz njegove društvene grupe koji su uživali u životima privilegija i prava, držeći se neizbježnosti i poželjnosti klasne distinkcije.

Morand je prihvatio refleksivno pridržavanje rasnih, etničkih i antisemitskih ideologija. Njegovi intelektualni uticaji su pisanje Friedricha Nietzschea, Osvalda Spenglera i autora rasprave o superiornosti bijele rase, Joseph Arthur de Gobineau. Tokom Drugog svetskog rata, on je obećao vernost francuskom režimu Višija i postao funkcioner vlade i nacistički saradnik. Radio je kao Vichijev ambasador u Rumuniji i Švajcarskoj tokom Drugog svetskog rata.

Bio je pokrovitelj i inspirativna figura za književni pokret Hussards, koji se suprotstavljao egzistencijalizmu.

Morand je podneo četiri ponude za prijem u prestižni Academie francaise i konačno je prihvaćen 1968. godine, zbog protesta Charlesa de Gaullea.

Izvorni materijal pokazuje da je Morand rođen u Rusiji za francuske roditelje koji su se kasnije preselili u Pariz. Morandov otac, Eugene Morand bio je dramski pisac i slikar. Stariji Morand bio je kustos u Louvreu i bio je direktor Ecole des Arts Decoratifs. Dom Morand je bio mesto okupljanja društvene elite i onih koji se ističu u umetnosti i književnosti. Jules Massenet, kompozitor popularnih opera tog doba, vajar Auguste Rodin i pisac Oscar Vilde bili su gosti. Kao mlad, Morand je upoznao takve luminente kao glumica Sarah Bernhardt i pesnik Stephane Mallarme. Višeslojni pisac i diplomata Jean Giraudouk bio je njegov učitelj i postao je doživotni prijatelj. Njegov otac se udružio sa onima koji su verovali u nevinost Alfreda Dreifusa, ali je zadržao politiku zabrane Jevreja iz kuće Morand. [1] [2]

Morand, čovek od fin de siecle senzibiliteta, verovao je u kredo `umetnosti radi umetnosti`. Bio je ukorenjen sa dubokim pesimizmom, pod uticajem opreznog saveta njegovog oca da `bude uvek nepovjerljiv`. Bio je intelektualni zagovornik Friedricha Nietzschea, a Osvald Spengler se zalagao za vjerovanje filozofa u dekadenciju i pad civilizacije. Za Moranda, klasne razlike su govorile o prirodnom poretku civilizovanog društva i on je pristao na teorije zasnovane na superiornosti / inferiornosti rase. On je bio pod uticajem pisanja Joseph Arthur de Gobineau, aristokrata, koji je predstavio svoj slučaj za superiornost bijele rase u eseju napisanom 1853, `Esej o nejednakosti ljudskih rasa`. [1] [3]

Morand je poslan na studije na Okford Universiti. Godine 1913. imenovan je za atašea kulture u francuskoj ambasadi u Londonu. Njegov boravak u Engleskoj doveo ga je do upoznavanja s istaknutim članovima britanskog društva i aristokracije. [1] [2]

Morand je često večerao u hotelu `Ritz` u društvu Marsela Prousta i njegove poverljive princeze Helen Soutzo. Princeza, rođena Helene Chrissoveloni, bila je ćerka istaknutog grčkog trgovačkog bankara. U vreme kada je napravila Morandovo poznanstvo, bila je udata za aristokrata grčko-rumunske ekstrakcije, princa Dimitrija Soutza. Morand i princeza Soutzo imali su produženu romantičnu vezu; razvela se od muža 1924. godine i oženila Moranda 1927. [4]

Prvi svetski rat
Morand je kratko radio u vojsci pre izbijanja Prvog svetskog rata, ali je uspeo da izbegne aktivnu službu u neprijateljstvima i bio je dodeljen rezervnom sastavu. Pažljiv, aktivan sportista, nije uspeo da ispita medicinski pregled kao nesposoban za službu. Mnogi su ovaj izuzetak pripisali intervenciji i uticaju njegove ljubavnice, princeze Elene Su (u (rođena Chrissoveloni, 5. februara 1879. u Galajiju - 26. februara 1975. u Parizu), tadašnje supruge rumunskog generala i vojnog atašea Princa Dimitrija Sutua (grčki: Soutzos, rumunski: Sutu ili Sutzu). [5] Njegovo bogatstvo omogućilo je Morandu da putuje i uživa u svojim interesima za brze automobile, fine konje i žene.

