Godina izdanja: Ostalo
ISBN: Ostalo
Autor: Domaći
Oblast: Slikarstvo
Jezik: Srpski

MILOŠ ŠOBAJIĆ - BEŽANJE I GUŠENJE


Muzej savremene umetnosti Vojvodine, Novi Sad 2018. godine na 60. strana, ilustrovano.


Monografija je NOVA.



Slikarstvo Miloša Šobajića kreće iz veoma zamršenog istorijskog čvorišta iz koga se granaju i razvijaju različite poetske diskurzivnosti koje paralelno traju i na domaćoj i na svetskoj sceni,
naravno u različitim statusima, dajući svetu umetnosti bogatstvo izraza, stavova i pogleda na svet u ritmu koji je scenu značajno ubrzao i razigrao.

Šobajić se već na početku svoje karijere jasno opredelio. Prvo, za sliku kao scenu na kojoj se odvija manje ili više dramatična društvena priča realizovana u komplikovanim kompozicionim rešenjima prepunih detalja, likova, značenja i poruka kako bi reprezentovale stav autora o globalnom stanju stvari. A zatim, drugo, za sliku koja razvija svoj unutražnji život, koja neguje i narativno i monumentalno kao novi vid slikarskog jezika. U jednom metaforičkom smislu Šobajić izdvaja motive sukoba, nasilja, izgona i žrtve kao arhetip civilizacije koji se provlači kroz čitavu istoriju a ne jenjava ni u savremenosti bez obzira na tehničko-tehnološki napredak i blagostanje u pojedinim aspektima života ili specifičnim zanemariti sve telesne patnje i bolovi nastali u procesu izgona, ali, takođe ne sme se zaboraviti
ni psihička bol i strahovi svih vrsta koji su definitivno prethodili fizičkim patnjama. Finale svih patnji Šobajić smešta u kadaverski konstruisan ambijent sa belim pločicama i plavo zelenim svetlom zatvorenih, izolovanih i konačnih prostora života.“ oblastima društva, generalno sveta. Zato on sliku konsturiše kao neku vrstu horora, kao jezovitu poruku o međusobnim odnosima na planeti. Ili, ako se uzme u obzir energija kojom njegova dela zrače, kao čovekovu potrebu da se, i tako raspet i sputan, ogoljlen i odran, oslobodi tog moćnog pritiska i iskorači u drugi svet.
... U čitavoj konstrukciji izložbe, potpomognut raspetim, ogoljenim i odranim telesima, efekat stravičnosti prisutan je kao umetnikova subverzija stvarnosti kojom on odbacuje onaj prijatni,
ulepšani i estetski aspekt života kako bi ispunio ulogu društvenog korektora. S obzirom da su instituicionalni mehanizmi korekcije spori, zarđali ili korumpirani, umetnik kao individualac naovaj način reagiju, brzo i efikasno, kao društvena savest gradeći univerzalnu porukuupozorenja. Zato, kada se posmatraju figure ili delovi figura slikane snažnim potezima ekspresivnih učinaka sa detaljima koji izazivaju osećanje nemoćne strave pred silom ogoljene prirode.