Godina izdanja: 1900 - 1949.
ISBN: 373
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Prevod, predgovor i objašnjenja: Jovan Turoman
Izdavač: Srpska književna zadruga / broj 145.
Beograd, 1912.
Tvrdi povez
Broj strana: 166.


Demosten (grč. Δημοσθένης, Dēmosthénēs, 384–322. godine p. n. e) bio je najveći govornik antičke Grčke i istaknuti atinski državnik. Njegovi govori odlikuju se visokom književno-umetničkom vrednošću i istovremeno pružaju temeljit uvid u politička i kulturna zbivanja u antičkoj Grčkoj tokom IV veka p. n. e.

Biografija
Demosten je govorničku veštinu naučio proučavajući govore svojih velikih prethodnika. Prve sudske govore izrekao je kada je imao dvadeset godina kada je uspešno dobio sudski postupak protiv svojih staratelja koji su proneverili njegovo nasledstvo. Jedno vreme Demosten je zarađivao za život kao profesionalni pisac govora za druge - logograf, te se i sam bavio pravom.

Upravo za vreme rada kao logograf, Demosten je pokazao interes za politiku, a 354. p. n. e. izgovorio je svoje prve političke govore. Najveći deo svog plodnog radnog veka uložio je protiveći se ekspanziji antičke Makedonije. Svoj grad, Atinu, veoma je voleo i idealizovao i celi se život borio da ona ponovo bude nadmoćna nad ostalim gradovima. Istovremeno je insistirao kod svojih sugrađana da se odupru Filipu II Makedonskom. Mogućnost za ostvarenje tih ciljeva video je u očuvanju slobode Atine i sklapanju saveza sa drugim gradovima protiv Makedonije. Ipak, nije uspio preduprediti Filipove planove, širenje njegovog uticaja na jug i osvajanje grčkih polisa.

Nakon Filipove smrti, Demosten je odigrao vodeću ulogu i u atinskom ustanku protiv novog makedonskog kralja, Aleksandra Velikog, Filipovog sina. Ipak, njegovi napori nisu uspeli i ustanak je provocirao žestoku reakciju Makedonaca. Kako bi sprečio slične probleme, Antipater, Aleksandrov general, poslao je poteru za Demostenom. Demosten nije dozvolio da ga uhvate oduzevši sebi život.

O Demostenu
Aristofan iz Vizantije (oko 257-185. godine p. n. e, grčki učenjak, kritičar i gramatičar) i njegov učenik, Aristarh sa Samotrake (oko 220–143. godine p. n. e, smatra se za najuticajnijeg poznavaoca Homerovih djela, bio je bibliotekar u Aleksandriji) uvrstili su Demostena među deset najvećih atičkih govornika i logografa. Longinus (grčki učitelj retorike ili književni kritičar) za Demostena je rekao da je usavršio sve karakteristike odličnog govora. A Ciceron ga je smatrao savršenim govornikom kome ništa ne nedostaje.

Radovi

Izdanje Demostenovih govora - Logoi iz 1570. godine. Desno je Historia naturalis Plinija Starijeg, ilustrovano izdanje iz 1513. godine.
Demosten je verovatno sam zapisao i stavio na raspolaganje veći deo svojih govora.[1] Nakon njegove smrti, tekstovi njegovih govora sačuvani su na barem dva mesta; u Atini i aleksandrijskoj biblioteci (oko polovine III veka p. n. e.). Tada je Kalimah (Καλλίμαχος, oko 305-240. godine p. n. e, zapaženi pjesnik, kritičar i učenjak) bio zadužen za izradu kataloga svih spisa u aleksandrijskoj bibiloteci. Demostenovi govori su uvršteni u korpus djela klasične grčke književnosti i oni su ostali sačuvana, katalogizovani i proučavani kasnije, u doba helenizma. Od tada pa do IV veka n. e. napravljene su brojne kopije Demostenovih govora, a posebno jer je Demosten smatran za najvažnijeg autora - govornika i jer je svaki ozbiljan student koji je želio postati dobar govornik morao imati pristup Demostenovim radovima[2]

Stručnjaci su izbrojali 258 vizantijskih rukopisa Demostenovih govora i 21 izvod. Savremena izdanja njegovih govora uglavnom sadrže četiri glavna stara rukopisa (prepisa):

Venetus Marcianus 416, (označeno F), iz X veka, uključujući i 61 govor koji su preživeli do današnjeg vremena.
Monacensis Augustanus 485 (A), oko X ili XI veka, sa 44 govora. Nedostaju 12, 45, 46, 52, 60 i 61[3]
Parisinus 2935 (Y), takođe X ili XI vek, sa 29 govora (1-24, 26, 59-61)

Autorstvo
Autorstvo nad barem devet od 61 govora je sporno. Istraživač Fridrih Blas smatra spornim autorstvo nad govorima: IV Filipike, Pogrebni govor, Erotski esej, Protiv Stefanusa II i Protiv Evergusa i Mnesibulusa[5]. Arnold Šefer smatra da je Demostenovih samo 29, pa spornim smatra, između ostalih, i Odgovor Filipu, Protiv Leoharesa, Protiv Stefanusa I i Protiv Eubilida[6].

Prolozi
Preostalo je pedeset i pet pasusa pod zajedničkim nazivom prooimia (ili prooimia dēmēgorika). To su bili uvodi u Demostenove govore koje je Kalimah sakupio za aleksandrijsku biblioteku, a sačuvani su u nekoliko rukopisa koji sadrže Demostenove govore[7]. Dužina im varira, ali su svi dugi oko jedne stranice teksta ili kraći[8]. Većina prologa nisu u vezi sa drugim Demostenovim govorima (samo je pet blisko počecima pet Demostenovih skupštinskih govora) ali ipak, poznato je tek sedamnaest Demostenovih javnih govora. Takođe im je i tema različita i ne čini se da postoji nekakav redosled[9]. Prolozi daju uvid u odnos Atinjana prema njihovoj demokratiji i reakcije, pa čak i očekivanja prisutnih u skupštini[10]. Kalimah je bio uvjeren da ih je sastavio Demosten kao i još par antičkih autora[11] a savremeni učenjaci su podijeljeni; neki to opovrgavaju[12] a drugi potvrđuju[13].

Pisma
Šest pisama nosi Demostenov potpis ali je njihovo autorstvo predmet žučnih debata[14]. Goldstin smatra Demostenova pisma autentičnim apologetskim pismima koja su bila upućena atinskoj skupštini i tvrdi da bilo da su „pisma bila napisana kao propaganda ili retorička fikcija, namjera autora bila je odbrana Demostenove karijere, simulirana samoodbrana“.[15] Pretpostavlja se da je Demosten prva četiri pisma napisao tokom egzila 323. godine p. n. e, peto u vreme mladosti, a šesto tokom lamijskog rata