Tokom ratnih godina, Morandov život u privilegiji je i dalje bio neprekidan. On je posećivao pozorišta, prisustvovao i davao raskošne zabave i večerao u najboljim restoranima. Godine 1914. do 1918. godine provodile su se naizmenično u Engleskoj, Rimu, Madridu i Parizu. Morand je kultivisao Dada i avangardne umetničke pokrete. Godine 1917. upoznao je Jeana Cocteaua na premijeri Cocteau-ovog baleta `Parade`, čija je muzička partitura komponovao Erik Satie i njegov produkcijski dizajn koji je izveo Pablo Picasso. [1] [2]

On je pisao o svojim političkim simpatijama tokom Prvog svetskog rata u časopisu koji je čuvao za godine 1916-1917, koji se pojavio u tomu koji nije objavljen do 1948. Morand, kao i njegov sunarodnik, francuski političar Joseph Caillauk, bio je posvećen sprovođenju pomirljivog odnosa. sa Nemcima - u suštini pregovaranjem o odvojenom miru. [1]

Intervar period
Njegov posleratni život se nastavio mnogo kao što je imao. Tradicija `subotnjih večera` uspostavljena je sa Cocteauom i njegovim krugom, okupljajući se u novom modnom džez miljeu pariškog kabarea `Le Boeuf sur le Toit`. [1] Morand i koktejk Koko Šanel su putovali u istim društvenim krugovima i on je postao njena prijateljica i poverenica. [6]

Godine 1925. Morand je postavljen u francusku legaciju u Bangkoku, Tajland. On je koristio ovu poruku kao skakačku tačku za veliko putovanje. Dokumentovao je svoje percepcije, filtrirane kroz način razmišljanja privilegovanog Evropljana koji je živio do punog života. On je omalovažavao kulture zemalja kroz koje ga je putovao. Imao je jake teorije o rasi, tvrdeći da svet postaje `faulo polu-kaste`. On je ismijavao demokraciju, zalažući se da je Evropa u njegovim očima postala nemoćna, `egoistična, demokratska, podeljena.`

Morand je kratko proveo u francuskoj kinematografiji. Tokom ovog perioda upoznao je 18-godišnju glumicu Josette Dai (kasnije `Belle` u Cocteau-ovom filmu La Belle et la Bete), koja je postala njegova ljubavnica. [1] Morand je bio angažovan da sarađuje Alekandre Arnouk na scenariju za predloženi projekat, Don Kuichotte, da glumi opernog pevača Feodora Chaliapina. Francusku verziju filma Don Kuichotte pregledao je The Nev Iork Times nakon otvaranja u Nev Iorku. Herbert L. Matthevs, koji je pisao za novine, kritikovao je Morand / Arnouk scenarij, ali ga je nazvao `divnim filmom`, koji se može pripisati talenatima režisera G. V. Pabsta i njegovog glavnog igrača Chaliapina. [7]

Bilo je to vrijeme kada su mnogi bježali iz nacističke Njemačke, a dio onih u umjetnosti, od kojih su mnogi bili Jevreji, tražili su utočište u Francuskoj. Morand je vidio te prognanike kao neželjene islednike. Napisao je prikriven, antisemitski, `ksenofobični glas` pod nazivom `France la Doulce`, prepun starinskih, starinskih vokabulara. On je demonizovao ove emigrante (tj. Jevreje) kao `pirate`, bilo da su naturalizovani ili ne, nazivajući ih `ološom`. [1]

U oktobru 1933. godine napisao je članak za novo sedmično izdanje koje je uredio Henri Masis, koji je imao dugogodišnji savez sa antisemitskim, političkim monarhistima, Akcijom Francaise. Morand je upozorio francusku populaciju na opasnost koja je pred nama:

`U ovom trenutku, svaka zemlja osim naše ubija svoje gamadi ... Ne dozvolite da ostavimo Hitlera da se ponosi time što je jedina osoba koja preuzima moralnu rehabilitaciju Zapada.`
Drugi svetski rat
U avgustu 1939. Morand je poslat u London, raspoređen na odgovorno mjesto u francuskoj ambasadi. Na poziciji da se udruži sa Charlesom de Gaulleom i Slobodnim francuskim snagama, Morand je napustio svoj položaj. Preselio se u Vichi i zakleo se na vichi vladu. Takvo odstupanje bilo je u skladu sa Morandovom ideologijom i njegovim dugogodišnjim divljenjem Philippe Petainu i druženju sa kćerkom Pierrea Lavala, Comtesse de Chambrun. Međutim, postojale su dileme: kao predsjednik odbora za filmsku cenzuru Morand je moralno morao zabraniti film za koji je napisao scenario.

