ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski
Godina izdanja: St

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju! Posveta!




Sadržaj :

1.-Ikonostas Srpske Crkve - NEŠTIN
2.-Ikonostas Stare Crkve - SREMSKA MITROVICA
3.-Ikonostas Crkve Manastira - NOVO HOPOVO
4.- Ikonostas Srpske Crkve - SUSEK
5.- Ikonostas SABORNE Crkve - SREMSKI KARLOVCI
6.- P O K R E T N I R A D O V I




Teodor Dimitrijević Kračun ili i Kračun (Kračunović) Teodor (rođen u drugoj četvrtini 18. veka — Sremska Kamenica ili Sremski Karlovci 10. april 1781. godine.

Bio je slikar, ikonograf i portretista i jedan od najznačajnijih srpskih baroknih slikara 18. veka. Stvarao je u Vojvodini. U svom delu je kombinovao tradicionalni likovni jezik sa umetničkim shvatanjima baroka i rokokoa. Za njega se 1942. godine kaže: `prevazilazi sve prethodnike...prvi stvarni majstor među novijim srpskim slikarima, neosporna slava srpskog baroka`.[1]

Biografija
Zaharije Orfelin njegov kolega slikar, ga naziva u jednom pismu `vetrogonjom`, zbog njegove gramzivosti, kada je reč o sklapanju poslova. Zvali su ga i `Segedinac`.[2]

Kračun
Nadimak Kračun se pogrešno vezuje samo za Rumune, koji tim imenom `Craciun` zovu hrišćanski praznik Božić. Kod Rumuna se reč izvodi iz latinskog izraza `creation` (stvaranje) ili `calatio` (sazivanje naroda od strane sveštenika prvog dana meseca). Božić se slično naziva i kod drugih naroda, poput Mađara - `Karácsony` ali i slovenskih naroda. Tako, Slovaci kažu - `Kračun`, Bugari - `Kračun/ec`, Rusi - `Koročun`. Smatra se da reč `kračun` ipak slovenskog porekla, izvedena od glagola `korčiti` tj. koraknuti, ući u novi period. Ta praslovenska, paganska reč se u govoru kod Srba izgubila, jer ga je potpuno potisnuo hrišćanski termin `Božić` tj. `mali Bog`. Njegovo postojanje se međutim još javlja kod krsnog imena `Kračun`, ili u nazivu sela u Srbiji `Kračunište`.[3] U jednom osvrtu na simboliku hrišćanskih praznika, tumačenjem ruskog i beloruskog termina, dovodi se u vezu izraz `kračun`, po značenju sa - `praznikom mrtvih`.[4]

Delo
Kračun je sigurno posle svojih učitelja ikonografa učio i u bečkoj Slikarskoj akademiji kao i njegov prijatelj slikar Jakov Orfelin. Poznata je ikona Sv. Jovana u crkvi manastira Đipše,[5] koju je uradio 1753. godine. Pomagao je Dimitriju Bačeviću majstoru, tokom rada na ikonostasu manastirske crkve u Krušedolu; kasnije i Beočina. Zna se da je slikao ikonostase u sremskim selima Neštinu i Laćarku, u manastiru Privinoj Glavi, u Somboru (sa Isajlovićem)[6], stari ikonostas u kapeli karlovačke mitropolije, kao i da je ikonostas karlovačke saborne crkve radio sa Jakovom Orfelinom. Po jednom opisu Bačke iz 1866. godine, navodi se da je on radio ikonostas i u mestu Bogčinovac kod Apatina, pre 1760. godine. Kada su Srbi iz šanca Bogčinovca prešli u Stapar, preneli su ikone sa ikonostasa i carske dveri iz svoje napuštene crkve.[7] Kako se čini da se po ocu zvao i Dimitrijević postoje zapisi da je slikao i u Beočinu i Krušedolu.[8]

Kračun se bavio i portretisanjem i jedan svoj portret Pavla Nenadovića dao je u Beču da se izreže u bakru. Smatra se da će se naći još neki od radova Kračuna ali i po ovim koji su poznati zna se da je on bio jedan od naših najboljih majstora u 18. veku. Kračun se pridržavao starinskog srpsko- vizantijskog stila zoografisanja a na svojim portretima beleži veštinu zapadne umetnosti portretisanja i za ono vreme pokazuje neobične kvalitete i njegov kist po nekada deluje začuđujućom impresionističkom krepkošću.