ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 2002
Autor: Domaći
Jezik: Srpski

03058) RANKO ALIMPIĆ PRVI PODRINSKI GENERAL , Branko Šašić , Zavičajno udruženje književnih stvaralaca Šabac 2002 , POTPUNO NOVO , mek povez,ćirilica ,ilustrovano, 175 strana
Ranko Alimpić, prvi podrinski general, rođen je 9. marta 1826. godine u pocerskom selu Nakučani, u velikoj i uglednoj zadružnoj porodici, koja je starinom iz Hercegovine doseljena.
Osnovnu školu završio je u Nakučanima i u Šapcu, a gimnaziju u Kra-gujevcu, gde je maturirao 1842. godine, kao najbolji đak u razredu.
Iste godine je stupio u vojnu službu, u kojoj brzo napreduje: već 1845. bio je potporučnik, 1858. štapski kapetan, 1859. major, 1862. pukovnik, i 1876. general.
U jednom periodu svoje mladosti bavio se i poezijom.
U avgustu 1846. godine bio je izabran za državnog pitomca i upućen u Berlin, u Ratnu školu, na izučavanje viših vojnih nauka.. Ratnu školu je za-vršio 1851. godine.
Po dolasku u Beograd, oženio se Milevom, ćerkom Petra Vukomanovića, koji je bio brat kneginje Ljubice. Nažalost, potomaka nisu imali.
U svom sadržajnom i bogatom životu, obavljao je čitav niz najodgovor-nijih političkih, vojnih i drugih funkcija. Bio je: profesor i upravnik Artiljerijske škole (Vojne akademije) u Beogradu, pomoćnik upravitelja Varo-ši beogradske, načelnik Podrinskog, Krajinskog i Požarevačkog okruga, nače-lnik Opšte-vojnog odeljenja Glavne vojne uprave, komandant odbrane Beograda, pomoćnik ministra vojnog, ministar građevina (u dva navrata), komandant Drinske divizije i Drinskog korpusa i član Državnog saveta.
Godine 1845, bio je jedan od osnivača Društvene kasine u Beogradu, a zatim i Beogradskog čitališta, naredne godine.
Još 1855. i 1856. godine sačinio je Projekat o ustanovljenju narodne vojske u Srbiji (milicije), koji je konačno prihvaćen 1861. usvajanjem u Skupštini Zakona o narodnoj odbrani.
Kao i većina naprednih intelektualaca ondašnje Srbije, bio jedan od istaknutih članova Liberalne partije. Osnovni cilj im je bio da svrgnu sa Karađorđeviće i na vlast ponovo dovedu Obrenoviće.
U jesen 1861. dobio je veoma delikatan zadatak. Trebalo je neutralisati oko 200 patriotski nastrojenih Crnogoraca i Hercegovaca, koji su prešli u Okrug užički da dižu ustanak protiv Turaka, ali u najnepogodnije vreme. Bilo je potrebno razoružati ih sa dosta diplomatskog takta, kako ne bi bilo povređeno njihovo čojstvo i junaštvo. Zadatak je uspešno obavljen.
Posle odbrane Beograda, Ranko je, 1862. godine, odlikovan Ruskim krstom Sv. Stanislava II stepena, i Krstom pruske krune III stepena.
Dva puta je srećno izbegao smrt u planiranim ubistvima: jednom u Beogradu (1858), drugi put u okolini Negotina, na vojnoj vežbi (1869). To znači da je Ranko postao značajna i uticajna ličnost u političkom životu Srbije.
Godine 1876. upućen je u diplomatsku misiju u Crnu Goru, sa kojom je trebalo sklopiti dogovor o zajedničkoj borbi protiv Turaka.
Njegovim angažovanjem, konačno je, 1892. godine, izliven u Briselu i podignut u Beogradu spomenik knezu Mihailu.
Njegovo zdravstveno stanje počelo se pogoršavati od 1863/64. godine. Više puta je lebdeo između života i smrti. Lečio se u Aleksinačkoj banji, Lipiku, Topuskom, Rijeci, Mehadiji, Beču i Bad-Halu, ali leka svojoj bolesti nije mogao naći.Umro je u Beogradu, 19. novembra 1882, u svojoj 57. godini.