On je podelio svoje vreme između Pariza i Višija, krećući se slobodno između okupiranih i kolaboracionističkih delova Francuske. Godine 1941. okupio se protiv hedonizma Francuza, zagovarajući vrline patriotizma, vitalnosti i [Ničeovog] `osjećaja života` koji su demonstrirali nacisti. Morand i njegova pro-nemačka žena dočekali su u svom pariškom zdanju umetnike koji su odobrili i pohvalili nacistički režim, kao što su Arno Breker, Hitlerov omiljeni vajar i Ernst Junger, čiji su romani slavili rat.

Godine 1943, Višija vlada imenovala je ambasadora Moranda u Rumuniji. Njegov mandat u Bukureštu nije mu donio diplomatsko priznanje. Proveo je svoje vreme koristeći svoj položaj da bi koristio svojim interesima, i pljačkao ambasadu. Tokom vazdušnih napada na Bukurešt 1944, Morand je pobegao. Kasnije je prebačen u Bern, Švajcarska, gde su on i njegova supruga ostali nakon rata. [1]

Posle Drugog svetskog rata
Na kraju rata bio je optužen za saradnju sa neprijateljem, a osim što mu je ukinuta državna penzija, nije pretrpeo dalje kazne. [1]

Sledeće godine proveo je živeći u Švajcarskoj, Tangiers, Hotel de Crillon, i raskošan pariški dom svoje žene. [1]

Kasnijim godinama
Morand je postao inspirativna figura za književnu grupu koja je zastupala njihove poglede u antisistemističkom časopisu Hussards, čiji je osnivač njegov prijatelj Roger Nimier.

Morand je tražio izbore u Academie francaise 1939. i 1941. godine, a oba puta je njegova ponuda odbijena. On je pokušao da postigne ovu prestižnu razliku ponovo 1958. godine. Ovaj treći pokušaj osvetljavao je zapis o njegovim ratnim aktivnostima i izazvao organizovano protivljenje njegovom članstvu. Charles de Gaulle je stavio veto na njegovo priznanje. Morand je u konačnici dobio članstvo 1968. godine, ali mu je odbijen službeni obred koji je tradicionalno pratio ulaganje novih članova - de Gaulle je odbio da ga primi u Elizejskoj palači.

Smatra se da Morand nikada nije preispitao svoj elitistički svjetonazor i političku ideologiju, odlučno zadržavajući svoje razmišljanje do kraja života. U intervjuima je dosledno pokušavao da izbegne bilo kakve reference na Drugi svetski rat. Dalje se pretpostavlja da su on i njegova supruga iskoristili svoj položaj da pokušaju da pomognu jevrejskim prijateljima, ali da je to učinjeno kako bi se dramatizovao uticaj i moć koju su imali u nacističkom režimu, a ne demonstracija njihove humanosti. Nikada nije priznao patnju koju su milioni pretrpeli u totalitarizmu. [1]

nasleđe
Ezra Pound, koji je tada živeo u Parizu, preveo je svoju prvu knjigu kratkih priča, pod nazivom Tendre Stocks, na engleski jezik. Marcel Proust je isporučio predgovor. Objavljivanjem dva dela poezije, Lampes a arc (Arc-Lamps) i Feuilles de temperature, (Temperature Records), on je privukao pažnju i pohvale, što je izazvalo ponovno interesovanje za njegov raniji rad. Njegova produkcija bila je plodna u međuratnom periodu 1920-ih i 1930-ih, i zaostala za vreme Drugog svetskog rata. [2]

Morand je napravio četiri putovanja u Nev Iork Citi između 1925. i 1929. godine.

On je prisustvovao večerima na kojima su se pojavljivali američki kulturni uglednici kao što su Carl Van Vechten, F. Scott Fitzgerald i njegova supruga Zelda, Louise Briant i njen budući muž, diplomata Villiam Bullitt.

Godine 1930. Morand je objavio svoja zapažanja o Manhattan sceni u Nev Iorku. Morand objašnjava da je pisao striktno sa stanovišta stranog posetioca za stranog čitaoca; on `nije slijedio nijedan drugi način da priča o Njujorku nego da pokaže šta mi se sviđa.` [9]

Pregledavši knjigu, jedan kritičar je napomenuo da Morand `nastavlja da ponavlja savremeni bromid da` Jevreji poseduju Njujork, Irci ga vode, a crnci uživaju u tome ... Italijani jedva da se mogu asimilirati. ` : `Ne mogu zamisliti ništa tužnije.` Pozorišni / zabavni okrug u Njujorku, ulica Brodveja i centralni čvor Times Skuare, sugerisali su Morandu apokaliptičnu budućnost: [9]

`[Brodvej] je profanacija svega muzike, umetnosti, ljubavi, boja. Ovde imam potpunu viziju kraja sveta.` [9]
Uprkos ekscentričnim rezonacijama o kulturi Njujorka, Morand je izrazio zahvalnost za grad - istovremeno otkrivajući svoje divljenje fašističkom vođstvu Benita Musolinija:

`Volim Nev Iork jer je to najveći grad u univerzumu ... jedini ljudi koji su nakon rata [Prvi svjetski rat] nastavili sa izgradnjom ... osim Italije, koji ne ruše, već grade.` [9]
Morand je smatran piscem kosmopolitskog senzibiliteta koji je stvorio živopisne scenarije života usred dislociranosti - i onoga što su neki vidjeli kao moralnu dezintegraciju - Evrope nakon Prvog svjetskog rata. Pisanje je bilo brze, vredno pažnje zbog svoje duhovitosti i majstorstva deskriptivnog stila. Priče su odražavale urbani užas i razočaranje koje su osećali oni vodeći životi podstaknuti intenzivnim emocijama i hedonističkim samozadovoljstvom. i zasluge, nisu li nedostaci i zasluge današnjeg svijeta ... `Navijači i entuzijasti Moranda, Cocteaua i Andrea Bretona cijenili su njegov` zlobni humor i nadrealne urbane poezije i aforističke proze `. Francuski kritičari hvalili su njegovu deskriptivnu mogućnost rečima, navodeći ih da ga kategorizuju kao `modernističkog` i `zamišljenog`. [2] [10]

Godine 1945, Morand je otputovao u St. Moritz na zahtev Koko Šanel koji ga je angažovao da napiše svoje memoare. Rezultat je bio Chanelova privlačnost, tanak obim promovisan kao razgovor između autora i njegovog subjekta.

Morandova književna produkcija posle Drugog svetskog rata koncentrisana je na istorijske novele. On je osmislio egzotične lokalitete i istorijske događaje kao metafore za savremenu politiku - `dekodiranje prošlosti kao veze sa sadašnjošću`. Parcele, prepune kontrarevolucionara, plemstva nepravedno viktimiziranih, isticale su kolaboracionističke heroje koji traže iskupljenje. U ovim radovima Morand je sam sebi izneo slučaj; njegove izmišljene likove koji služe kao punomoćnici za apologetsko opravdanje svoje ratne aktivnosti. `... Mnogi od Morandovih istorijskih ličnosti ... [mogu se] uporediti sa komičarima, slučajno ubačeni u dramu istorije koja se odvija ... komedija grešaka ... [likovi] samo simboli.` Parfait de Saligni pojavio se 1946. La Flagellant de Seville, 1946, crta paralele između Napoleonskih ratova i nacističke okupacije Evrope. La Folle amoureuse, Montociel: le rajah auk grandes Indes, objavljene su 1947. [11]

Nisu svi kritičari bili pohvalni. Priznavajući njegovu majstorsku upotrebu jezika, oni su naveli nedostatak suštine u njegovim opažanjima i tendenciji ka generalizacijama. Rečeno je da njegovi likovi nisu u potpunosti realizovani portreti, ali su predstavljeni čitaocu kao pretjerane ličnosti, izrađene za efekat. [2]

Vremenom je kritička procena Morandovog rada prošla reviziju. Iako je prepoznat za svoju tehniku, sadržaj njegovog rada je pogrešan zbog nedostatka pronicljive analize ljudi u kulturnom kontekstu, umesto da se oslanja na generalizacije i stereotipe. Njegov rad govori za

`istaknuto insistiranje na jačanju predrasuda o nacionalnim karakteristikama ... To` prenosi ne samo neuspjeh humanih simpatija, već i politički pogled koji postavlja Spenglerijev kolaps zapadne civilizacije u haos. `[1]
Morandovo pisanje otkrilo je njegovu `nostalgiju za autoritetom i redom` koja je, po njegovom mišljenju, bila ugrožena od strane upornih snaga demokratije.

Smrt
Morand je umro u Parizu 24. jula 1976. u 88. godini života.